Μετά Χριστόν... Σημίτης

Του Κωνσταντινου Ζουλα Αδυνατώ να αντιληφθώ τι ακριβώς επιζητεί ο κ. Κ. Σημίτης με τις διαδοχικές παρεμβάσεις του, κι εξηγούμαι: είπε τη Δευτέρα ότι το Μνημόνιο επιδείνωσε την κατάσταση και βασικό του επιχείρημα ήταν ότι οι συντάκτες του (σ.σ. η τρόικα και ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου) δεν προέβλεψαν τις υφεσιακές του συνέπειες, όπως και την ανάγκη να αναπροσαρμόζουν (βάσει της ύφεσης) τους στόχους ή και τους χρόνους για την επίτευξή τους. Και τούτο το ονόμασε «μοιραίο πολιτικό λάθος». Πέραν του γεγονότος ότι ο κ. Σημίτης φαίνεται να ασπάζεται πλέον τις επιφυλάξεις που είχε ήδη από τότε ο κ. Σαμαράς, γεννάται το εξής εύλογο ερώτημα: εφόσον το μοιραίο αυτό λάθος ήταν τόσο ευκρινές στον πρώην πρωθυπουργό γιατί δεν πήρε ένα τηλέφωνο τον Μάιο του 2010 στον κ. Παπανδρέου να του εφιστήσει την προσοχή; Δεν θα μπορούσε -και κυρίως δεν θα όφειλε- να επικοινωνήσει με τον άλλοτε προσωπικό του συνεργάτη Γ. Παπακωνσταντίνου και να του διαμηνύσει ότι όσα η τρόικα τον εξανάγκαζε να υπογράψει θα επέφεραν την καταστροφή της χώρας; Κι αν το έπραξε και δεν τον άκουσαν, δεν θα έπρεπε να ενημερώσει αμέσως την κοινή γνώμη; Ο ρόλος ενός πρώην ηγέτη εν όψει μιας εθνικής τραγωδίας είναι να τη διαπιστώνει εκ των υστέρων ή να βοηθά στην αποτροπή της; Την ίδια ακριβώς απορία προκαλούν κι άλλες τοποθετήσεις του κ. Σημίτη. Οπως εκείνες στην «Κ» και στο «Βήμα» μετά τον Μάρτιο του 2011 στις οποίες απαξίωνε τις λύσεις που είχε ήδη συμφωνήσει η κυβέρνηση χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι χρέος του θα ήταν να ενημερώσει εκ των προτέρων την πολιτική ηγεσία για το ποιες θα έπρεπε να είναι οι αξιώσεις της χώρας. Δεν ξέρω αν όλα αυτά θα χρεωθούν στον πρώην πρωθυπουργό, αλλά ο ιστορικός του μέλλοντος είναι βέβαιο ότι θα αναρωτηθεί το εξής: πώς άραγε ένας πολιτικός που επί των ημερών του κατεγράφησαν τόσα πολλά σκάνδαλα (Siemens, Τσουκάτος, Μαντέλης, Τσοχατζόπουλος, υπερτιμολογήσεις έργων κ.ο.κ.), ουδέποτε αισθάνθηκε την ανάγκη να εκστομίσει μια λέξη, έστω, αυτοκριτικής; Ο κ. Σημίτης όμως θα κριθεί κυρίως και γιατί αντί της δημόσιας σιωπής που καλώς η κακώς επιλέγουν συνήθως οι πρώην πρωθυπουργοί, αμέσως μετά την αποχώρησή του επέλεξε ως «παρακαταθήκη» του να απαξιώνει όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς του επιγόνους...