«Εχουμε κρίση. Είμαστε βαθιά
απογοητευμένοι από τους πολιτικούς, τα κόμματα, τα Μνημόνια, την
πληγωμένη δημοκρατία και το διάτρητο Σύνταγμα.
Ωρα λοιπόν να διασχίσουμε με μια πολύ βαθιά κίνηση, σαν αυτή του αρότρου, την άθλια πραγματικότητα και να πάμε στο μέλλον με εφόδια την αγωνιστικότητα και την αλληλεγγύη για τον άλλο, για τον ξένο. Ετσι θα συμφιλιωθούμε και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Γιατί στη χώρα μας δεν υπήρξε περίοδος συμφιλίωσης μετά τον Εμφύλιο. Αποφασίστηκε από τις κυβερνήσεις η λήθη. Κι αυτό ακριβώς πληρώνουμε τώρα ακριβά. Πολύ ακριβά».
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος, ο κοσμοπολίτης Ελληνας θεατράνθρωπος και πρόεδρος της διεθνούς επιτροπής της Θεατρικής Ολυμπιάδας, που έχει τοποθετηθεί διεθνώς δίπλα στους κορυφαίους masters της θεατρικής τέχνης, αποκαλύπτει στην «Ε» μέρος από τα ιλιγγιώδη διεθνή project του. Μια καλή ευκαιρία για να κατακεραυνώσει με τον αιχμηρό πολιτικό λόγο του το επίσημο ελληνικό κράτος, που «καταδιώκει τους πολίτες του», και τους Ελληνες πολιτικούς, που «παίζουν μια κακόγουστη φάρσα, παραδοσιακά ξενόδουλοι, επιπόλαιοι, διαπλεκόμενοι και συνήθως άσχετοι με το αντικείμενό τους».
- Είστε στο «Αττις» νυχθημερόν, ως άνθρωπος ταγμένος στη θεατρική τέχνη. Συγχρόνως, όμως, είστε πολίτης και του κόσμου και της Ελλάδας. Αυτό που βλέπετε να συμβαίνει στη χώρα σάς εξοργίζει ή σας τρομάζει;
«Δεν με εξοργίζει, ούτε με τρομάζει. Η κατάσταση που ζούμε με κάνει ακόμη πιο ετοιμοπόλεμο και αγωνιστικό, όπως πολλούς συνανθρώπους μου. Ουαί και αλίμονο αν δεν προσπαθήσουμε να χτυπήσουμε το θεριό στην καρδιά του. Μας έφαγε! Κόντρα στο σύστημα, που θέλει παθητικούς ανθρώπους, επιμένω. Χρειάζεται τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, εγρήγορση, συλλογικότητα και αλληλεγγύη».
- Αντίδραση;
«Ποτέ αντίδραση, παρά μόνο συνειδητοποίηση».
- Δεν πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτό που συμβαίνει; Στην αδικία; Στην ασυνέπεια; Στη διγλωσσία;
«Με πέτρες, όχι. Ποτέ! Η πετριά γυρίζει μπούμερανγκ».
- Ούτε σε μια χώρα που το επίσημο κράτος αποπροσανατολίζει κι εξαπατά συστηματικά;
«Να αντιδράσουμε. Ομως όχι με τρόπο αντιδραστικό. Να αντιδράσουμε με ωριμότητα. Το κράτος πρέπει να στηρίζει τον πολίτη. Αυτό το μη κράτος, το ελληνικό, όμως, καταδιώκει τον πολίτη. Και πάντα βρίσκει τρόπους να τον εξαπατά και στο τέλος να δικαιώνεται. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, παρά το άγριο σοκ που έχει υποστεί, δείχνει ανοχή και παθητικότητα. Ομως ο παθητικός πολίτης γίνεται μέρος του συστήματος».
- Σας σοκάρει η απάθεια των συμπολιτών σας;
«Ναι. Γιατί προδίδει την αλλοτρίωση που έχουν υποστεί. Υπάρχει και κάτι ακόμη. Συχνά ο πολίτης εκτονώνεται, γράφοντας πέντε αντικομφορμιστικές αράδες στα blogs ή στο Facebook και νομίζει ότι έκανε την επανάστασή του κι εκπλήρωσε το αγωνιστικό του καθήκον. Ηρεμεί, σιωπά και κοιμάται. Και από την άλλη πλευρά η εξουσία ονομάζει τον εκφυλισμό της πολιτική αγωγή, τη βία της σπαθί της δικαιοσύνης. Με τα λόγια της, και με σύμμαχο τα περισσότερα media, εκμεταλλεύεται τις τρέχουσες καταστροφές. Και η Αριστερά αδυνατεί να συσπειρώσει τον κόσμο στον πυρήνα των προβλημάτων του, με σοβαρότερο όλων τη φτώχεια, την κατάργηση αρχών της δημοκρατίας και τον πολιτιστικό μαρασμό».
- Η Αριστερά αφομοιώνεται;
«Ενα κόμμα της Αριστεράς, από τη στιγμή που επιχορηγείται από το κράτος, είναι πλέον ένα αστικό κόμμα. Αλλοτριώνεται και συγχωνεύεται στο σύστημα. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών μας, όχι μόνο η Αριστερά, τσιτατολογεί ασύστολα. Δυστυχώς, δεν ωριμάζει ο πολιτικός τους λόγος. Ο λαός ζει σε τραγικές συνθήκες και οι πολιτικοί παίζουν μια κακόγουστη φάρσα, παραδοσιακά ξενόδουλοι, επιπόλαιοι, διαπλεκόμενοι και συνήθως άσχετοι με το αντικείμενό τους. Οι πολιτικοί σκότωσαν το όραμα σ' αυτή τη χώρα. Στη θλιβερή υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ θα έπρεπε κάποιοι να έχουν προ πολλού παραπεμφθεί. Ασχολούμεθα με μια λίστα, ενώ γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κι άλλες πολλές. Εχω οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η συμπεριφορά των περισσότερων πολιτικών είναι συνήθως προϊόν παθογενειών και ψυχικών νοσημάτων. Προ ημερών συγκλονίστηκα με την είδηση ότι ένας νέος ηθοποιός αυτοκτόνησε λόγω φτώχειας -και δεν είναι ο μόνος. Θα αυτοκτονήσει ποτέ κάποιος πολιτικός; Στην Ιαπωνία, για πταίσματα, κάποιοι πολιτικοί κάνουν χαρακίρι. Κομπάρσος αυτής της κακόγουστης πολιτικής οπερέτας είναι ο ίδιος ο λαός, ο οποίος δεν μπόρεσε να αποστασιοποιηθεί από το κακό που τον έχει κυκλώσει και δεν μπορεί να δει τη συγκυρία με κριτική σκέψη. Αλλά θα μου πεις, πότε πέρασε η κριτική σκέψη από την Ελλάδα; Ο κριτικός λόγος δεν πέρασε ποτέ από εδώ. Ακόμα και τώρα σε μια, στην κυριολεξία, βαθιά κρίση, η συμπεριφορά του λαού παραμένει παρορμητική».
- Ζείτε στην Αθήνα. Περπατάτε στην πόλη. Η εικόνα της σας πληγώνει;
«Θα αφηγηθώ την προσωπική μου περιπέτεια στην πόλη, που επιμένω να αγαπώ. Οταν 8.00 το πρωί ξεκινώ για τη δουλειά μου, διασχίζω το πάρκο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων προσπαθώντας να αποφύγω τις δεκάδες ενέσεις από χρήση ηρωίνης που έχουν γίνει την προηγούμενη βραδιά και έχουν ακόμη αίματα. Προχωρώντας, έπειτα από λίγα μέτρα, ενώ είναι ακόμη τόσο νωρίς, πέφτω πάνω σε 30-40 διακινητές ηρωίνης, μπροστά από την Ακαδημία Αθηνών. Πίσω απ' αυτούς βρίσκονται Ελληνες έμποροι και, όπως διαβάζουμε στις εφημερίδες, και αρκετοί συνεργάτες τους αστυνομικοί. Προχωρώντας στην Πανεπιστημίου, συναντώ σε κάθε γωνιά σπαρμένα ανθρώπινα κουφάρια, σαν γλυπτικές εγκαταστάσεις που υπερβαίνουν τη φαντασία, ακόμη και την ίδια την τέχνη. Προχωράω και φτάνω στην Ομόνοια. Εκεί "διογκώνεται" το άθλιο θέαμα.
»Στις γιορτές των Χριστουγέννων είχε στήσει ο Δήμος Αθηναίων μια κιτς εγκατάσταση, τη φάτνη με τη γέννηση του Χριστού, ο Χριστός πλαστικός μέσα σε κάτι άχυρα. Κι ακριβώς μπροστά 10 χρήστες ξαπλωμένοι τέζα, ως οι προσκυνητές του Θείου Βρέφους. Φεύγοντας από την πλατεία και κατηφορίζοντας στη Ζήνωνος πέφτω πάνω σε ομάδες κλεφτών, από τις οποίες πρέπει να προφυλάσσομαι. Στις γωνιές και στις εσοχές των πολυκατοικιών εξαθλιωμένοι χρήστες, άστεγοι, να τρυπιούνται, ανάμεσα σε ούρα και κόπρανα. Ολα αυτά συμβαίνουν ώσπου να έρθω στο θέατρο "Αττις", για να μπω μέσα στον προσωπικό χώρο μου, και προσπαθώντας να ξεχάσω τις ανατριχιαστικές αυτές εικόνες, να κάνω την πρόβα μου, τις διεθνείς μου σχέσεις, να υποστηρίξω τη δουλειά μου, αλλά, με μία έννοια, να υποστηρίξω τη χώρα μου και την ελληνική τέχνη, με τις περιοδείες, τα εργαστήρια και τις σκηνοθεσίες σε όλο τον κόσμο. Ο πολιτικός θα ξεκινήσει στις 8.00 το πρωί, αν είναι εργατικός, από τα βόρεια προάστια, με τον οδηγό (συνήθως το αυτοκίνητό του έχει φιμέ τζάμια) και τη φρουρά του, διασχίζοντας το ακόμα ανέγγιχτο τοπίο της Εκάλης, του Ψυχικού, για να φτάσει στη Βουλή, χωρίς να αντιληφθεί τίποτα απολύτως από την πραγματικότητα».
- Το βράδυ επιστρέφετε, φαντάζομαι, με ταξί;
«Ποτέ. Επιστρέφω, διαβαίνοντας τους σκοτεινούς δρόμους, συνήθως γύρω στις 8.30 με 9.00 το βράδυ. Το τοπίο είναι ακόμη χειρότερο. Η Αθήνα άδεια. Απλώς, βλέπεις σε αυτή την άδεια, ρημαγμένη, εγκαταλελειμμένη Αθήνα πολύ κόσμο να κατευθύνεται προς τα θέατρα, τα μπαρ και τις γκαλερί του κέντρου και του Μεταξουργείου. Ανηφορίζω μέσα από την κόλαση και φτάνω πάλι στο πάρκο του Πνευματικού Κέντρου του δήμου. Εκεί βλέπω εμπόρους, χρήστες και πολλά νεαρά κορίτσια. Περνάω σκόπιμα από εκεί μέσα».
- Δεν το παρακάμπτετε;
«Οχι , βιώνω την πραγματικότητα. Η Κόλαση του Δάντη. Κι αναρωτιέμαι: Πού είσαι, δήμαρχε; Με τι ασχολείσαι; Με τη Βίλα Αμαλία; Αυτό είναι το πρόβλημά μας; Οι βίλες; Οταν εγώ πληρώνω δημοτικά τέλη 6.000 ευρώ το χρόνο, τι μου ανταποδίδει ο δήμος και τα συναρμόδια υπουργεία; Περιμένω καθαριότητα, ασφάλεια και αξιοπρεπή διαβίωση. Ηρθε ποτέ ένας δήμαρχος ή ένας πολιτικός στο θέατρο "Αττις", που είναι ένα εργαστήρι το οποίο δουλεύει ασταμάτητα 30 χρόνια; Ηρθε κανείς τους για να δει ότι οι θεατές που έρχονται πρέπει να διασχίζουν σωρούς σκουπιδιών; Αυτήν τη ρημαγμένη Αθήνα παραδίδει η πολιτεία στους Αθηναίους και στο μέλλον. Την Αθήνα, την καρδιά της Ελλάδας, η οποία έχει υποστεί βαρύ έμφραγμα. Μια πόλη που μας κλείνει παρηγορητικά το μάτι και εμείς, τελείως τυφλοί, δεν τη βλέπουμε. Τι κάνουν όλοι αυτοί λοιπόν που μας αραδιάζουν τις μπαρουφολογίες κάθε τρεις και λίγο και μιλάνε με ένα πολιτικό λόγο βέκιο και ψεύτικο ότι δήθεν δεν χρεοκοπήσαμε; Είναι ασύλληπτο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα».
- Δεν σκεφτήκατε να εγκαταλείψετε τη χώρα; Θα μπορούσατε να ζείτε στο εξωτερικό. Εχετε ήδη ένα 5ετές πλάνο ανά τον κόσμο με σκηνοθεσίες, περιοδείες, εργαστήρια και διαλέξεις.
«Οχι. Μένω εδώ και παλεύω. Δεν θα εγκαταλείψω την Ελλάδα. Δεν θα απομακρυνθώ από την Αθήνα, ακόμη και έχοντας το κράτος εχθρικό απέναντί μου».
- Κι ενόσω ο εγχώριος πολιτισμός κολυμπά χωρίς σωσίβιο, χωρίς επιχορήγηση...
«Είναι η στιγμή που σχεδόν πιάσαμε πάτο. Αγωνιζόμαστε αβοήθητοι, προσπαθώντας να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια».
- Αλήθεια, με τόσο ξένο συνάλλαγμα που φέρατε στη χώρα από τις 2.000 και πλέον παραστάσεις του «Αττις» στο εξωτερικό, δεν σκεφτήκατε να ανοίξατε κι εσείς λογαριασμό στην... Ελβετία;
«Διαφωνώ ιδεολογικά».
- Ο Ντεπαρντιέ δεν είχε τέτοια ζητήματα, προκειμένου να γλιτώσει τη φορολόγηση της τεράστιας περιουσίας του.
«Το ότι ξαφνικά έπρεπε να φορολογηθεί 75% και 85% είναι κάτι που βρίσκω υπερβολικό. Από την άλλη, το θεωρώ παράλογο, ιλαροτραγικό να βρεθείς πολίτης στη Ρωσία, για να διασώσεις εν τέλει τι; Την περιουσία σου; Μα ποια περιουσία; Στη χώρα σου αγωνίζεσαι και δεν το βάζεις στα πόδια!».
- Δεν υπάρχει, με άλλα λόγια, πιθανότητα να συναντήσουμε το όνομά σας σε κάποια λίστα...;
«(γέλια) Ποτέ. Εχω τόσα λεφτά όσα χρειάζονται για να ζει η ομάδα, να συντηρείται το θέατρο και να πληρώνω τα υπέρογκα δημοτικά τέλη και τους παράλογους φόρους. Και χωρίς να περιμένω ανταποδοτικότητα από το κράτος. Ζω ταπεινά και με πολύ λίγα. Σχεδόν με το βασικό μισθό ενός ηθοποιού».
- Ούτε την εποχή των παχέων αγελάδων ανοιχτήκατε;
«Ποτέ. Γιατί υπήρχε και υπάρχει αυτή η εμμονή για την τέχνη».
- Ενώ σας έχει προταθεί να διευθύνετε το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών και το ΚΘΒΕ, αρνηθήκατε. Γιατί;
«Οταν ήμουν νέος, μεταξύ 30 και 45, διηύθυνα τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και ήμουν καλλιτεχνικός διευθυντής των Διεθνών Συναντήσεων Αρχαίου Δράματος στους Δελφούς. Στη γεροντόπληκτη χώρα μας, πιστεύω ότι αυτές οι θέσεις πρέπει να δίνονται σε νέους ανθρώπους. Υπάρχουν στην Ελλάδα πολλοί νέοι, άξιοι, δημιουργικοί και με οργανωτικά ταλέντα».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δημοσιεύτηκε στις 02/02/2013
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire