Εσπασε ένα ταμπού

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Η ΑΝΑΔΡΟΜΗ στην Ιστορία δημιουργεί ένα σφίξιμο στο στομάχι. Η τελευταία φορά που η Δεξιά και η Αριστερά αναμετρήθηκαν μετωπικά στη χώρα μας ήταν τη δεκαετία του '40. Ο Εμφύλιος τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την Ελλάδα που επέστρεψε στην ομαλότητα μόλις το 1974.

Ενα από τα ταμπού της Μεταπολίτευσης ήταν ότι η ΝΔ απέφευγε να συγκρουστεί με την Αριστερά. Το επέβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το τήρησαν όλοι οι άλλοι. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αξιοποίησε μάλιστα τις κυβερνήσεις συνεργασίας του 1989-90 ως ευκαιρία για μια συμβολική συμφιλίωση με την Αριστερά. Το ταμπού τήρησε και ο Κώστας Καραμανλής παρά τις πολύ σκληρές προσωπικές επιθέσεις που δέχθηκε το 2007 από τον Αλέκο Αλαβάνο.
ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ αυτή εγκατέλειψε ο Αντώνης Σαμαράς. Η αλλαγή στάσης απέναντι στην Αριστερά ήρθε μετά τη στροφή της ΝΔ που στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου και, κυρίως, μετά την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης. Πρόκειται για το δεύτερο Μνημόνιο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η αντιπαράθεση περιορίστηκε στην οικονομία. Αλλωστε, στη Συγγρού περίμεναν ότι θα βρουν απέναντί τους την Αριστερά σε μια σειρά από ζητήματα, όπως οι αποκρατικοποιήσεις, όταν θα γίνουν κυβέρνηση. Αντί να γίνουν κυβέρνηση όμως, βρήκαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Βρήκαν επίσης το ποσοστό τους στο 18%.

Εκτοτε η ΝΔ είναι σε φάση νέου αντικομμουνιστικού πυρετού. Η άνοδος του Αλέξη Τσίπρα και οι απόλυτες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία - που βάζουν σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στο ευρώ - λειτούργησαν ως μαγιά για την ανασύνθεση της συντηρητικής παράταξης. Ηταν επίσης το τέλειο άλλοθι για την επιστροφή της Ντόρας αλλά και διαφόρων βουλευτών από τον ΛΑΟΣ στη ΝΔ. Την ίδια ώρα ο Τσίπρας είναι ο αντίπαλος που ο Σαμαράς θέλει να έχει απέναντί του.

Εκεί που στη Συγγρού δεν ήθελαν ούτε να ακούνε για ντιμπέιτ, τηλεμαχίες, και άλλα τέτοια, ετοιμάζονται με χαρά για τετ-α-τετ τηλεοπτική αναμέτρηση του Αντώνη με τον Τσίπρα. Η πόλωση ΝΔ -ΠΑΣΟΚ - σχήμα επινόησης Ανδρέα Παπανδρέου - πάει για το χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ισχύουν με μία παρατήρηση. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου ο Τσίπρας έβαλε απέναντι το Μνημόνιο. Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να βάλλει κατά του Μνημονίου, αν και προσπαθεί να μην εγκλωβιστεί σε μια δεσμευτική θέση. Ελίσσεται μεταξύ επανεξέτασης, αναδιαπραγμάτευσης, ακύρωσης των εφαρμοστικών νόμων ή αποδέσμευσης. Την ίδια ώρα όμως, η Κουμουνδούρου δεν αρκείται στο να αντιπαρατεθεί με τη ΝΔ. Στρέφεται εναντίον των λεγομένων «συμφερόντων», επιχειρώντας να ανοίξει γρήγορα ένα άλλο μέτωπο. Αφορμή η κάλυψη της ευρωπαϊκής περιοδείας του Τσίπρα από τα ελληνικά ΜΜΕ. Κάτι που δεν εξηγεί όμως τη σκληρή κριτική από τον κοκκινο-πράσινο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ.