Οι μεταπράτες κύπριοι αστοί έτοιμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Το αέριο και η μωρία μας

Tου Άριστου Μιχαηλίδη

ΟΠΩΣ σε όλα τα κορυφαία ζητήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, οι αντιδράσεις μας είναι τόσο αργοπορημένες που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα τετελεσμένα. Γίνονται πάντα όταν πια μας έχουν ξεπεράσει τα γεγονότα και αφού συμβάλουμε με επιπόλαιες ενέργειες ή δηλώσεις στη δημιουργία ντε φάκτο καταστάσεων. Στην οικονομία ζούμε τώρα τα αποτελέσματα της αργοπορημένης αντίδρασής μας. Σύντομα θα ζήσουμε και τα τετελεσμένα γύρω από το φυσικό αέριο, το μοναδικό σημαντικό όπλο που έχουμε στα χέρια μας, αλλά δείχνουμε να μην ξέρουμε με ποιον τρόπο να το χρησιμοποιήσουμε. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο να συνεργαστεί η Κύπρος με την Τουρκία, είτε πριν είτε μετά από τη λύση, αποδεικνύει πόσο μεγάλη απόσταση μας χωρίζει από την πραγματικότητα. Είχαμε την εντύπωση ότι μόνο η Πραξούλα και το κόμμα της πίστευαν ότι υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να γίνουμε εταίροι με την Τουρκία και να έχουμε ωφέλεια κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Αλλά, μάλλον αυτή τη θέση, που σοβαροί μελετητές ονομάζουν πολιτική του νεοραγιαδισμού, ασπάζονται και πολλοί άλλοι. Προπάντων πολλοί από την ηγεσία μας, οι οποίοι κάθονται και συζητούν σοβαρά για να δείχνουν διαλλακτικοί αυτό που ο βρετανικός Εκόνομιστ πρόβαλε πρώτος, ξεκινώντας τη διαδικασία προς τα τετελεσμένα, ως κάτι που θα μας επιβάλει η Τρόικα: Ότι το φυσικό αέριο της Κύπρου συμφέρει να πωλείται μέσω Τουρκίας «με την πιο γρήγορη και φθηνή επιλογή κατασκευής ενός αγωγού στην Τουρκία» και όχι «μέσω ενός ακριβού τερματικού υγροποιημένου αερίου, που θα μπορούσε να πάρει 15 χρόνια για να φέρει έσοδα». Ακόμα και ο αρχιεπίσκοπος με τις γνωστές απόψεις για τον εξοντωτικό για την Κύπρο ρόλο της Άγκυρας, κάνει δηλώσεις που ενισχύουν αυτή την παραφιλολογία.
«Το όλο θέμα», έλεγε προχτές, «έχει δύο σκέλη: εάν εθνικά συμφέρει στην πατρίδα και στο λαό μας να περάσει από την Τουρκία, να περάσει. Και εάν συμφέρει οικονομικά να περάσει από την Τουρκία, να περάσει». Ο Κιτίου διευκρίνιζε μετά από αυτό το χρησμό ότι ο αρχιεπίσκοπος εννοούσε «εάν η Τουρκία φανεί λογική και αποσύρει τα στρατεύματά της και συγκατανεύσει σε μια δίκαιη και έντιμη λύση για τον κυπριακό λαό, ναι, γιατί όχι να πάρουν και αυτοί ένα μέρος του πλούτου που ο Θεός έδωσε για την πατρίδα μας». Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο βάρος στη διαχείριση των ζητημάτων το τι λέει ο αρχιεπίσκοπος ή ο μητροπολίτης, τα λόγια τους όμως περιγράφουν με πολύ ακρίβεια τη λογική που επικρατεί και στην πολιτική ηγεσία. Ακόμα κι εκείνοι που εκφράζουν με τον πιο απόλυτο τρόπο και σε κάθε περίσταση το δόγμα «σφάξε με αγά μου ν΄ αγιάσω», αυτοί δηλαδή που ονειρεύονται συνεργασίες με τον Ερντογάν, διότι πιστεύουν ότι είναι καλύτερα να δεθούμε στο ισχυρό άρμα της Τουρκίας παρά να είμαστε απέναντί του, όταν καλούνται να διευκρινίσουν τη θετική θέση τους για την αξιοποίηση του τουρκικού αγωγού, λένε ότι:  Η λύση του Κυπριακού είναι προϋπόθεση, βεβαίως, βεβαίως! Μετά τη λύση γιατί να μην στείλουμε το αέριο στην Ευρώπη μέσω του τουρκικού αγωγού; Πράγματι, μετά τη λύση γιατί να μην κάνουμε και μια υποθαλάσσια σήραγγα μεταξύ Κύπρου - Τουρκίας για να πηγαινοέρχονται οι ευτυχισμένοι τουρίστες, όπως πρότεινε η Πραξούλα, η καθαρή φωνή; Όμως όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτική μωρία.
* Μου τελείωσε ο χώρος σήμερα και απολογούμαι. Αύριο θα συνεχίσω.