| Καθώς τελειώνει ο χρόνος Του Kωστα Iορδανιδη
Ουδέποτε η Ελλάδα, στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, αντιμετώπιζε την έλευση του νέου έτους με τέτοιο υστέρημα αισιοδοξίας και ελπίδος. Τα πάντα έχουν δρομολογηθεί στη βάση των προνοιών του Μνημονίου, που συνεχώς αναθεωρείται επί τα χείρω. Τα περιθώρια ευχάριστων εκπλήξεων, ανύπαρκτα. Μια πτωτική πορεία καθ' όσον αφορά την υλική ευμάρεια των πολιτών φαντάζει ως βεβαία. Ουδέν το νέο στον πολιτικό ορίζοντα. Κάποιοι αναφέρονται στην ύπαρξη νέων τάσεων, που εκφράζονται, ωστόσο, από άτομα που στην πλειοψηφία τους δεν είναι νέα.
Στους μεγαλυτέρους δήμους της χώρας, των Αθηναίων και της Θεσσαλονίκης, αναδείχθησαν δύο νέα πρόσωπα. Πολιτικώς μάλλον αντισυμβατικά, στα οποία εναπόθεσαν ελπίδες οι ψηφοφόροι διαφόρων αποκλίσεων, προσκείμενοι κυρίως στον χώρο της Αριστεράς ή των «προοδευτικών δυνάμεων».
Ο κ. Γιώργος Καμίνης στην Αθήνα και ο κ. Γιάννης Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη εμφανίζονται ως άτομα «καλού γούστου», ως εκφραστές της ούτως ειπείν αστικής τάξεως και θα αναμείνουμε το ίχνος τους στην καθημερινότητα των πολιτών, που τους εξέλεξαν.
Και οι δύο δήμαρχοι προτάθηκαν από την ομάδα που αποκολλήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον κ. Φώτη Κουβέλη και υποστηρίχθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, όχι με ιδιαίτερη είναι αλήθεια θέρμη. Ως φορέας νέων τάσεων εμφανίζεται κατά συνέπεια και ο κ. Κουβέλης.
Παράλληλα, η διαγραφή της κ. Ντόρας Μπακογιάννη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και από τη Νέα Δημοκρατία, την ώθησε στην ίδρυση πολιτικού κινήματος φιλελευθέρων τάσεων. Μένει να αποδειχθεί στην πράξη η ανταπόκριση της κοινωνίας στο εγχείρημα της κ. Μπακογιάννη. Τέσσερις διαγραφέντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συγκροτούν άλλον πυρήνα διαφοροποιήσεως από το κατεστημένο. Με άλλα λόγια η κρίση προκάλεσε αναταράξεις -μινιμάλ μέχρις στιγμής- σε όλο το πολιτικό φάσμα, με εξαίρεση φυσικά το ΚΚΕ.
Προς το παρόν, ωστόσο, τα πολιτικά πράγματα κινούνται μάλλον με συμβατικούς ρυθμούς, στο πλαίσιο του δικομματισμού, παρά την απαξίωση των δύο κομμάτων εξουσίας.
Ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου και η εκσυγχρονιστική ομάδα του, μετά την άκρως ερασιτεχνική πολιτική που ακολούθησαν, υπονομεύοντας τη δανειοληπτική ικανότητα της χώρας επί σειρά μηνών και στη συνέχεια συνομολογώντας με την τρόικα το Μνημόνιο, δίχως τη στοιχειώδη διαπραγμάτευση, ακολουθεί πορεία πολιτικού αυτοχειριασμού - εξέλιξη ευπρόσδεκτη για τη Δεξιά ή την Αριστερά.
Με το ΠΑΣΟΚ σε εμφύλια αναταραχή, η πολιτική δύναμη από την οποία μπορεί κανείς να αναμένει αλλαγή είναι η Νέα Δημοκρατία, διότι αποτελεί εξ ορισμού την εναλλακτική λύση, ως κόμμα εξουσίας. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς κατάφερε να συσπειρώσει σημαντικό τμήμα του κόμματός του, μετά την εκλογική ήττα του Οκτωβρίου 2009. Το ζητούμενο πλέον είναι η δυναμική παρουσία της Δεξιάς στο πολιτικό γίγνεσθαι, δίχως το σύνδρομο μειονεξίας που της επέβαλαν οι αντίπαλοί της.
Το νέο πρέπει και μπορεί να προκύψει, στη συγκεκριμένη συγκυρία, από τη Δεξιά, όχι στη βάση επικοινωνιακών τεχνασμάτων, όπου οι επιδόσεις της συντηρητικών πολιτικών υπήρξαν κατά κανόνα θλιβερές, αλλά ως διαφορετική αντίληψη ζωής και πολιτικής. |
ΣΧΟΛΙΟ
Κύριε Ιορδανίδη,
Καλή χρονιά. Ευχαριστώ για άρθρο σας και την φιλοξενία. Αναφέρεσθε με Κασσανδρικές εκτιμήσεις για την τροχιά των προοπτικών της χώρας μας, προσφέροντας την άνοδο και ταυτόχρονα την αλλαγή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ώς την μόνη εναλλακτική λύση και ελπίδα.
Σίγουρα, η αλλαγή των προτεραιοτήτων όλων των κομμάτων στην κατεύθυνση της διαφάνειας, της ειλικρινής έκθεσης της πραγματικότητας, της διακοπής ψηφοθηρικών πρακτικών, θα είναι εποικοδομητική και ευπρόσδεκτη.
Επιτρέψτε μου όμως να αμφισβητήσω το περιεχόμενο του άρθρου σας. Οι αλλαγές που προωθεί η Κυβέρνησις μεταλλάσουν σταδιακά το Σίγμα του ΠΑΣΟΚ σε κίνημα σκεπτομένων πολιτών. Παρ’ότι οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν την δυσφορία των ψηφοφόρων στην γενική εικόνα της διακυβέρνησης, το κάθε συγκεκριμμένο μέτρο όπως αυτό της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, της μείωσης των ελλειμμάτων ΔΕΚΟ, της ηλεκτρονικής διαφάνειας των κρατικών πρακτικών, και άλλων, επικροτείται από την εκλογική βάση.
Δεν νομίζω ότι είναι υπερθεματικό, να θεωρήσουμε αυτές τις δομικές αλλαγές, όσο κι’αν αυτονόητες, κοσμογενικές για την Ελλάδα. Όμως, ο αυτοπροσδιορισμός της Νέας Δημοκρατίας με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, εμφανίζεται να αρμόζει περισσότερο με τον τίτλο, παρά με τον πολιτικό προσανατολισμό των λοιπών Ευρωπαίων. Ο Ελληνικός δεξιός λαϊκισμός εμφανίζεται πιο κοντά στα ακρό-αριστερά κόμματα και δείχνει να μην επιδέχεται αλλαγής φιλοσοφίας και τακτικής.
Η ελπίδα για την νέα χρονιά είναι ότι οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις θα πολλαπλασιαθούν , θα επισπευθούν και θα μετατραπούν σε διοικητικές πράξεις, άσχετα με την επικόλληση όλης της αντιπολίτευσης στην συνθηματολογία του 1960.
|
