Προς Εκπληττομένους

Γ. Σέρτης 

ΟΣΑ και αν έχει βιώσει μια καθημερινή καταγραφή τεσσάρων δεκαετιών, όσα παράδοξα δεν πρόλαβε ή την προσπέρασαν, συνεχίζει να εκπλήσσεται από την εξουσιολαγνεία.
Είναι δυνατόν μια τέτοια ώρα, κάτω από το βάρος μιας τέτοιας καταστροφής, ένας άνθρωπος στοιχειώδους λογικής και αξιοπρέπειας να...διαγκωνίζεται και ν’ αγωνιά για να λάβει αξίωμα σε διακυβέρνηση που -για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών– θεωρείται...
παραιτημένηαπό την 11 Ιουλίου;

Κι όμως...
Άνθρωποι πολλοί –κομματικοί και μη– δηλώνουν προθυμία για το ένδυμα της εξουσίας. Όχι γιατί πιστεύουν πως μπορούν να βρουν μίτο Αριάδνης για έξοδο από τον –πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό– Λαβύρινθο, αλλά γιατί θα ικανοποιήσουν την προσωπική ματαιοδοξία τους.
Κατά τα άλλα, οι λέξεις ταλαιπωρούνται –και πάλιν– αφόρητα, με διατυπώσεις:
—Κυβέρνηση εθνικής ενότητας. —Κυβέρνηση προσωπικοτήτων. Αλλά:
«Εθνικής» ποίου... έθνους;
(Δεν πέρασε αιώνας απόταν οι Σημιτικοί... εκσυχρονιστές μάς έλεγαν: «Να κατανοήσετε, επιτέλους, ότι θα είστε “νέο έθνος”» –Κυπριλέ ζωνή Ελληνοφώνων;)
«Προσωπικοτήτων» ποιας αναγνώρισης;
(Ποια... προσωπικότητα αποδέχεται διορισμό από αυτο-αποκαλούμενες «προσωπικότητες»;)
Τραγικό ότι –ύστερα από τέτοια καταστροφή– συνεχίζεται το γνωστό παζάρι της αντιπαροχής, όπου οι ανεπαρκείς διορίζουν ανεπαρκέστερους .
Και τραγικότερο ότι ένας λαός σε ημικατοχή οργίζεται και διαφωνεί, αλλά –συχνά–τρίβεταιστις κερκίδες της φουρποποίησης του συνόλου του βίου του.
(Λες και δεν παρήλθαν 37 χρόνια από εκείνη την 23η Ιουλίου του ’74. Λίγοι πρόσεξαν –στην ευφορία της Μεταπολίτευσης– ότι επρόκειτο για «αλλαγή φρουράς»!)

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 23/07/2011