Η συμμορία

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Ο Πειναλέων ήταν ένας ήρωας του μοναδικού Μποστ, στα χρόνια του Καραμανλή, του πρεσβύτερου. Ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα. Ο φίλος Τάκης Θεοδωρόπουλος, στα «Ανορθόδοξά» του, στα «ΝΕΑ», την περασμένη Τετάρτη χρησιμοποίησε τον Πειναλέοντα, όχι όμως του Μποστ που ήταν μπατίρης, φουκαράς και έτοιμος να πέσει κάτω από τη λόρδα (την ξέρουν, άραγε, οι νέοι αυτήν τη λέξη;), για τον Τσοχατζόπουλο. Που από το «Ημερολόγιό» του προκύπτει ότι ήταν, χώρια απ' όλα τα άλλα, άρρωστα άπληστος. Δεν τον ενδιέφερε τίποτε άλλο στη ζωή του παρά μόνο το χρήμα. Οχι για να επιβιώσει. Αλλά για να γίνει βαθύπλουτος. Από διάφορες μίζες.

Αντιγράφω τον Θεοδωρόπουλο: «(...) Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν είναι ούτε ο κυνισμός της διαπλοκής, ούτε τα ποσά, ούτε η πολιτική διάσταση του χρήματος που δεν έχει οσμή, ούτε η ιδεολογία. Είναι ότι αυτός ο άνθρωπος επί τριάντα συναπτά έτη, από το 1982 ώς το 2012, όποτε κάθεται για λίγο μόνος του για να σκεφτεί και να σημειώσει τα πεπραγμένα της ημέρας του δεν είχε τίποτ' άλλο στο μυαλό του, παρά χρήμα (...). Αριθμοί, εμβάσματα, χρωστούμενα και μη, χρήμα και μόνο χρήμα».

Τον γνωρίζω πολλά χρόνια τον Τσοχατζόπουλο. Μπορεί να ήταν άπληστος και αρχιερέας της λαμογιάς, αν κρίνω από τις σημειώσεις στα «Ημερολόγιά» του, αλλά βλάκας δεν ήταν. Με βάση αυτό το δεδομένο, διατυπώθηκε προ ημερών η σκέψη ότι τα «Ημερολόγια» ενδεχομένως να ήταν και ολίγον «μαϊμουδένια»: για να πέσουν, κάποια στιγμή, στα χέρια των δικαστικών Αρχών και να ενοχοποιήσουν πολιτικά και άλλα πρόσωπα που δεν τον βοήθησαν να απεμπλακεί, όσο αυτό ήταν δυνατόν, από την ανατριχιαστική υπόθεση της ιλιγγιώδους μίζας από παντού.

Στη σκέψη αυτή, πρέπει να πω, προσχώρησα κι εγώ τις πρώτες μέρες. Ηρθαν όμως εν συνεχεία, πάντα μέσα από τα «Ημερολόγια», φοβερά στοιχεία (συμβόλαια, αποδείξεις καταθέσεων σε τράπεζες της Ελλάδας και του εξωτερικού, απειλητικές επιστολές σε εν παρανομία συνεργάτες) που πείθουν ότι ο πρώην υπουργός επειδή πίστευε ότι θα βρισκόταν εσαεί, ποινικά, στο απυρόβλητο κρατούσε όλα αυτά τα χαρτιά στα συρτάρια του και δεν τα εξαφάνισε, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε κοινός θνητός - και λωποδύτης - στη θέση του.

Η πλάκα είναι - ποια πλάκα; - ότι ο Τσοχατζόπουλος μια μέρα που έτρωγε στην ταβέρνα της Mίνας, με τη σύζυγό του και τον γιο τους, όταν του είπα ότι κινδυνεύει να φάει κάνα γιαούρτι στη μούρη - ήταν η εποχή των γιαουρτιών - με κοίταξε αυστηρά και υψώνοντας τα χέρια, σαν τον αθωότερο άνθρωπο του κόσμου, μου τόνισε ότι «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται»! Υστερα, ήρθε η προφυλάκιση και βγήκε στην επιφάνεια όλη αυτή η βρωμιά. Ελπίζω πως, με τις ανακρίσεις που θα γίνουν, θα αποκαλυφθούν και άλλα σημεία και τέρατα. Και, εν τέλει, θα κάτσουν στο σκαμνί, εκτός του αρχηγού τους, βεβαίως, και όλα τα μέλη αυτής της συμμορίας.