Η κόπρος της Θεσσαλονίκης

Της Βίκυς Χαρισοπούλου

1963: Δολοφονία Λαμπράκη και η γέννηση του όρου «παρακράτος». Ακολουθούν η χούντα, η μεταπολίτευση, το «81», το «βρώμικο 89», η «δεξιά», η νύχτα, οι μπράβοι και… έκτοτε η Θεσσαλονίκη ως σκηνικό.

1991: Αποφυλακίσεις εμπόρων ναρκωτικών, μπράβοι, χαρτοπαικτικές λέσχες, δολοφονίες. «Νοσεί το εφετείο Θεσσαλονίκης», «Καμόρα του Λευκού Πύργου»…

2008: Παντελονάτοι, πεντακαθαρίδηδες, κουμπάροι, καλόγεροι, οικόπεδα, εργολάβοι, μεζονέτες, ηχογραφήσεις, μίζες, καταθέσεις, καταδόσεις...

2011: Σκάνδαλα στον Δήμο, κουμπάροι, γαμπροί, ονόματα ανακυκλωμένα, ένα κουβάρι 50-100 ανθρώπων των προγόνων και των απογόνων τους…

Απ' τη δεκαετία του '50 στήθηκε το παρακράτος στη Θεσσαλονίκη. Από τότε το πολιτικό συνυπήρχε με το ποινικό. Από την ΚΥΠ της προδικτατορικής εποχής, τη Θεσσαλονίκη των πολιτικών δολοφονιών, την όζουσα από μπαγιάτικη σαπίλα, τη «θυματοποιημένη» λόγω της πολιτικής και αναπτυξιακής περιθωριοποίησής της που ανέπτυξε - έκτοτε - δικούς της, επίσης περίκλειστους, εσωστρεφείς και τελικά αποδοτικούς μηχανισμούς... άμυνας. Η «Σχολή Θεσσαλονίκης». Οχι η λογοτεχνική με τα περί εσωστρέφειας και εσωτερικού διαλόγου στα κείμενα. Η άλλη. Με πρωταγωνιστές όλους μας. Θύτες και θύματα, τα δημόσια γράφοντες και τα δημόσια διαβάζοντες.

2012: Τα «πλοκάμια του Θερμαϊκού», η «φραπεδούπολη» που εκτρέφει τζογαδόρους, μιζαδόρους, παράγοντες και νεοκαβαλάρηδες με τη ρομφαία του εκκαθαριστή της κόπρου του Θερμαϊκού.

Αν δεν μπορέσουμε να εκκαθαρίσουμε την προσωπική ιδεολογική μας κόπρο, τουλάχιστον ας μην την αναπαράγουμε «πεσμένοι απ' τα σύννεφα»…