Η εμπορευματοποίηση του φόβου είναι εξίσου επικίνδυνη με την εμπορευματοποίηση της ελπίδας

I. M. Kονιδάρης  
Η ύβρις, η διχόνοια και η ελπίδα

Αποτελεί γεγονός καθοριστικής σημασίας ότι στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός εκφράστηκε ελεύθερα και έδειξε ανάγλυφα πόσο πολύ έχει υποφέρει... Ασφαλώς δεν μπορεί να παραθεωρηθεί η αποχή, που έφθασε στο 35%, καθώς και το γεγονός ότι το 19% εκείνων που ψήφισαν έμειναν χωρίς αντιπροσώπους στη Βουλή, λόγω της ρήτρας του 3%.

Η ψήφος αυτή ήταν πρωτίστως τιμωρητική για τα κόμματα εκείνα που είχαν τη διακυβέρνηση της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Ο λαός ψήφισε, ή δεν ψήφισε, καθοδηγούμενος πρωτίστως από το συναίσθημα της απελπισίας και της αδικίας που νιώθει να τον πνίγει.

Κατέρρευσε ο μύθος ότι το ισχύον, προφανώς καλπονοθευτικό, εκλογικό σύστημα οδηγεί αναγκαίως σε ισχυρές κυβερνητικές πλειοψηφίες. Κανείς δεν μπορεί να λησμονεί, και αυτό ισχύει και για τις προσεχείς εκλογές, πως 50(!) βουλευτές, που το πρώτο κόμμα συναποκομίζει ως δώρο, δεν εκπροσωπούν δικούς του, αλλά ψηφοφόρους των άλλων, και ιδίως του εκάστοτε τρίτου κατά σειρά κόμματος.

Διαπιστώθηκε η οίηση και αμετροέπεια των πολιτικών αρχηγών, ιδίως των κομμάτων εκείνων που προκάλεσαν την εκλογική αναμέτρηση, αλλά και εκείνων που ερμήνευσαν πως η δυναμική των κομματικών τους σχηματισμών συμβαδίζει με έπαρση, που οδηγεί όμως νομοτελειακά στην Υβρη.

Oμολογήθηκε η δυστοκία κυβερνητικών συνεργασιών στον τόπο μας, αφού καταδείχθηκε ότι στις πιο κρίσιμες για το έθνος ώρες περισσεύει ο καιροσκοπισμός και κυριαρχεί το προσωπικό πολιτικό συμφέρον.

Διαζωγραφίστηκε με ενάργεια η αποδυνάμωση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας εξαιτίας των αλλαγών που επενέχθησαν στο Σύνταγμα 1975, από μικροκομματικούς δυστυχώς υπολογισμούς και οδήγησαν σε αποψίλωση των όποιων εξουσιών του.

Εγιναν γνωστά, και πάντως αναδείχθηκαν καλύτερα, τα προγράμματα και τα πρόσωπα τόσο των επίδοξων κυβερνητών της χώρας όσο και πολιτικών δυνάμεων που καλούνται πλέον να αναλάβουν ρόλους στην κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.

Ηδη οδεύουμε σε νέες εκλογές, στις 17 Ιουνίου. Ας αποβάλουμε τη θλίψη και ας συλλογιστούμε με θετική διάθεση. Ας προσβλέψουμε στο μέλλον.

Τα ψέματα τέλειωσαν. Οι πολιτικές δυνάμεις που θα αναδειχθούν στη Βουλή υποχρεούνται να δώσουν κυβέρνηση. Δεν υπάρχουν περιθώρια. Ο τόπος δεν αντέχει άλλο.

Η εμπορευματοποίηση του φόβου είναι εξίσου επικίνδυνη με την εμπορευματοποίηση της ελπίδας.

Ας κρατήσουμε τις συγκλίσεις των απόψεων, όπου διαπιστώθηκαν. Ας μη μείνουμε σε ορολογικές διαφοροποιήσεις.

Ας αξιοποιήσουμε προς όφελός μας τις αλλαγές που διαμορφώνονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση και μπορεί να εξελιχθούν ραγδαία.

Ας μην αφήσουμε τη Διχόνοια να οδηγήσει τον τόπο σε μια νέα εθνική καταστροφή, μια και ως λαός έχουμε επανειλημμένως αποδείξει πως δεν μας είναι δύσκολο να διχαστούμε και να αλληλοσπαραχθούμε.

Είναι η ώρα να συναχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα από όλους και όλοι μαζί να υπηρετήσουμε το μείζον συμφέρον, τη σωτηρία της χώρας μας.

Ο κ. Ι. Μ. Κονιδάρης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.