Εστέτ και αναρχικός
Τον Παύλο Μάτεσι τον γνώριζα από τη
δεκαετία του '70. Ερχόταν πολύ συχνά στις εκδόσεις μας και κάθε του
επίσκεψη έδινε φως στη μέρα μας. Χτυπούσε την πόρτα και έμπαινε στο
γραφείο μου λέγοντας πάντα μιαν έξυπνη ατάκα, που με έκανε να ξεχνώ
οτιδήποτε έκανα εκείνη τη στιγμή. Μου άρεσε να τον ακούω, ενίοτε και να
τον προκαλώ, να τον ιντριγκάρω με διάφορα θέματα από τη δουλειά μας ή
την επικαιρότητα.
Με τους Θανάση Καστανιώτη και Ζυράννα Ζατέλη Ο λόγος του Παύλου είχε άλλο βάρος. Ηταν βαρυσήμαντος, ακόμα κι αν καταπιανόταν με τα απλά και τα εφήμερα, διότι για όλα όσα σκεφτόταν είχε θέση, απόλυτη μεν αλλά πάντα στέρεη και δομημένη. Ολοι στον εκδοτικό οίκο χαιρόμασταν να συζητάμε μαζί του. Απολαμβάναμε την άρθρωση στην ομιλία του και τον τονισμό των λέξεών του. Τον θαυμάζαμε. Μιλούσε σαν σεξπιρικός ηθοποιός. Κάθε του φράση ήταν κι ένας αφορισμός.
Το χιούμορ του κοφτερό, άλλες φορές φλεγματικά βρετανικό, πάντοτε όμως εστέτ και αναρχικό, αν και ο ίδιος τοποθετούσε τον εαυτό του στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς: «Είμαι αριστερός, αλλά όχι βλαξ», έλεγε χαρακτηριστικά. Ηταν πραγματικός διανοούμενος, που δεν χάιδεψε αυτιά και δεν μέτρησε ποτέ τα λόγια του. Δεν του άρεσε η κολακεία, σιχαινόταν τη λάιφ στάιλ κατάντια κάποιων δημιουργών και ακολουθούσε ένα μοναχικό δρόμο που περνούσε πάντοτε από την πεζογραφία, το θέατρο, ή την ποίηση.
Ηταν συγγραφέας που διάβαζε, έγραφε και μετέφραζε συνεχώς, ενώ αγαπούσε πολύ και τη μουσική. Και σε αυτήν ήταν απόλυτος: «Ο,τι σημαντικό γράφτηκε στη μουσική ήταν μέχρι τον Σούμπερτ», του άρεσε να λέει. Επίσης τον συγκινούσε ιδιαίτερα ο καλός κινηματογράφος. Μπορούσε να μιλάει ώρες για τον Γκιγιέρμο Αριάγκα και τις «Τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα».
Ο Παύλος Μάτεσις ήταν ένας μεγάλος συγγραφέας. Με τα θεατρικά του έργα και με τα βιβλία του έθεσε ζητήματα, προκάλεσε, πλήγωσε αλλά και αποθέωσε, λύτρωνε πάντα τον θεατή ή τον αναγνώστη. Βαθιά ανθρωπιστής, πίστευε ότι μέσα από την τέχνη κάθε άνθρωπος γίνεται καλύτερος. Είχε ακλόνητες αξίες, που τον έκαναν να φαίνεται αυστηρός ή σκληρός. Δεν έκανε εκπτώσεις ούτε στην τέχνη ούτε και στη ζωή του. Γι' αυτό είχε για εμένα μεγάλη σημασία και η γενναιοδωρία του. Στήριζε τους νέους δημιουργούς, είτε επρόκειτο για συγγραφείς είτε για σκηνοθέτες.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παύλος μεταφράστηκε σε δεκατέσσερις γλώσσες. Με τις γαλλόφωνες, μάλιστα, μεταφράσεις της «Μητέρας του σκύλου» έγινε ο δεύτερος, μετά τον Καζαντζάκη, Ελληνας που πήρε τόσο διθυραμβικές κριτικές. Το έργο του είναι πολύ μεγάλο για να περιοριστεί στα μικρά μας σύνορα.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire