Τα φάλτσα της Αριστεράς

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Εκ γενετής ρηξικέλευθη η Αριστερά -σύνθεμα ριζοσπαστικών ιδεών, διεκδικητικής εγρήγορσης και «διαρκούς ευαισθησίας»- βρίσκεται μονίμως μπροστά σε ένα οδυνηρό παράδοξο: παρ' ότι καταγωγικώς και διακηρυκτικά είναι φιλολαϊκός χώρος και μάχεται για τα «λαϊκά συμφέροντα», εν τούτοις αδυνατεί να πείσει την πλειονότητα.

Ο κόσμος τη σέβεται αλλά δεν την ακολουθεί· ιδία την άκαμπτη, «ανόθευτη» και «επαναστατική» εκδοχή της. Τι συμβαίνει και βρίσκεται μονίμως εν διαστάσει με ικανό μέρος της κοινωνίας; Γιατί δεν την εμπιστεύεται ο κόσμος; Αδυνατεί να καταλάβει τις προωθημένες θέσεις της ή μήπως ορισμένα στερεότυπα της Αριστεράς -επιτομή παγίων προοδευτικών θέσεων- είναι προδήλως αναντίστοιχα προς τις ανάγκες του κόσμου και εντελώς ασύμβατα με τις εξελίξεις και τις απαιτήσεις της «πραγματικής ζωής»;
Διαπορούσα για τις επιλογές των λαϊκών στρωμάτων να έλκονται από -και να ψηφίζουν τα- συστημικά κόμματα, η Αριστερά διατυπώνει ευθέως ή πλασάρει πλαγίως ένα βολικό μύθο. Οτι η κοινωνία δεν είναι ώριμη να ενστερνιστεί τις προοδευτικές απόψεις της. Οτι απαιτείται επίμοχθη προσπάθεια για να καταστούν προσπελάσιμες. Και, τέλος πάντων, ότι είναι θέμα χρόνου να δημιουργηθεί πλειοψηφικό ανατρεπτικό ρεύμα, με πυρήνα τις θέσεις αυτές.

Κάποτε, η Αριστερά -ειδικά στη χώρα μας- δεν είχε όντως τη δυνατότητα να διατυπώνει ελεύθερα και να προπαγανδίζει ευρέως τις απόψεις της, κυνηγημένη ούσα, συκοφαντούμενη και αποκλεισμένη από τους διαύλους επικοινωνίας. Ομως αυτά ήρθησαν. Τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, η Αριστερά βρίσκεται ισοτίμως στο προσκήνιο, έχουσα μάλιστα υπέρ αυτής το προνόμιο να κυριαρχεί στα Πανεπιστήμια, στον Πολιτισμό, αλλά και στα μήντια. Οι ηττημένοι του Εμφυλίου είχαν την ιδεολογική υπεροπλία, με τη Δεξιά να σέρνεται χλωμή και να μην αρθρώνει δικό της πειστικό λόγο, ικανό να συγκροτήσει σοβαρό χάρτη ιδεολογικών αρχών. Κάτι θολά μικροπολιτικά περί ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, στερούνται ευκρίνειας και σοβαρότητος. Δεν τα χρειαζόταν άλλωστε. Κυβέρνουσε το μεν αξιοποιώντας τις δυνατότητες του (δεξιού) κράτους να διατηρεί εξαρτημένη την πλειονότητα, το δε ποντάροντας στα κενά, τις αντιφάσεις, τις σκληρύνσεις και τον δογματισμό της Αριστεράς.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Πώς γίνεται ειδικά τώρα, την εποχή της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης -και του ζόφου για την Ελλάδα-, η Αριστερά είτε να υποχωρεί (ΚΚΕ) είτε να πληθύνεται μεν (ΣΥΡΙΖΑ) αλλά να φιλοξενεί αγανακτισμένους -δηλαδή, πρόσκαιρους- και όχι πεπεισμένους στους κόλπους της; Η εξήγηση πιθανώς να βρίσκεται εκεί όπου δεν διανοείται να ρίξει τον προβολέα της η Αριστερά. Δηλαδή, στην ανάγνωση, την ερμηνεία και την αντιμετώπιση φαινομένων και καταστάσεων, που αφορούν καθημερινά, υπαρκτά προβλήματα, για τα οποία η κοινωνία έχει εντελώς διαφορετική θεώρηση από εκείνη της Αριστεράς. Ενδεικτικώς:
* Πόσο προοδευτική είναι η πολιτική της στο Μεταναστευτικό; Αρκεί η δεδομένη ευαισθησία για τους μετανάστες να σαρκώσει σοβαρή, και προσπελάσιμη στα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα, θέση, σύμφωνα με την οποία η μετανάστευση νομιμοποιείται ηθικά έστω και άνευ όρων;
Και κατά τούτο: υπήρξε προοδευτική η σύνολη στάση της Αριστεράς στο θέμα του Αγιου Παντελεήμονα;
* Είναι δείγμα προόδου η άποψη της Αριστεράς για «πολυπολιτισμικές κοινωνίες», με τη βίαιη διατάραξη ενός τρόπου ζωής και συνάφειας, από αλλότριες εθνοτικές ομάδες, που δημιουργούν γκετοποιημένα μπλοκ και υπονομεύουν την ιδρυτική αρχή του πολυπολιτισμού, την ανέφελη συνύπαρξη και ώσμωση;
* Πόσο προοδευτικές μπορούν να θεωρηθούν οι θυελλώδεις αντιδράσεις της Αριστεράς έναντι της απλής λογικής, διατυπωμένης από γονείς που χαρακτηρίστηκαν δεξιοί και ρατσιστές, σύμφωνα με την οποία τα μεικτά σχολεία Ελληνοπαίδων και παιδιών μεταναστών, που κατείχαν ελάχιστα τα ελληνικά, δυσκολεύουν αφάνταστα και τα μεν και τα δε;
* Γιατί, και με ποια κριτήρια, θεωρείται αντιδραστική η απαίτηση για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών;
* Γιατί χαρακτηρίζεται συντηρητική υποτροπή το αίτημα της κοινωνίας, σε συγκεκριμένες στιγμές, για ασφάλεια, όταν η εγκληματικότητα σε όλες τις εκδοχές της αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις και πλήττει κυρίως τις λαϊκές συνοικίες και τις φτωχογειτονιές;
* Πόσο προοδευτικό τυγχάνει, ως φαινόμενο, το σφυροκόπημα της κοινωνίας, από προοδευτικούς πάσης φύσεως, όταν εκείνη χαίρεται για συλλογικές επιτυχίες (π.χ. στο ποδόσφαιρο) και συγκινημένη υψώνει τη σημαία στο μπαλκόνι της; Ωσαύτως, γιατί προκαλεί αλλεργία στην Αριστερά το σύνθημα «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», όταν πληθύς προοδευτικών είναι θρησκευόμενοι ή κατανοούν την ανάγκη της πίστης, δημιουργούν οικογένειες και, βέβαια, αρκετοί δεν κρύβουν την αγάπη τους για την πατρίδα; Μήπως επειδή το τρίπτυχο κωδικοποιήθηκε από τη χούντα και έγινε σήμα κατατεθέν του αναχρονισμού και της σπηλαιώδους συντήρησης; Ενοχλεί το σύνθημα ή το περιεχόμενό του;
Ενδεικτική η παράθεση σκληρύνσεων και στερεοτύπων, που χαρακτηρίζουν και ταλανίζουν την Αριστερά. Η οποία δεν φαίνεται να κατανοεί ότι ο ναρκισσισμός τής πρωτοπορίας δεν αληθεύει σε όλες τις εκφάνσεις του. Αν δεν το αντιληφθεί, θα συνεχίσει να απορεί ες το διηνεκές για τη στασιμότητα ή τη συρρίκνωσή της.