Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Με τις εκλογές στην Ευρώπη των 28,
λίγοι θριαμβολογούν, περισσότεροι τα βλέπουν μαύρα, λιγότεροι είναι
απλώς ικανοποιημένοι. Ο προαναγγελλόμενος «πολιτικός σεισμός» δεν
επήλθε, ο φόβος ότι τίποτα δεν αλλάζει στη σημερινή Ευρώπη παραμένει
αλώβητος. Οι ευρωεκλογές ήταν ευκαιρία προειδοποιητικής «χαλαρής ψήφου»
για τη «σφικτή» στις εθνικές εκλογές.
Ωστόσο, ενώ η «χαλαρή ψήφος» αποδοκίμασε τις ευρωπαϊκές
κυβερνήσεις, είτε συντηρητικές είτε σοσιαλδημοκρατικές, εν τούτοις η
αποδοκιμασία δεν έλαβε τόσο τη μορφή πίεσης για διαφορετική Ευρώπη, για
την απασχόληση και την αλληλεγγύη μεταξύ χωρών-μελών, όσο κυρίως την
αντιευρωπαϊκή μορφή επιστροφής στις εθνικές κυριαρχίες.
Στον ευρωπαϊκό Βορρά, με άνοδο της αντιευρωπαϊκής ψήφου
-Βρετανία, Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία, Γαλλία-, το αίτημα εθνικής
αναδίπλωσης και αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας δεν συνδυάσθηκε με
αμφισβήτηση της λιτότητος ούτε της περικοπής δημοσίων δαπανών, που
συνιστούν βασικές αιτίες για την αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους,
την εκρηκτική επέκταση ανεργίας και φτώχειας. Αντίθετα, εάν η ακροδεξιά
ευαγγελίζεται απασχόληση στους εθνικούς ανέργους, δεν την εννοεί μέσω
ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, αλλά απλά και μόνον μέσω
της βίαιης αποβολής «αλλοδαπών» από τις αγορές εργασίας: «να εκδιωχθούν
οι ξένοι για να καταλάβουν τις θέσεις οι εθνικοί εργαζόμενοι».