Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη από
μητέρα Ρωμιά και πατέρα Ιταλό, ο Μάριο Βίτι έζησε δύο δεκαετίες στην
Πόλη προτού αναχωρήσει για σπουδές στην Ιταλία. Αυτά τα χρόνια
περιγράφει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε
Βούλιαξε το πατάρι του
Γαβριηλίδη στην οδό Αγίας Ειρήνης στο Μοναστηράκι το βράδυ της Δευτέρας
23 Σεπτεμβρίου από το πλήθος που παρευρέθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου
του Μάριο Βίτι «Η Πόλη όπου γεννήθηκα: Ιστανμπούλ
,1926-1946» (Γαβριηλίδης, 2013). Νεοελληνιστές από πανεπιστήμια της
Ελλάδας και του εξωτερικού, φιλόλογοι και παλιοί φοιτητές του Βίτι από
τα πανεπιστήμια της Νάπολης, της Ρώμης και του Παλέρμο όπου δίδαξε καθώς
και πολλοί νέοι τίμησαν τον γνωστό και δραστήριο μελετητή του
ελληνισμού με την παρουσία τους και το θερμό τους χειροκρότημα.
Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη από μητέρα Ρωμιά και πατέρα Ιταλό, ο Μάριο Βίτι έζησε δύο δεκαετίες στην Πόλη προτού αναχωρήσει για σπουδές στην Ιταλία. Αυτά τα χρόνια περιγράφει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε. Στο βιβλίο αφηγείται τη ζωή του στην Κωνσταντινούπολη των μειονοτήτων, όταν ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε ακόμη το ένα εκατομμύριο και η καθημερινή ακτίνα δράσης του μεταξύ σπιτιού και σχολείου περιοριζόταν στο ενάμισι χιλιόμετρο. «Δεν είμαι αντιπροσωπευτική περίπτωση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και ελπίζω όσοι έζησαν εκεί να μην βρουν παράξενα αυτά που αφηγούμαι στο βιβλίο. Διηγούμαι τα δικά μου χρόνια στην Κωνσταντινούπολη από τα οποία βγήκε αυτό που έγινα, ένας ιταλός νεοελληνιστής» είπε ο Μάριο Βίτι στην έναρξη της εκδήλωσης.
Για τον Μάριο Βίτι και την προσφορά στα ελληνικά γράμματα μίλησε ο νεοελληνιστής Νάσος Βαγενάς, φίλος του Βίτι από το 1971, όταν πρωτοπήγε ως υπότροφος στη Ρώμη, και ο Πέτρος Μάρκαρης, γέννημα της Πόλης και αυτός, ο οποίος είχε την ιδέα της μετάφρασης του βιβλίου του Βίτι στα ελληνικά.
«Ο Βίτι γονιμοποίησε τη νεοελληνική φιλολογία όχι μόνο με την έρευνα αλλά και με τον τρόπο της γραφής του», τόνισε ο Νάσος Βαγενάς αναφερόμενος στην ερευνητική, στην ερμηνευτική-κριτική και στην ιστοριογραφική προσφορά του Βίτι. Μίλησε για την ανακάλυψη και την έκδοση κειμένων ουσιώδους σημασίας για τις ελληνο-ιταλικές γραμματειακές σχέσεις (Ευγένα του Μοντσελέζε κ.ά.), για την καθοριστική σημασία των ερευνών του για τον Κάλβο στις καλβικές σπουδές, για τη μελέτη του για τη γενιά του ’30, «την πρώτη συνθετική εργασία για την περίφημη γενιά», που συναπαρτίζει μαζί με τον τόμο του για τον Σεφέρη και τους δύο τόμους του για τον Ελύτη την «τετραλογία κριτικής του ελληνικού μοντερνισμού» και για την Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας του Βίτι που θέτει το λογοτεχνικό «μέσα στα κοινωνικά του συμφραζόμενα και στην ιστορική συγκυρία αποφεύγοντας τις μονομέρειες της αισθητιστικής κριτικής και της μαρξιστικής φιλολογίας». Τον «πλέον κριτικό από τους ιστοριογράφους της λογοτεχνίας μας» χαρακτήρισε τον Βίτι ο ομιλητής αποκαλύπτοντας και πλευρές του ιδιωτικού Βίτι, θαυμάζοντας τον αεικίνητο και δραστήριο ταξιδευτή και μανιώδη φωτογράφο Βίτι που έφτασε πρόσφατα ως στο Γραν Κάνυον — «και στην Αλάσκα», συμπλήρωσε χαμογελώντας με περηφάνια ο Βίτι.
Ο Πέτρος Μάρκαρης, με τον οικείο αυθορμητισμό του, αναφέρθηκε στις συνθήκες ζωής στην Κωνσταντινούπολη στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, όπως τις βίωσε σε έναν βίο παράλληλο με του Βίτι, για την οδό του Πέραν και το πολύγλωσσο πλήθος της, για τις πολλές μειονότητες, για τη μειονοτική υπόσταση και των Τούρκων εκείνη την εποχή στην Πόλη, για τα στενά όρια κάθε μειονότητας, για τη θρησκεία και τη γλώσσα που αναδεικνύονταν σε πυλώνες αυτοπροσδιορισμού και σε ζητήματα υπαρξιακά για την κάθε μειονότητα. Αναπόφευκτα, η ομιλία του ξεστράτισε σε γενικότερα ζητήματα που αφορούν τη ζωή των μειονοτήτων στην Πόλη, για τον φόρο περιουσίας του 1942 που εξόντωσε Έλληνες και Εβραίους στέλνοντας όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν στα τάγματα εργασίας, για την Ορθοδοξία και τους αραβόφωνους Κόπτες που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία. «Η συζήτηση ξέφυγε από τη λογοτεχνία αλλά αναδείχτηκε αυτός ο παράλληλος βίος και η φυσιογνωμία της Κωνσταντινούπολης» σχολίασε ο Μάριο Βίτι.
Περισσότερη λογοτεχνία βρίσκουμε στο βιβλίο του Βίτι, όπου το προσωπικό συνδέεται με το συλλογικό μέσω της λογοτεχνίας, όπως στην αφήγηση της πρώτης ανάγνωσης της «Ζωής εν Τάφω» του Μυριβήλη η οποία δίνει και όλο το κλίμα της Μεταξικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η ηθοποιός Σοφία Σεϊρλή. «Η ανάγνωση του βιβλίου του Μάριο Βίτι με συγκίνησε όχι για το προφανές, επειδή είναι μια συνάντηση μνήμης, αλλά για τη σπάνια αγάπη και ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τη γλαφυρή αφήγηση», σχολίασε ο Πέτρος Μάρκαρης.
Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη από μητέρα Ρωμιά και πατέρα Ιταλό, ο Μάριο Βίτι έζησε δύο δεκαετίες στην Πόλη προτού αναχωρήσει για σπουδές στην Ιταλία. Αυτά τα χρόνια περιγράφει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε. Στο βιβλίο αφηγείται τη ζωή του στην Κωνσταντινούπολη των μειονοτήτων, όταν ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε ακόμη το ένα εκατομμύριο και η καθημερινή ακτίνα δράσης του μεταξύ σπιτιού και σχολείου περιοριζόταν στο ενάμισι χιλιόμετρο. «Δεν είμαι αντιπροσωπευτική περίπτωση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και ελπίζω όσοι έζησαν εκεί να μην βρουν παράξενα αυτά που αφηγούμαι στο βιβλίο. Διηγούμαι τα δικά μου χρόνια στην Κωνσταντινούπολη από τα οποία βγήκε αυτό που έγινα, ένας ιταλός νεοελληνιστής» είπε ο Μάριο Βίτι στην έναρξη της εκδήλωσης.
Για τον Μάριο Βίτι και την προσφορά στα ελληνικά γράμματα μίλησε ο νεοελληνιστής Νάσος Βαγενάς, φίλος του Βίτι από το 1971, όταν πρωτοπήγε ως υπότροφος στη Ρώμη, και ο Πέτρος Μάρκαρης, γέννημα της Πόλης και αυτός, ο οποίος είχε την ιδέα της μετάφρασης του βιβλίου του Βίτι στα ελληνικά.
«Ο Βίτι γονιμοποίησε τη νεοελληνική φιλολογία όχι μόνο με την έρευνα αλλά και με τον τρόπο της γραφής του», τόνισε ο Νάσος Βαγενάς αναφερόμενος στην ερευνητική, στην ερμηνευτική-κριτική και στην ιστοριογραφική προσφορά του Βίτι. Μίλησε για την ανακάλυψη και την έκδοση κειμένων ουσιώδους σημασίας για τις ελληνο-ιταλικές γραμματειακές σχέσεις (Ευγένα του Μοντσελέζε κ.ά.), για την καθοριστική σημασία των ερευνών του για τον Κάλβο στις καλβικές σπουδές, για τη μελέτη του για τη γενιά του ’30, «την πρώτη συνθετική εργασία για την περίφημη γενιά», που συναπαρτίζει μαζί με τον τόμο του για τον Σεφέρη και τους δύο τόμους του για τον Ελύτη την «τετραλογία κριτικής του ελληνικού μοντερνισμού» και για την Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας του Βίτι που θέτει το λογοτεχνικό «μέσα στα κοινωνικά του συμφραζόμενα και στην ιστορική συγκυρία αποφεύγοντας τις μονομέρειες της αισθητιστικής κριτικής και της μαρξιστικής φιλολογίας». Τον «πλέον κριτικό από τους ιστοριογράφους της λογοτεχνίας μας» χαρακτήρισε τον Βίτι ο ομιλητής αποκαλύπτοντας και πλευρές του ιδιωτικού Βίτι, θαυμάζοντας τον αεικίνητο και δραστήριο ταξιδευτή και μανιώδη φωτογράφο Βίτι που έφτασε πρόσφατα ως στο Γραν Κάνυον — «και στην Αλάσκα», συμπλήρωσε χαμογελώντας με περηφάνια ο Βίτι.
Ο Πέτρος Μάρκαρης, με τον οικείο αυθορμητισμό του, αναφέρθηκε στις συνθήκες ζωής στην Κωνσταντινούπολη στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, όπως τις βίωσε σε έναν βίο παράλληλο με του Βίτι, για την οδό του Πέραν και το πολύγλωσσο πλήθος της, για τις πολλές μειονότητες, για τη μειονοτική υπόσταση και των Τούρκων εκείνη την εποχή στην Πόλη, για τα στενά όρια κάθε μειονότητας, για τη θρησκεία και τη γλώσσα που αναδεικνύονταν σε πυλώνες αυτοπροσδιορισμού και σε ζητήματα υπαρξιακά για την κάθε μειονότητα. Αναπόφευκτα, η ομιλία του ξεστράτισε σε γενικότερα ζητήματα που αφορούν τη ζωή των μειονοτήτων στην Πόλη, για τον φόρο περιουσίας του 1942 που εξόντωσε Έλληνες και Εβραίους στέλνοντας όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν στα τάγματα εργασίας, για την Ορθοδοξία και τους αραβόφωνους Κόπτες που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία. «Η συζήτηση ξέφυγε από τη λογοτεχνία αλλά αναδείχτηκε αυτός ο παράλληλος βίος και η φυσιογνωμία της Κωνσταντινούπολης» σχολίασε ο Μάριο Βίτι.
Περισσότερη λογοτεχνία βρίσκουμε στο βιβλίο του Βίτι, όπου το προσωπικό συνδέεται με το συλλογικό μέσω της λογοτεχνίας, όπως στην αφήγηση της πρώτης ανάγνωσης της «Ζωής εν Τάφω» του Μυριβήλη η οποία δίνει και όλο το κλίμα της Μεταξικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η ηθοποιός Σοφία Σεϊρλή. «Η ανάγνωση του βιβλίου του Μάριο Βίτι με συγκίνησε όχι για το προφανές, επειδή είναι μια συνάντηση μνήμης, αλλά για τη σπάνια αγάπη και ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τη γλαφυρή αφήγηση», σχολίασε ο Πέτρος Μάρκαρης.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire