Στο εργαστήρι του συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη

Ενας από τους πιο σπουδαίους συγγραφείς της γενιάς του, ο Αλέξης Σταμάτης ανοίγει το σπίτι του και τους μαιάνδρους του μυαλού, καλώντας μας να τον ακολουθήσουμε σε χαρακτήρες και καταστάσεις που προσφέρουν πολλά σημεία ταύτισης.

Γραφή. Ηλεκτρονική, εμπνευσμένη, δαιδαλώδης.

Μέσα από την ποίηση τον γνωρίσαμε. «Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων» το 1993. Ακολούθησαν κι άλλα ποιήματα και ακόμα περισσότερα μυθιστορήματα. Με το «Μπαρ Φλωμπέρ» να κάνει, εντέλει, το μεγάλο μπαμ. Θεατρικότροπο το «Σαν τον κλέφτη μέσ' στη νύχτα», ιντερνετικό η «Οδός Θησέως», φωτογραφική η «Βίλα Κομπρέ», σκηνοθετικό το «Σκότωσε ό,τι αγαπάς». Προσφάτως, ο Αλέξης Σταμάτης έκλεισε σε ένα εικοσιτετράωρο την πρόσφατη κρίση. Μέσα από ενός οργισμένου νέου τη ματιά.
«Γνώρισα κάπου ένα παιδί 19 ετών. Από εκείνα που μιλούν με λίγες φράσεις, τίγκα στην αργκό. "Ελα ρε χόμο", "πήγα άλλη πίστα"», αποκαλύπτει για το πώς γεννήθηκε η «Κυριακή» του. «Ετσι κι αλλιώς, η γλώσσα δεν είναι παρά ένας τεχνητός εξοπλισμός, ένα εξωτερικό εργαλείο. Εκείνο που με ιντρίγκαρε ήταν το τι θα συνέβαινε στο μυαλό του πιτσιρικά. Με πόσες χιλιάδες λέξεις θα σκεφτόταν και πώς θα εκφραζόταν εκεί. Γιατί εκεί, στον νου, δεν μιλά μόνο ο ίδιος, μιλά και ο κόσμος ολόκληρος. Και είπα, τι θα γινόταν άραγε αν έβαζα μια "αφηγηματική" κάμερα στο νου του; Την έβαλα. Προέκυψαν πολλά και αναπάντεχα. Hταν μια μεγάλη έκπληξη, ακόμα και για μένα, που το έγραφα. Ο Βασίλης είχε να πει πολλά, πάρα πολλά. Κι ύστερα, αναδύθηκε κι ένας δεύτερος ήρωας, ο Πέτρος, ένας μεσήλικας δημοσιογράφος ο οποίος πενθεί για χρόνια την πεθαμένη γυναίκα του. Συναντά τον Βασίλη και μαζί θα εμπλακούν σε μια άγρια περιπέτεια, που θα διαρκέσει μία μέρα: Ενα trip στα πολύ σκοτεινά του παρελθόντος, μια κόντρα με τις σιγουριές, ένα τετ α τετ με την επιθυμία, μια βουτιά στα βαθιά που αντανακλά και την επερχόμενη κρίση. Hθελα το βιβλίο να εκτυλίσσεται μέσα σε 24 ώρες και να μιλάει για το σήμερα. Είμαστε λοιπόν στην Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009, ημέρα των βουλευτικών εκλογών».
Η διαδικασία της γραφής για τον Αλέξη Σταμάτη είναι καθημερινή: «Αν είμαι σε διαδικασία μυθιστορήματος και δεν γράφω καθημερινά ή σχεδόν καθημερινά έστω και λίγο, οι χαρακτήρες αρχίζουν και "μπαγιατεύουν" στο μυαλό μου και η "κόψη" της αφήγησης ξεθωριάζει. Λεπτό σημείο είναι η δουλειά να μη μοιάζει με αληθινή δουλειά. Να μη μοιάζει με επάγγελμα. Να μοιάζει με εμπνευσμένο παιχνίδι.

Χώρος. Βιβλία, παντού. Μαζί με τον υπολογιστή, συντελεστές 

έμπνευσης.

Σκεφτείτε για μια στιγμή έναν καθημερινό νου μέσα σε μια καθημερινή μέρα, έλεγε και η Βιρτζίνια Γουλφ». Οσον αφορά τις εμμονές του, τονίζει: «Οι εμμονές ενός συγγραφέα έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον άνθρωπο. Η συγγραφή είναι κάτι σαν ανάποδο στριπτίζ. Αρχίζεις με τον εαυτό σου γυμνό και μετά ντύνεις τους χαρακτήρες με τόσα πολλά επίπεδα - ενδύματα, που στο τέλος έχεις ξεχάσει από πού ξεκίνησες. Κάποια στιγμή έχεις ξεχάσει το ίδιο σου το σώμα, που ωστόσο, "αχνοφέγγει" κάτω από τα "φύλλα του κρεμμυδιού"».

Χέρι. Χειρόγραφα σημειώματα. Tο χέρι δουλεύει αλλιώς τις σκέψεις

στο άσπρο χαρτί.

 

 

Πηγή: www.ethnos.gr

Δημοσιεύτηκε στις 23/01/2012