Στην Κύπρο την αέρινη την μακαρία γη...

ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Το θέατρο της οικονομίας

Του Κώστα Βενιζέλου

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ χρόνια τώρα να εξελίσσεται μπροστά μας το θέατρο του παραλόγου και με την ανοχή των πολιτών, της κοινωνίας εν γένει, να θεωρείται και «φυσιολογικό», «αναμενόμενο». Εδώ και μήνες συζητείται κατά πόσο θα ληφθούν ή όχι μέτρα και ποια θα είναι αυτά. Ισχύει και σε αυτή την περίπτωση η λογική του «αυτόματου πιλότου». Όλα θα γίνουν από μόνα τους και ο ένας καρτερά τον άλλο να κάνει βήματα, να πάρει πρωτοβουλίες, να αναλάβει την ευθύνη για την εφαρμογή πολιτικής (ό,τι δεν έγινε -φευ- στο Μαρί και σε πολλές άλλες περιπτώσεις). Η ιστορία με τα επιδόματα σε κρατικούς και μη αξιωματούχους, αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα,που επιβεβαιώνουν τις διαχρονικές πρακτικές που υιοθετούνται. Μέσα από τις αντιπαραθέσεις, τους καβγάδες παρουσιάσθηκαν και οι υπερβολές που εγκρίνονταν από τους ίδιους τους βουλευτές, από τα κόμματα.
Εάν εξετάσει κανείς τι επιδόματα δίνονται, δεν θα διερωτάται ακόμη γιατί βρισκόμαστε σε αυτή την οικονομική κατάσταση σήμερα.
Και δεν είναιμόνο τα επιδόματα.
Δεν είναι κάθε λογής σπατάλες που έχουν και κληρονομικό χαρακτήρα.
Μεταφέρονται από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Είναι και η πρόδηλη διαπλοκή, που αγγίζει διάφορα επίπεδα και επηρεάζει στο τέλος τους πολίτες. Εκείνους που εν πολλοίς είναι «εκτός του χορού». Όλα αυτά που καταγράφονται κάθε χρόνο στην έκθεση του Γενικού Ελεγκτή, είναι μόνο ένα μέρος από τα όσα συντελούνται. Αλλά ακόμη κι αυτά, πώς άραγε αντιμετωπίζονται; Σοκάρουν, αναδεικνύονται κυρίως από τα ΜΜΕ, υπάρχει μια έκδηλη υποκρισία από τους διαχειριστές που αναλώνονται σε εξαγγελίες, οι οποίες συνήθως χάνονται στο χρόνο και στα συρτάρια των διαφόρων γραφειοκρατών. Πέφτουν οι τίτλοι, σβήνουν τα φώτα και «ξανά προς τη δόξα τραβούν». Ποιος άραγε θα προχωρήσει σε τομές όταν ξέρει ότι όπως είναι σήμερα το πολιτικό σύστημα, η πελατειακή σχέση είναι το οξυγόνο του; Χωρίς αυτό δεν μπορεί να συντηρηθεί.
Είναι σαφέςπως η σημερινή κρίση είναι δημιούργημα του συστήματος, το οποίο αναπτύχθηκε από τις διάφορες στρεβλώσεις που εδραιώθηκαν στο χρόνο, για να συντηρήσουν κατεστημένα. Αυτή την κρίση καλούνται ουσιαστικά να την αντιμετωπίσουν αυτοί, οι οποίοι την έχουν δημιουργήσει. Γι’ αυτό και καθυστερούν, αφήνουν το χρόνο να περάσει, μήπως και εμφανισθεί ένας από μηχανής Θεός, που θα δώσει λύσεις, χωρίς να επηρεάζονται τα «κεκτημένα».
Οι επικοινωνιακές τακτικές δεν αποτελούν αντίδοτο. Ούτε οι συσκέψεις και οι συναντήσεις. Οι πολίτες περιμένουν λύσεις και όχι κουβεντολόι. Αυτοί που προκάλεσαν την κρίση -και δεν εννοούμε μόνο την Κυβέρνηση- δεν μπορούν να δώσουν διεξόδους.