Η κινδυνολογία που αναπτύσσεται «θρέφει» τον ΣΥΡΙΖΑ

Της Ζέζας Ζήκου Το οικονομικό μέλλον της χώρας έχει διαβρωθεί σε τέτοια έκταση που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιστραφεί... H ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών των εκλογών της 6ης Μαΐου συνεχίζεται όπως καταδεικνύουν η νέα δημοσκόπηση της Public Issue. Και αναδεικνύεται μέγας νικητής ο Αλέξης Τσίπρας, που υπερέχει δημοσκοπικά από τον Αντώνη Σαμαρά. Συγκεκριμένα, η νέα χθεσινή δημοσκόπηση (το βαρόμετρο) της Public Issue που έγινε για λογαριασμό της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και του ΣΚΑΪ, δείχνει τον ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει στην πρώτη θέση επιλογής των ψηφοφόρων. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει το 30% των ψηφοφόρων (με 126 έδρες στο κοινοβούλιο) και ακολουθεί η Ν.Δ. με 26% (και 66 έδρες). Σε μεγάλη απόσταση, ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ 15,5% (40 έδρες), οι Ανεξάρτητοι Ελληνες 8% (20 έδρες), η Δημοκρατική Αριστερά 6,5% (17 έδρες), το ΚΚΕ 5% (13 έδρες), η Χρυσή Αυγή 4% (10 έδρες) και η Δημιουργία Ξανά 3% (8 έδρες). Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, θα απαιτούνταν συνεργασία μεταξύ των κομμάτων, προκειμένου να υπάρξει κυβέρνηση που να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή. Προφανώς η κινδυνολογία που αναπτύσσεται εντός και εκτός «θρέφει» τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, διαπιστώνεται πώς η κρίση της ανεργίας δεν έχει ούτε ιδεολογική ταυτότητα ούτε σύνορα. Oι οικονομίες, με μεγαλύτερο πραγματισμό από τους θεωρητικούς τους με τις περίφημες συνταγές, επηρεάζονται πρωτίστως από την ανεργία. Προσπαθώντας να μειωθούν με στυγερό τρόπο τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος σε αδύναμες οικονομίες όπως της Eλλάδος, παράλληλα συνθλίβεται ολόκληρη η κοινωνία. Από αυτές τις δεινές εξελίξεις ευνοείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή, κατά τα άλλα, δεν υπάρχουν πλέον «μεζούρες» για να μετρηθεί η ιδεολογία και η εντιμότητα ενός εκάστου από τους υμνητές ή τους πολέμιους του Μνημονίου. Η εποχή της οικουμενικής ανταγωνιστικότητας σηματοδοτεί την επιστροφή σε έναν πρωτόγνωρα άκρατο και «αυτορρυθμιζόμενο» κοινωνικό δαρβινισμό. Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται η τραγική απόληξη του δράματος. Αίφνης, εν μια νυκτί, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας φαίνεται να αποστερείται βιαίως απ’ όλες τις ώς τώρα διαθέσιμες διεξόδους επιβίωσης. Τα κόμματα εξουσίας καλούνται να παραδειγματίσουν όλες τις αποκλίνουσες μορφές που αναπτύσσονται στην κοινωνία ξεσηκώνοντας την απύθμενη αλλά δικαιολογημένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Ετσι κερδίζει η Αριστερή ουτοπία. Αλλωστε, η μεγαλύτερη αποτυχία του πολιτικού συστήματος είναι ότι εδώ και δυόμισι χρόνια απέτυχε τραγικά να διαχειριστεί αυτή την αναντίρρητη καταστροφή της χώρας με στοιχειώδη αξιοπιστία, συνεκτικότητα, συγκρότηση και ευαισθησία. Σε λίγο, με τη ραγδαία προλεταριοποίηση των πάντων, δεν θα υπάρχει αστός ούτε για δείγμα. Η οικονομία υπηρετεί την κοινωνία κι όχι το αντίθετο. Η ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση επιδεινώνει το πρόβλημα, δεν το επιλύει. Η εξώθηση όλο και περισσότερων ανθρώπων στο περιθώριο αποσταθεροποιεί και την οικονομία και την κοινωνία. Απέτυχε στην αποφυγή της κρίσης. Απέτυχε, όμως, και στη διαχείρισή της. Οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις, η εκκίνηση των μεγάλων έργων, η καταπολέμηση της διαφθοράς, η τιμωρία των επίορκων λειτουργών και πολιτικών, η ανάκτηση των κλοπιμαίων, η διακρίβωση των κατόχων ελβετικών λογαριασμών με «μαύρο» χρήμα, η τιμωρία και φορολόγησή τους, η προσέλκυση επενδύσεων, η μάχη κατά της γραφειοκρατίας, η ανακήρυξη και εκμετάλλευση της ΑΟΖ, διαρκώς αναβάλλονται. Αντίθετα, η πολυετής κακοδιαχείριση, η διάλυση της παραγωγικής μας βάσης, το κομματικό κράτος - δεινόσαυρος, η «ποινικοποίηση» της επιχειρηματικότητας, ο καταστροφικός κι ανεύθυνος συνδικαλισμός, συνεχίζονται. Στην εποχή που βιώνει η χώρα την πολιτική της χρεοκοπία, μάταια περιμένουμε διασαφήσεις στοιχειώδους πολιτικής ειλικρίνειας. H μνημονιακή ρητορεία εκκρεμεί σε πλήρη ασάφεια και ωκεανούς ψεύδους, παρά τη φαιδρή έπαρση περί σωτηρίας της χώρας. Δεν εμφανίστηκε κανένας που να συνειδητοποιεί ότι τίποτε καινούργιο δεν ξεμύτισε για τη λύτρωσή μας από το Μνημόνιο! Oι πολιτικά άσαρκες γενικολογίες και οι αφόρητες κοινοτοπίες συνιστούν την κοινή ιδεολογική ταυτότητα των δύο κομμάτων εξουσίας και την κοινή ταύτιση με το ψεύδος. Aντε να ξεχωρίσεις αν η ρητορική είναι της Nέας Δημοκρατίας, του ΠAΣOK, ή της ΔΗΜΑΡ, να διακρίνεις πολιτικές ιδιαιτερότητες σε αυτήν την ευτελέστατη (μεθοδευμένη) αοριστολογία και ψευδολογία υπέρ του Μνημόνιου. Τώρα πια δεν διακρίνεις διαφορές - στις ρητορικές ιδεολογικές τους επιφάσεις. Ποιος, ακόμα και από τους ελάχιστους σοβαρούς, να τολμήσει διαμαρτυρία ή να ζητήσει διασάφηση για την Ελλάδα του Μνημονίου; (σχεδόν) Ουδείς...