Κύπρος - Πώς... περνάνε την ώρα τους οι Συντεχνίες;

Νίκος Τόκας

Υπάρχει αυτή τη στιγμή «ζωντανό» συντεχνιακό κίνημα, που ζει μακριά από την σκιά και την πλήρη εξάρτηση των κομμάτων, και της εκάστοτε εξουσίας; Αν ναι, πού βρίσκεται, και πώς... περνά την ώρα του; Μήπως, λόγω κρίσης, προτιμά να κάνει ανεξέλεγκτη χρήση αγχολυτικών χαπιών που του προκαλούν εκετεταμένη υπνηλία, επιδιώκοντας συνειδητά να μην έχει αντίληψη του τι γίνεται εντός κοινωνίας και σε ποια κατάσταση βρίσκεται το όλο πλέγμα των εργασιακών σχέσεων;  

Μήπως, το συντεχνιακό κίνημα, επέλεξε τον... ύπνο, θεωρώντας τον, υπό τις συνθήκες, την πλέον ενδεδειγμένη... αντίδραση και στάση;

Ευελπιστώντας άραγε ότι διά της πλήρους αδράνειας και ακινησίας, και διά της... εκκωφαντικής απουσίας του από τις εξελίξεις, θα καταφέρει να περισώσει έστω κάποιο κομμάτι από τη δύναμη, το κύρος και την αίγλη του, που αναπόφευκτα τα έχουν ήδη στραπατσάρει η κρίση και το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων που χωρίς να συναντούν καμιά αντίσταση και από κανένα, κάποια ήδη εφαρμόζονται, και πολλά άλλα βρίσκονται καθοδόν;

Δεν γεννά εύλογα ερωτηματικά αυτή η πεισματική άρνηση των συντεχνιών να εμπλακούν ή και να πρωταγωνιστήσουν σε έναν αντιμνημονιακό αγώνα; Όταν μάλιστα εργατικά δικαιώματα και κεκτημένα ξηλώνονται βάναυσα, με αφορμή και πρόσχημα την θηριώδη πράγματι κρίση, η οποία χρησιμοποιείται από πάμπολλους ως... μπουλντόζα για να κατεδαφίζουν ένα προς ένα τα εργατικά θέσμια;

Αλλά και πώς μπορούν οι συντεχνίες να παραμένουν τόσο... ψυχρές, ασυγκίνητες και άλαλες, μπροστά στο καθημερινό θέαμα της... εκπαραθύρωσης εκατοντάδων ανθρώπων του ιδιωτικού κυρίως τομέα, από τις εργασίες τους -μετράμε 76 χιλιάδες άνεργους!

Λέτε, αυτή η παράξενη βουβαμάρα του συντεχνιακού κινήματος -το οποίο στο μακρινό παρελθόν έγραψε ηρωικές σελίδες αγωνιστικής δράσης και συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία ανθρώπινων συνθηκών εργασίας- να σχετίζεται με τις δικές του... αμαρτίες και ενοχές όσον αφορά στη νέα αυτή τραγωδία που έπληξε τον τόπο;

Επιμένουμε: μπορείτε εσείς να εξηγήσετε ή να χωνέψετε το γεγονός ότι, ενώ συντελείται βίαιη ανατροπή στην οικονομία και στις εργασιακές σχέσεις, οι συντεχνίες δεν έχουν ακόμα οργανώσει από κοινού, ή ακόμα και η καθεμιά ξεχωριστά, έστω ένα συλλαλητήριο, μια εκδήλωση διαμαρτυρίας; Να υποθέσουμε ότι θέλουν, αλλά οι «τύψεις» δεν τις αφήνουν;

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 23/08/2013