Robert de Niro

Από τον Γιάννη Φιλίππου

-Η αλήθεια ειναι ότι με θεωρείτε περισσότερο Ιταλό από ό,τι είμαι στην πραγματικότητα. Είμαι μόλις κατά το 1/4 Ιταλός. Αλλά είναι λίγο αργά να σας αλλάξω γνώμη. Εξάλλου, είμαι ηθοποιός, οπότε τι πειράζει;
-Μην περιμένετε ότι έχω τις απαντήσεις για όλα. Tην πρώτη φορά που με ρώτησαν γιατί ήθελα να γίνω ηθοποιός -ένας δάσκαλός μου με ξενική προφορά στο Δραματικό Εργαστήρι του New School- δεν ήξερα τι να απαντήσω. Ετσι, απάντησε αυτός για λογαριασμό μου: «Επειντή τέλεις να εκφγάζεσαι!» Tις περισσότερες φορές, η ζωή θα δώσει τις απαντήσεις για λογαριασμό μας.

-Θυμάμαι μια φορά, μικρός, είχα πάει με τη μητέρα μου σε μια παιδική παράσταση. Καθόμασταν κάπου στη μέση, και ένα παιδάκι στην μπροστινή σειρά άρχισε να κλαίει. Τότε, ο πρωταγωνιστής σταμάτησε το έργο στη μέση και φώναξε: «Κάντε αυτό το παιδί να σωπάσει!» Κι όταν το παιδί σταμάτησε να κλαίει, γύρισε στους ηθοποιούς, τους ρώτησε «Πού είχαμε μείνει;» και συνέχισε. Σκέφτηκα: «Μα, τι κάνει, ο μαλάκας; Καταστρέφει όλη τη μαγεία. Πώς είναι δυνατόν να τον πιστέψει κανείς έπειτα από αυτό;»
-Είναι γεγονός ότι μένεις στην ιστορία από κάποιους ρόλους σου, από κάποιες ατάκες σου. Το «You talkin' to me?» -που, παρεμπιπτόντως, δεν υπήρχε στο σενάριο του Ταξιτζή, είναι αυτοσχεδιασμός- το έχω ακούσει να μου το απευθύνουν στα πιο απρόσμενα μέρη του κόσμου: Από την Ιαπωνία έως τη Βραζιλία. Σ' αρέσει δεν σ'αρέσει, πάει με το όλο πακέτο, οπότε καλά θα κάνεις να το καταπιείς και να το συνηθίσεις.
-Μου λένε για τις γκριμάτσες μου. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοούν όταν το λένε αυτό. Ας πάρουμε έναν τεχνίτη, ένα μεγάλο μάστορα, έναν παπουτσή για παράδειγμα. Δεν είσαι εκεί όταν δουλεύει για να δεις ποιες είναι οι κινήσεις που επαναλαμβάνει όλη την ώρα. Αλλά τον κρίνεις για τη δουλειά του στο τέλος. Ε, αυτή είναι η διαφορά: Στη δική μου δουλειά, μας βλέπεις την ώρα που δουλεύουμε. Δεν πιστεύω, πάντως, ότι λέει κανείς «Ας προσλάβουμε αυτόν το μαλάκα γιατί οι γκριμάτσες του είναι αξεπέραστες».
-Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο; Το να μεγαλώνεις παιδιά. Εχω έξι, ξέρω τι λέω.
-Πλέον δεν χρειaζομαι τις οντισιόν για να αισθανθώ απόρριψη. Τα παιδιά μου μού το κάνουν πολύ εύκολα αυτό.
-Το πρόβλημα με τη διασημότητα, όπως και με την εξουσία, είναι ότι όλοι θέλουν να σου κάνουν τα χατίρια. Βρίσκεσαι, ας πούμε, σε ένα τραπέζι και λες ό,τι βλακεία σου κατεβαίνει στο κεφάλι. Αμέσως όσοι βρίσκονται εκεί θα κουνήσουν καταφατικά τις κεφάλες τους, σπεύδοντας να συμφωνήσουν μαζί σου. Χρειάζεσαι ανθρώπους να σου λένε αυτά που δεν θες να ακούσεις. Διαφορετικά, χάνεις το μέτρο. Και ιστορικά, κάπως έτσι έχουν γεννηθεί οι Λουδοβίκοι αυτού του κόσμου.
-Πιστεύω ειλικρινά ότι ο οποιοσδήποτε ηθοποιός της γενιάς μου μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ο πιο σημαντικός ηθοποιός της γενιάς μου, και μπορεί να έχει δίκιο. Με μία εξαίρεση: Εμένα.
-Οσοι γεννήθηκαν τυχεροί και μεγάλωσαν στα πούπουλα, όταν τους ρωτούν, είναι απόλυτοι και λένε «Φτιάχνεις μόνος σου τη μοίρα σου». Οσοι έχουν δουλέψει πολύ και παράλληλα στάθηκαν και τυχεροί λένε «Το ταλέντο μόνο δεν φτάνει, χρειάζεται και πάρα πολλή και σκληρή δουλειά». Οσοι έχουν δουλέψει πολύ, στάθηκαν τυχεροί, αλλά είναι και ευσεβείς λένε «Χρειάζεται και τύχη στη ζωή». Οσοι απλώς κρατάνε το κεφάλι τους έξω από το νερό θα σου πουν «Χωρίς τύχη δεν πας πουθενά στη ζωή».
-Τα λεφτά κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη. Αν είσαι τυχερός να τα έχεις, τότε είσαι τυχερός -τελεία και παύλα.
-Μην αισθάνεσαι ότι πληρώνεις τις αμαρτίες άλλων. Είναι άδικο. Συνήθως, οι δικές σου φτάνουν και περισσεύουν.
-Δεν ξέρω πότε ένας άνθρωπος γίνεται σοφός, πότε μπορείς να τον πεις σοφό. Φαντάζομαι, όταν βλέπει τα πράγματα από μια απόσταση που στα μάτια σου μοιάζει σχεδόν μυθική.
-Αν δεν γυρiζεις, δεν θα μυρίσεις.


Πηγή: www.imerisia.gr
Δημοσιεύτηκε στις 30/11/2012