Θα περάσουμε στη δραχμή χωρίς κανένα σχέδιο, όπως ακριβώς περάσαμε και στο Μνημόνιο χωρίς κανένα σχέδιο

Σεβάσμιοι μάγκες και έξυπνες ατάκες

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Μας διαβεβαιώνουν, για να μας καθησυχάσουν, πως δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την επιστροφή στη δραχμή. Φοβάμαι πως λένε την αλήθεια και ανησυχώ ακόμη περισσότερο. Θα περάσουμε στη δραχμή χωρίς κανένα σχέδιο, όπως ακριβώς περάσαμε και στο Μνημόνιο χωρίς κανένα σχέδιο. Και ύστερα θα κατηγορεί ο ένας τον άλλον γιατί βρεθήκαμε με δραχμές στα χέρια από εκεί που κρατάγαμε ευρώ και θα βγουν να πουν «εγώ δεν είχα ιδέα», «εγώ δεν εννοούσα αυτό ακριβώς», όπως ακριβώς έγινε με το Μνημόνιο. Και δεν καταλαβαίνουν πως με αυτό τον τρόπο χάνουν και τα τελευταία ερείσματα σεβασμού που έχουν απομείνει στους ακροατές τους.

«Σεβασμός», ναι, αυτή η ψυχική ροπή που σου προκαλεί η σοβαρότητα του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου. Ακόμη και αν δεν συμφωνείς με αυτά που λέει και κάνει. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον γνήσιο, δεν τον ψήφισα ποτέ μου. Ομως τον σεβόμουν και όσο περνούν τα χρόνια το αίσθημα γίνεται όλο και πιο στέρεο. Το ίδιο μπορείς να πεις και για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ή για τον Λεωνίδα Κύρκο. Δεν έχει σημασία αν ήσουν δεξιός ή αριστερός. Σημασία είχε ότι η Ελλάδα είχε πολιτικούς που άξιζαν τον σεβασμό σου.

Εχω πολλούς φίλους Γάλλους οι οποίοι, αν και αριστεροί εξ απαλών ονύχων, αν και δεν έριξαν ποτέ την ψήφο τους στον στρατηγό, αυτοπροσδιορίζονται ως γκολικοί. Και τώρα μπορεί να ψηφίζουν Ολάντ ή Μελανσόν. Οχι, προς Θεού, ούτε νοσταλγώ ούτε ισχυρίζομαι το κάθε πέρσι και καλύτερα. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί χάσαμε τη δυνατότητα να σεβόμαστε ο έναν τον άλλον. Διότι η αδυναμία των πολιτικών να σου εμπνεύσουν σεβασμό αντανακλά την αδυναμία μιας κοινωνίας να σεβαστεί τον εαυτό της. Τα ανδρείκελα της Χρυσής Αυγής δεν είναι εξωγήινοι. Είναι άνθρωποι σαν όλους μας που απλώς ενσαρκώνουν το έλλειμμα της δημοκρατικής μας παιδείας. Διότι ο σεβασμός είναι το κύτταρο της δημοκρατικής παιδείας. Η εθνικιστική μαγκιά του κ. Καμμένου, η μαγκιά του κ. Τσίπρα που θεωρεί ότι μπορεί να ασκήσει ευρωπαϊκή πολιτική με την ατάκα της παρέας, είναι προϊόντα μιας κοινωνίας που έχει υποκαταστήσει τη σκέψη με την έξυπνη και γρήγορα ατάκα. Αλήθεια πόσες φορές, ακούγοντας επιφανή στελέχη των μεγάλων, ή πρώην μεγάλων, των λεγόμενων και πολυσυλλεκτικών κομμάτων δεν μου έρχεται στο μυαλό αυτό που έλεγε ο μακαρίτης ο Χατζιδάκις. «Αυτόν ούτε θα τον καλούσα σπίτι μου ούτε θα καθόμουν στο ίδιο τραπέζι μαζί του».

Κατόπιν όλων αυτών, το ζητούμενο αυτών των εκλογών μπορεί να είναι αν θα παραμείνουμε ή όχι στην Ευρώπη -και όχι μόνο στο ευρώ -, όμως το ζητούμενο της ελληνικής κοινωνίας σήμερα είναι αν θα μπορέσει να ανακτήσει τον σεβασμό απέναντι στον εαυτό της. Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας γιατί σχεδόν κανείς δεν μας παίρνει στα σοβαρά. Δεν κάνουμε όμως τον κόπο να αναρωτηθούμε με πόση σοβαρότητα αντιμετωπίζουμε εμείς τον συλλογικό μας εαυτό.

Το έργο είναι πολύ σοβαρό για να το εμπιστευθούμε στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αξίζει από την άλλη τον κόπο, ανάμεσα στα άλλα μηνύματα που θα στείλουμε με την ψήφο μας, να βρούμε έναν τρόπο να στείλουμε και αυτό.