Κύπρος : Ξεπούλημα του φυσικού αερίου

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Το αέριο και η μωρία

Tου Άριστου Μιχαηλίδη

ΛΕΓΑΜΕ χτες ότι θεωρούμε πολιτική μωρία να πιστεύει κανείς ότι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να πείσουμε την Τουρκία ότι είναι προς το συμφέρον της να συνεργαστεί με την Κύπρο για να έχει όφελος από το φυσικό αέριο. Διότι εμφανίζονται τελευταία και στην Κύπρο απόψεις που δεν διαφέρουν από αυτό που έγραψε πρώτο το βρετανικό περιοδικό Εκόνομιστ ως κάτι που θα μας επιβάλει η Τρόικα. Δηλαδή, να αξιοποιηθεί εμπορικά το φυσικό αέριο της Κύπρου μέσω του τουρκικού αγωγού. Δικαιώνεται πάλι το φιλοσοφικό θεώρημα του Ζουράρι: «αν η βλακεία αρχίσει να κινείται ουδείς μπορεί να την σταματήσει». Η βλακεία λοιπόν στην Κύπρο άρχισε να κινείται ταχύτατα. Και δημιουργεί τις συνθήκες για να γίνει αποδεκτός ο παραλογισμός της Άγκυρας ότι έχει δικαιώματα στην κυπριακή ΑΟΖ και επομένως δικαιολογημένα απειλεί μια χώρα, που ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αφήσαμε «παράθυρα» και για τα δήθεν δικαιώματά της επί της εδαφικής κυριαρχίας.
Όταν οι νεοθωμανοί διαθέτουν 130 εκατ. δολάρια για να αποκτήσουν νέο υπερσύγχρονο ερευνητικό πλοίο να διαφεντεύουν την περιοχή και να αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, δεν το κάνουν γιατί επιδιώκουν να γίνουν συνεταίροι της στα κοιτάσματα. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που το βάφτισαν «Μπαρμπαρόσα», το όνομα του Τούρκου κουρσάρου των νησιών του Αιγαίου, αφού ο προσανατολισμός τους παραμένει πειρατικός από τότε (1475 -1576) μέχρι σήμερα.
Αυτό που επιδιώκουν κουρσεύοντας τη Μεσόγειο, είναι να εξαφανίσουν την πιθανότητα να αποκτήσει η Κύπρος ισχυρή θέση στον ενεργειακό χάρτη, διότι ανησυχούν για τις όποιες ανατροπές γεωστρατηγικών συμφερόντων διαμορφώνονται. Κι αυτό ισχύει είτε είναι άλυτο το Κυπριακό, είτε είναι λυμένο.
Το να αφήνει η ηγεσία μας ανοικτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με την Τουρκία στη διαχείριση των κοιτασμάτων, είναι η πιο επίσημη παραδοχή ότι δεν έχει ιδέα ή δεν θέλει να έχει, για τους σχεδιασμούς, τα οράματα και τις πραγματικές επιδιώξεις της Άγκυρας.
Αν είμαστε ρεαλιστές και αν είχαμε διδαχθεί από την ιστορία δεν θα έπρεπε ούτε κατά διάνοια να ανοίγουμε εμείς ή να επιτρέπουμε να ανοίγουν άλλοι, ζήτημα συνεργασίας με την Τουρκία πριν ή μετά τη λύση. Αντίθετα, θα έπρεπε ήδη να είχαμε ξεκινήσει εφαρμογή σχεδιασμού στρατηγικών συμμαχιών, κυρίως ευρωπαϊκών, μέσω των νέων ενεργειακών δεδομένων, με μόνο στόχο να αντιμετωπίσουμε την τουρκική απειλή. Διότι μόνοι μας είναι αδύνατο να την αντιμετωπίσουμε. Γιατί ξαφνικά εξαφανίστηκε από τις συζητήσεις μας η πιθανή συνεργασία με το Ισραήλ ή με την Ευρώπη κι αρχίσαμε τις ανοησίες για τον αγωγό της Τουρκίας; Μήπως κάποιοι καλοβλέπουν την άποψη της Τρόικας «για πιο γρήγορο κέρδος» μέσω Τουρκίας;
Όσο επιτρέπουμε στην Άγκυρα να οργανώνει τα τετελεσμένα, ελπίζοντας ότι κάποτε θα μας λυπηθεί (όπως έκαναν οι αιθεροβάμονες όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Ερντογάν και όταν χειροκροτούσαν έκθαμβοι το σύγχρονο πρόσωπο του Νταβούτογλου ή και του Ταλάτ στην εγχώρια αγορά) θα βρεθούμε πριν το καταλάβουμε, να κλαίμε για τα χαμένα όνειρα των κοιτασμάτων μας όπως κλαίγαμε το 1974.