Κοινωνία σε παραμόρφωση

Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΡΑΛΗ

Τέσσερα 20χρονα παιδιά ξυλοκοπήθηκαν άγρια υπό συνθήκες που ακόμη δεν έχουν διευκρινιστεί. Εάν η κακοποίηση έγινε σε αστυνομική επιχείρηση ή κατά τη διενέργεια της ανάκρισης, που σημαίνει ότι βασανίστηκαν, μένει να διερευνηθεί ώστε να ριχθεί άπλετο φως σε αυτή την ιστορία.

Εάν, πάντως, έγινε κατά τη σύλληψη, όπως αφήνει να εννοηθεί η Αστυνομία, θα σήμαινε ότι προηγήθηκε πάλη σώμα με σώμα, που φαντάζει απίθανο στις σύγχρονες επιχειρήσεις κατά οπλισμένων τρομοκρατών. Αλλά ας μην προκαταλάβουμε τα συμπεράσματα που θα προκύψουν από τη σχετική έρευνα. Και ας μην κάνουμε υποθέσεις για τη σκοπιμότητα να δοθεί στη δημοσιότητα η ρετουσαρισμένη φωτογραφία με τα πρησμένα από το ξύλο νεανικά πρόσωπα, μιας και η εξήγηση που έδωσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης -«για να προσομοιάζουν στο μέσο όρο των προσώπων»- δεν αξιολογείται ως σοβαρή και προκαλεί θυμηδία.

Είναι η δήλωση ενός εκ των συλληφθέντων, του Νίκου Ρωμανού, που προκαλεί εντύπωση... Οχι το σημείο εκείνο όπου δηλώνει αιχμάλωτος πολέμου. «Επιθυμώ», είπε, «η κακοποίησή μου να ευαισθητοποιήσει τις συνειδήσεις των πολιτών». Γιατί, λίγο πριν βρεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του, ο νεαρός με το παραμορφωμένο πρόσωπο φαίνεται να στέλνει μήνυμα, που ίσως να μην είναι τόσο σαφές, αλλά οι αποδέκτες του είναι συγκεκριμένοι. Απευθύνεται στις συνειδήσεις, την ευαισθησία της κοινωνίας, των πολιτών της. Στους μεγαλύτερους από αυτόν, σε όσους επί τριάντα χρόνια, πριν ακόμη γεννηθεί, επέλεξαν την ιδιωτεία από τη συμμετοχή στα πράγματα του δημόσιου χώρου. Στέλνει μήνυμα σε μια παραμορφωμένη από το life style κοινωνία, που για χρόνια κώφευε, βυθίστηκε στα ψεύδη του καταναλωτισμού και τώρα ξυπνάει, χρεοκοπημένη, σαστισμένη, σαν από μακρύ λήθαργο.
Οι φωτογραφίες των 20χρονων κάνουν από χθες το γύρο του κόσμου μαζί με εκείνες από την πορεία της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της Αθήνας -πρωτοφανής σε όγκο- στην οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα συμμετείχαν άτομα κάτω των 35 ετών. Δύο όψεις της σύγχρονης ελλαδικής πραγματικότητας, με τη νεολαία στα κάγκελα. Ενα τμήμα της με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά και χωρίς σαφείς πολιτικούς προσανατολισμούς και από την άλλη η ραγδαία διείσδυση της Χρυσής Αυγής στις μικρές ηλικίες. Κοινός τόπος η αποστροφή στα γνωστά κόμματα, που στα μάτια των νέων έχουν ταυτιστεί με τη διαφθορά και την ανικανότητα. Αντιδρώντας τυφλά, στρέφονται ολοένα προς τα άκρα, ως κραυγή αγωνίας, συμπαρασύροντας την απουσία πολιτικού λόγου, που αν υπήρχε θα μπορούσε να μετατρέψει την οργή τους δημιουργικά. Βέβαιο είναι ότι όσο η κεντρική πολιτική θα αδυνατεί να δώσει πειστικές λύσεις και η κοινωνία θα παραμένει αποσβολωμένη, περιμένοντας κάποιο θαύμα, τόσο οι νέοι, όσοι τέλος πάντων μείνουν σε αυτή τη χώρα, θα ακροβατούν επικίνδυνα. Είτε στη βία των άκρων είτε στην ίδια απάθεια που περιέπεσαν οι γονείς τους.