Κύπρος : Η νέα καταστροφή

Στέφανος Κωνσταντινίδης

 

Δεν είναι να ησυχάσει αυτός ο τόπος! Κάθε που πλησιάζει ο Ιούλιος μαυρίζει η ψυχή των ανθρώπων, μαυρίζει η Κύπρος. Είναι η μοίρα μας, θα πουν κάποιοι. Όχι, τη μοίρα μας τη φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι. Για όσα μας έχουν φέρει τα πικρά αυτά καλοκαίρια, η πρώτη ευθύνη είναι δική μας. Το δυστύχημα είναι ότι τίποτε δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Για καμένη γη μιλούσαν οι σημερινοί που μας κυβερνούν όταν διαδέχτηκαν την Κυβέρνηση του ΑΚΕΛ και καμένη γη θα παραδώσουν στους επόμενους, όποιοι και να είναι. Αν υπάρχει, εννοείται, ως τότε Κυπριακή Δημοκρατία και δεν έχει μετατραπεί αυτός ο τόπος σε νατοϊκο-τουρκικό προτεκτοράτο.

Ίσως θα πουν κάποιοι ότι είναι νωρίς να επιρρίπτονται ευθύνες στην κυβέρνηση και ειδικά στον πρόεδρο Αναστασιάδη για τη σημερινή καταστροφή που πιθανόν, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, να είναι η μεγαλύτερη μετά την εισβολή του 1974. Γιατί πρόκειται για μια τεράστια οικολογική καταστροφή που οι συνέπειές της θα είναι  ορατές και αισθητές για πολλές δεκαετίες. Και όλα τα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας μέχρι αυτή τη στιγμή δείχνουν αμέλεια και ανευθυνότητα από μέρους της Κυβέρνησης.

Και μην τρέξουν κάποιοι να μιλήσουν για την οικονομική κρίση που δεν επέτρεπε τη λήψη των αναγκαίων μέτρων για την προστασία των δασών. Ένα οργανωμένο και υπεύθυνο κράτος ιεραρχεί τις ανάγκες του και επενδύει πρώτα στα στοιχειώδη για την επιβίωσή του, όπως η υγεία, η παιδεία και η προστασία του περιβάλλοντος. Διότι χρήματα υπάρχουν πάντα όταν πρόκειται για παχυλές συντάξεις, διπλές και τριπλές, για επιτροπάτα και λιμουζίνες όπως και για τα κάθε λογής προνόμια μιας άρχουσας κάστας που διαχρονικά απομυζά τον τόπο. Αλλά βέβαια το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Eίναι και θέμα οργάνωσης του κράτους που το κατάντησαν ανάπηρο και ανίκανο να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στους πολίτες, ακόμη και για τα στοιχειώδη, όπως αυτό διαπιστώνεται καθημερινά. Ένα κράτος διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο, πελατειακό και κομματικοποιημένο, μακριά από τις καθημερινές ανάγκες του πολίτη. Η γύμνια του φανερώνεται την ώρα της κρίσης όπως η σημερινή με τις πυρκαγιές, όπως παλιότερα αυτή με το Μαρί, όπως η καταλήστευση του Χρηματιστηρίου, όπως το κούρεμα και ένα σωρό άλλα. Κανένας δεν έχει πληρώσει ποτέ για τίποτε. Στον τόπον αυτό η κουλτούρα ατιμωρησίας αποτελεί παράδοση. Και η πολιτική ευθυξία είναι ανύπαρκτη. Έχετε ακούσει ποτέ να έχει παραιτηθεί υπουργός αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη για κάτι που πήγε στραβά;

Υπάρχει όμως και η ευθύνη των πολιτών, αν δεν θέλουμε να κρύβουμε στρουθοκαμηλικά το κεφάλι στην άμμο. Οι πολίτες ανέχονται όσα συμβαίνουν, δεν διαμαρτύρονται, δεν ξεσηκώνονται. Μια φορά υπήρξαν κάποιοι αγανακτισμένοι, τους εκμεταλλεύτηκε ο ΔΗΣΥ και ο Αναστασιάδης για να γίνουν αυτοί εξουσία. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν κινήματα πολιτών, υπάρχουν ακτιβιστές για πολλαπλά θέματα. Όχι στην Κύπρο. Με το να εναποθέτει όμως κανείς όλες τις ελπίδες του στο πελατειακό κράτος και τα πελατειακά κόμματα η κατάσταση αυτή θα διαιωνίζεται. Το συλλογικό συμφέρον, το κοινωνικό, ανάγκη να προέχει του ατομικού. Καμιά κοινωνία δεν πηγαίνει μπροστά χωρίς συλλογικά οράματα. Αλλά γι΄αυτό χρειάζεται παιδεία, χρειάζεται η αναγκαία κουλτούρα, χρειάζονται ενεργοί πολίτες.

 Αυτός ο τόπος δεν χρειάζεται άλλους ήρωες... Έχει ανάγκη από ενεργούς πολίτες, από ανθρώπους που να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια την καθημερινότητά τους. Έχει ανάγκη από κινήματα  πολιτών, έχει ανάγκη από ακτιβιστές που θα ανακόψουν τον κατήφορο και τη μετατροπή του νησιού σε κρανίου τόπο. Χρειάζεται μια ανάπτυξη που να σέβεται το περιβάλλον χωρίς το τσιμέντωμα και της τελευταίας φυσικής παραλίας που μας έχει απομείνει. Ένας κοσμοπολίτης Κύπριος επιστήμονας και οραματιστής, που στη δεκαετία του ΄80 διετέλεσε και υπουργός Γεωργίας, ο Δημήτρης Χριστοδούλου, έγραφε ήδη τότε για την ανάπτυξη που ακολούθησε την εισβολή και το λεγόμενο «κυπριακό θαύμα» που έκτοτε έχει ξεθωριάσει: «Η οικονομική ανάπτυξη αυτής της δεκαετίας βασίστηκε στην υπερκατανάλωση της προικοδότησής μας από τη φύση και από τις προηγούμενες γενιές». Και συνέχιζε: «Οι ακρογιαλιές της Κύπρου, οι όμορφες τοποθεσίες, τα καλά εδάφη, τα ιδιωτικά δάση, οι πολύτιμοι υδάτινοι πόροι, καταναλώθηκαν ή υπέστησαν αλόγιστη καταπόνηση για σκοπούς τουρισμού, οικιστικών σχεδίων, συγκοινωνιών και άλλων έργων, χωρίς περίσκεψη ή φροντίδα για το μέλλον. Αυτός είναι αναντικατάστατος κεφαλαιουχικός πλούτος που εξαντλείται».  Κι ακόμη, συνέχιζε, το «θαύμα  πολύ απέχει από του να έχει φέρει κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική ολοκλήρωση».

Ευτυχώς για τον ίδιο, έφυγε νωρίς και δεν τα είδε όλα... Το Μαρί, το κούρεμα, τις πυργαγιές! Λίγοι θα τον θυμούνται σήμερα. Κι αυτοί που τον διαδέχτηκαν στο Υπουργείο Γεωργίας -και Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος παρακαλώ- δεν φάνηκαν να συγκινούνται από τις διαπιστώσεις του. Κατανάλωσαν ό,τι απέμεινε, «χωρίς περίσκεψη ή φροντίδα για το μέλλον...», όπως έγραφε τότε. Και χωρίς αιδώ θα προσθέταμε σήμερα.  Και βέβαια η ευθύνη δεν βαρύνει μόνο το συγκεκριμένο υπουργείο αλλά το σύνολο των πολιτικο-κρατικών δομών που αγνοούν τον άνθρωπο και υπηρετούν ένα στυγνό οικονομικό  σύστημα. Το σύστημα του success story που μας πιπιλίζουν καθημερινά, με τους αριθμούς να ευημερούν και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια να καταρρακώνεται.

*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

E-mail   stephanos.constantinides@gmail.com

Στέφανος Κωνσταντινίδης

 

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/s-konstantinidis/1460/319722/i-nea-katastrofi#sthash.2Gis0Q1n.dpuf