Εισήλθαμε στην Ε.Ε. και στο ευρώ ως τυφλοί και πορευόμεθα ως εθελοτυφλούντες. Πιστεύαμε ότι διασφαλίζαμε τα σύνορά μας και υπάρχει κίνδυνος να καταστεί η Ελλάς χαβούζα των προσφύγων

 

ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

Μονίμως εθελοτυφλούντες

Επαρχιωτισμό ανέδιδε η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για το ασφαλιστικό, την περασμένη Τρίτη, στη Βουλή. Η τάση που διέπει την ευρωπαϊκή οικονομική αντίληψη σκοπίμως αγνοήθηκε από τους δύο πρωταγωνιστές της αντιπαραθέσεως – τον κ. Αλέξη Τσίπρα και τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν είναι οι μόνοι που ακολούθησαν αυτήν την τακτική. Ουδείς εκ των ηγετών την τελευταία εξαετία απεδέχθη ότι τα διαδοχικά προγράμματα εξυγιάνσεως είχαν ως στόχο την πλήρη σάρωση του οικονομικού συστήματος που ίσχυε στην Ελλάδα.

Σε πρακτικό επίπεδο, οι εργασιακές σχέσεις θα πρέπει να απορρυθμισθούν περαιτέρω· οι αμοιβές και οι συντάξεις να μειωθούν ακόμη περισσότερο· ενώ παράλληλα κρίνεται αντιπαραγωγική η τοποθέτηση του πλούτου σε ακίνητα και, ως εκ τούτου, η τάση αυτή πρέπει να αποθαρρυνθεί διά της εξοντωτικής φορολογίας.


Επιπλέον, ο αριθμός των αυτοαπασχολουμένων πρέπει να μειωθεί δραματικά και οι ασκούντες διάφορα επαγγέλματα να ενταχθούν σε ιδιωτικές μεγάλες εταιρείες ως μισθωτοί· το ειδικό καθεστώς των αγροτών να αναθεωρηθεί και οι τοπικοί «ολιγάρχες» πρέπει να παύσουν να διαδραματίζουν ρόλο ρυθμιστικό, όπως συνέβαινε έως σήμερα.

Ολα αυτά, όμως, συγκροτούν το «απεχθές» πρόσωπο της Ευρώπης. Αλλά αυτή είναι η κυριαρχούσα τάση και οι πολιτικοί ηγέτες μας είναι υποχρεωμένοι να διοχετεύουν την πραγματικότητα σε μικρές δόσεις, προσπαθώντας να περιορίσουν τις συνέπειες στις κοινωνικές ομάδες οι οποίες τους στηρίζουν και τους αναδεικνύουν στη Βουλή.

Ορθώς ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης επεσήμανε τον κίνδυνο ενός νέου διχασμού, αλλά μετέχει και αυτός αναποδράστως στη διαδικασία και ο κ. Τσίπρας τον κατέταξε στη δευτερολογία του στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος που ο ίδιος εκπροσωπεί. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν και πάντα σε συνδυασμό με μια εσφαλμένη ανάγνωση της διεθνούς συγκυρίας και την εναπόθεση προσδοκιών στις εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις.

Ο κ. Τσίπρας διαχειρίζεται την κρίση αναμένοντας μια «συμμαχία» του Νότου έναντι του Βορρά και φαίνεται να αναμένει μεγαλυτέρα εμπλοκή των ΗΠΑ. Τίποτε από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Ο κ. Μητσοτάκης, πιο συμβατικός, ακολουθεί την κυριαρχούσα τάση στην Ευρωζώνη σήμερα. Οι αντιφάσεις του διεθνούς συστήματος μετατρέπονται σε εσωτερικές συγκρούσεις της πλέον απεχθούς μορφής. Συνέβη στα χρόνια του εθνικού διχασμού και του εμφυλίου πολέμου και αναβιώνει σήμερα.

Αλλά και το ευρωπαϊκό σύστημα έχει εισέλθει σε κρίση. Οταν ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αναφέρεται σε προσωρινή έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, πιστεύει ότι η ανάκαμψη της χώρας μπορεί να πραγματοποιηθεί με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Εισήλθαμε στην Ε.Ε. και στο ευρώ ως τυφλοί και πορευόμεθα ως εθελοτυφλούντες. Πιστεύαμε ότι διασφαλίζαμε τα σύνορά μας και υπάρχει κίνδυνος να καταστεί η Ελλάς χαβούζα των προσφύγων. Αλλά η έξοδος από το σύστημα θα έχει ολέθριες συνέπειες. Παρασυρόμεθα από τη ροή των γεγονότων και αυτοσχεδιάζουμε.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28 Γενάρη 2016