Η παράδοση στον κατακτητή

Μεταξύ ημικατοχής και χρεοκοπίας

Του Χρήστου Ψιλογένη

Ασφαλώς, για το κατάντημα της άλλοτε ανθηρής οικονομίας μας, υπάρχουν  βαρύτατες ευθύνες, τόσο σε κυβερνητικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο τραπεζιτών, που για χρόνια διαφήμιζαν την υπεροχή του ιδιωτικού τομέα, έναντι του δημόσιου. Και είναι βέβαια αλήθεια ότι εδώ και δεκαετίες  ο δημόσιος τομέας χρειαζόταν βαθιές τομές για να εκσυγχρονιστεί και να γίνει αποτελεσματικότερος. Αλλά οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε δεν ήξεραν, είτε δεν μπορούσαν. Ωστόσο, όσες  φορές  χρειάστηκε, η δημόσια υπηρεσία έβγαλε το κράτος ασπροπρόσωπο, έχοντας μια σημαντική συμβολή  τόσο σ’ αυτό που αποκαλούμε οικονομικό θαύμα, όσο και στη διατήρηση της πολύτιμης κρατικής μας υπόστασης, που τόσο δοκιμάστηκαν από την καταστροφή του 1974. Πρέπει επίσης να της πιστωθεί, σε μεγάλο βαθμό, η πρόσφατη πετυχημένη προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ. Τώρα, αν στη γνωστή διάσκεψη  των Βρυξελλών,  μαζί με το κούρεμα του ελληνικού χρέους, μας κούρεψαν σύριζα και την οικονομία μας, είναι γιατί, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την Κύπρο, οι κυβερνώντες από κομματική έπαρση, αντί να ρωτήσουν  τους φυσικούς συμβούλους κάθε κυβέρνησης, που με τη γνώση και την πείρα τους θα στήριζαν την Ελλάδα, χωρίς να βουλιάξουν την Κύπρο, προτίμησαν να χειριστούν μόνοι τους ένα περίπλοκο ζήτημα που σαφώς δεν κατείχαν. Ωστόσο, εκεί που δεσμώτες του Αττίλα και  μιας πρωτοφανούς οικονομικής δοκιμασίας, μας προσφέρθηκε, από την καλή μας τύχη το κλειδί απόδρασης από την αιχμαλωσία, υπάρχουν κόμματα και  υποψήφιοι πρόεδροι που κρίνουν ότι  πρέπει πρώτα να πάρουμε άδεια από  το δεσμοφύλακά μας, φλερτάροντας με την ιδέα να διοχετεύεται το κυπριακό φυσικό αέριο στην Ευρώπη, μέσω Τουρκίας!
Προβάλλεται μάλιστα το επιχείρημα ότι επειδή η λύση αυτή είναι πιο οικονομική  θα την προτιμήσουν  οι μεγάλοι της φίλοι, από τους οποίους εξαρτάται  και η επίλυση του Κυπριακού. Ξεχνούν προφανώς ότι η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη  και τις άστοχες  προεδρικές δηλώσεις για μερίδιο των Τκ ακόμα και χωρίς λύση του Κυπριακού, όχι μόνο αμφισβητεί την κυπριακή ΑΟΖ αλλά  μέσω Ντάουνερ προσπαθεί να την υποβιβάσει από στρατηγικό κρατικό μας όπλο, σε δικοινοτικό πρόβλημα. Ούτε σκέφτονται  πως με την πολιτική αυτή παραδίδουμε  στον κατακτητή μας, το μοναδικό μοχλό πίεσης που διαθέτουμε, οπότε αντί για μια καλύτερη λύση, θα μας προσφερθεί μια πολύ χειρότερη, διευκολύνοντας τους εταίρους μας να νίπτουν τας χείρας. Ακόμα και μετά από μια λύση του Κυπριακού, η Τουρκία θα μπορεί να μας εκβιάζει όποτε θέλει, με ένα απλό κλείσιμο της στρόφιγγας. Ή μήπως  ξεχνούν πώς   στις μέχρι τώρα μονομερείς υποχωρήσεις μας, ο Αττίλας απάντησε κυνικά με  νέες αξιώσεις;
Ορθά λοιπόν υποστηρίζει ο Γ. Λιλλήκας ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου, είναι για την Κύπρο, ένα στρατηγικό όπλο για μια πολυδιάστατη πολιτική τόσο για την επίλυση των οικονομικών μας προβλημάτων, όσο και για την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού. Όχι λοιπόν άλλες απερισκεψίες.
Την ώρα που ο κατακτητής φλερτάρει ήδη με  τον Οργανισμό Εμπορικής Συνεργασίας της Σαγκάης, Κύπρος και Ελλάδα, στα πλαίσια  αυτής της πολυδιάστατης πολιτικής, έχουν κάθε λόγο να επιδιώξουν μια απευθείας συνεργασία με την ΕΕ, τη Ρωσία, ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, που μαζί με το κοινό οικονομικό συμφέρον, μπορεί να  στηρίξει μια αξιοπρεπή λύση των εθνικών τους προβλημάτων και μια αποτελεσματική άμυνα έναντι του τουρκικού επεκτατισμού.