Οι πολιτικοί του κατεστημένου που έριξαν τη χώρα στα τάρταρα, συνεχίζουν απτόητοι να δίνουν λαμπρές παραστάσεις θράσους και υποκρισίας

Ανείπωτα λόγια

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Ενθαρρυμένος από την καταθλιπτική αμηχανία της κοινωνίας και τις μυθολογημένες επιδόσεις της κυβερνήσεως, επανέκαμψε πλησίστιος ο καθεστωτικός καθωσπρεπισμός. Και, κατά το σύνηθες, βάλλει ριπηδόν εναντίον εκείνων που επικρίνουν το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα και τους πρωταγωνιστές του. Ταυτόχρονα, ψέγει την κατά την κρίση του διάχυτη ανομία, την οποία αποδίδει στο εγγενές μιας ανερμάτιστης κοινωνίας και στο εξ ορισμού ιδιωφελές, πάλι κατά την κρίση του, των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων.

Ετσι, λοιδορείται και συκοφαντείται οποιαδήποτε κινητοποίηση ή κίνηση διαμαρτυρίας, η οποία εκφεύγει των ορίων που έχει επιβάλει η συστημική λογική. Δεν υπάρχει απεργία που να μη θεωρείται παρέκβαση. Ούτε ιδεολογική προσέγγιση, που δεν ταιριάζει στο καθεστωτικό πατρόν, η οποία να μην εκλαμβάνεται ως ανησυχητικό κρούσμα -ου μην αλλά και ως υλικό προτρεπτικό ανομιών.
Ας μην αναφερθούν ιδεολογικά μορφώματα και συναφείς συμπεριφορές, οι οποίες φέρουν αιρετικό πρόσημο, όπως αντιεξουσιαστικές και εναλλακτικές ομάδες. «Αναρχικός και να το λέει μέσα στη Βουλή;», ανέκραξε προσφάτως πρωινός τηλεοπτικός ιεράξ, ο οποίος προφανώς, μέσα στον ολίγιστο κόσμο του, έχει συνδέσει τον αναρχισμό με την ανομία.

Την ίδια στιγμή οι πρωταγωνιστές της ανομίας, εκείνοι που ευνόησαν, επιδότησαν ή ανέχθηκαν το έκνομον και τη διαφθορά, οι πολιτικοί του κατεστημένου που έριξαν τη χώρα στα τάρταρα, συνεχίζουν απτόητοι να δίνουν λαμπρές παραστάσεις θράσους και υποκρισίας.
Εμμονικοί υποστηρικτές του Μνημονίου, βάλλουν τώρα εναντίον του ΔΝΤ ή ξιφουλκούν εναντίον των μέτρων που έχουν ψηφίσει! Αλλοι, λες και προέκυψαν από παρθενογένεση, ετοιμάζουν κόμματα, κομματίδια και φορείς για να οδηγήσουν τη χώρα στο πεπρωμένο της. Και όλοι μαζί, εν μέσω υπαρξιακών αναστοχασμών και υποκριτικής συγγνώμης, απευθύνονται στην κοινωνία φορώντας στολές παραλλαγής. Πότε ανήξεροι, που δεν άκουσαν ποτέ για το έγκλημα, πότε τιμητές με υψωμένο φρύδι, πότε λαϊκότροποι, με ένα «ναι μεν αλλά» να νομιμοποιεί πλαγίως τη δυναστική πολιτική, και απαραιτήτως κομιστές ενός εύχυμου μέλλοντος, το οποίο υποτίθεται ότι εξασφαλίζει ο κομματικός φορέας τους.
Τεμαχισμένη και αμήχανη η κοινωνία παρακολουθεί αμίλητη το ασύστολο αυτό τσίρκο. Αλλά -για να παραφράσουμε έναν στίχο του Λειβαδίτη- «κάποτε θα τους πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια»...