...Και το ρουσφέτι καλά κρατεί

ΕΦΗΜΕΡΑ

Ποιος Άντρος στέλνει σημειώματα;

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

ΑΡΧΙΖΩ να τον συμπαθώ τον γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ και πραγματικά να πιστεύω πως ο άνθρωπος δεν είναι της διαπλοκής και του ρουσφετιού. Δεν του βγαίνει. Αν ήταν τέτοιος άνθρωπος, τόσα χρόνια στην πολιτική θα είχε μάθει τη μέθοδο. Θα έκανε τις κινήσεις του αθόρυβα και δεν θα έπαιρνε κανείς χαμπάρι. Όχι να αφήνει τα ίχνη του παντού κάθε φορά που πάει να κάνει μια εξυπηρέτηση και να γίνεται τούμπανο.
Άντε τώρα να δηλώνει πως δεν γνωρίζει τον Μάριο Χατζηγιαννάκη, ο οποίος διορίσθηκε στο ΔΣ της Λαϊκής Τράπεζας και ούτε πρότεινε τον ίδιο ή οποιονδήποτε άλλο στον υπουργό Οικονομικών και δεν έχει καμία σχέση με το σημείωμα που βρέθηκε με αναφορά στις προτιμήσεις κάποιου Άντρου στο βιογραφικό του κ. Χατζηγιαννάκη (τον οποίο ούτε εμείς γνωρίζουμε, ούτε αμφισβητούμε τις γνώσεις και ικανότητές του). Άντε τώρα να αποδείξει ο γ.γ. του ΑΚΕΛ πως όταν μιλάμε για ρουσφέτι και λέμε «Άντρος» δεν εννοούμε αυτόν, αλλά κάποιον άλλο Άντρο που έχει τη δυνατότητα να στέλνει βιογραφικά και σημειώματα στον υπουργό Οικονομικών (ίσως και σε άλλους υπουργούς) και να προτείνει ανθρώπους για διορισμό σε σημαντικά πόστα. Ο υπουργός Οικονομικών, Βάσος Σιαρλή, τονίζει πως δεν διαβουλεύτηκε με κόμματα και φέρεται να δήλωσε πως Άντρος είναι ο συνεταίρος του κ. Χατζηγιαννάκη. Και μπορεί ο εν λόγω Άντρος να στέλνει σημειώματα στον υπουργό Οικονομικών; Ή υπήρχε περίπτωση ο συνέταιρος του κ. Χατζηγιαννάκη να μην ευνοεί το διορισμό του συνεργάτη του στο κρίσιμο αυτό πόστο;
Αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι το ρουσφέτι. Το συνηθίσαμε, το δεχτήκαμε όπως δείχνουν κι οι δημοσκοπήσεις (μην σας πω ότι εσχάτως δοκιμάζουμε να δούμε πώς γίνεται). Αυτό που μας ενοχλεί, είναι που ενώ ο κόσμος καίγεται, η οικονομία καταποντίζεται, κάποιοι συνεχίζουν τον χαβά τους προσπαθώντας να συντηρήσουν το μικρομάγαζο τους επιβάλλοντας ο καθένας το δικό του άνθρωπο στο διοικητικό συμβούλιο της Λαϊκής Τράπεζας, όπως γίνεται σε κάθε άλλο διοικητικό συμβούλιο ημικρατικού οργανισμού και μεγαλύτερο προσόν εξακολουθεί να είναι, ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές, η εύνοια του Άντρου και των ανθρώπων του.