Το μέλλον ανελέητα αποτεφρώνεται..

Χώρα - κλοσάρ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Τα βλέπεις. Τα ξέρεις. Τα ζεις. Και συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι η χώρα αργοσβήνει... Αλλά όσο περνούν οι ημέρες, τα δυσάρεστα γίνονται μαχαίρι. Οι άνεργοι και οι απολυμένοι πληθύνονται.

Οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται -έχουν φτάσει τους 20.000, ολόκληρη πόλη. Εκείνοι που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή δεν είναι κλοσάρ, ούτε κάποιοι που γλίστρησαν μια φορά στη ζωή τους κι από τότε υπάρχουν παραδομένοι στην άδοξη μοίρα τους. Είναι οι χθεσινοί μικροί και μεσαίοι που γονάτισαν ξαφνικά και βρέθηκαν μετέωροι στη μέση του πουθενά... Και το χειρότερο: καμία προοπτική στον ορίζοντα. Κανένα φως, κάτι εγκαρδιωτικό και παρήγορο. Κανένας δεν ελπίζει. Ούτε καν οι φύσει αισιόδοξοι. Στον κλίβανο της μανιασμένης εποχής, το μέλλον ανελέητα αποτεφρώνεται... Το παρελθόν δεν ήταν ροδώνας που αιφνιδίως εξαφανίστηκε. Ψεύτικο ήταν. Αμμώδες, σαθρό, τεφρό και προπάντων παραπειστικό. Εκρυβε τεχνητά τους κινδύνους που καιροφυλακτούσαν. Καλλιεργούσε ψευδαισθήσεις. Επιδοτούσε την επανάπαυση. Εργο των αφρόνων που κυβερνούσαν τη χώρα επί δεκαετίες. Αποτύπωμα της εγκληματικής πολιτικής τους.
Που εκπαίδευσε την κοινωνία στις ευκολίες και στο βόλεμα. Που κατάφερε να την εθίσει στη διαφθορά και στην εξάρτηση, με αδρανή αντανακλαστικά και θολωμένη κρίση. Ειδικά μπροστά στην κάλπη... Αργότερα, ο κύκλος του ζόφου ολοκληρώθηκε. Με την αγυρτεία του χρηματιστηρίου, την έξαψη του νεοπλουτισμού και την τοξική ψευδαίσθηση της ένταξης στην ΟΝΕ. Ηταν η τελική σφραγίδα του ολέθρου για την πανηγυρτζήδικη χώρα, με τη δήθεν ισχυρή οικονομία και τις φωτοβολίδες των Ολυμπιακών Αγώνων. Τραγική μασκαράτα, την οποία περιφέρουν ακόμη ορισμένοι αγύρτες της προπαγάνδας... Κι όμως: η κλεπτοκρατία της άρχουσας τάξης -πολιτικής και οικονομικής- και το σαθρό καθεστώς που είχε ιδρύσει, δεν είχαν αποσαθρώσει τα πάντα. Οι Ελληνες συνέχιζαν να εργάζονται περισσότερο από κάθε άλλον στην Ευρώπη. Το κράτος πρόνοιας λειτουργούσε στοιχειωδώς. Οπως και η Δημοκρατία. Ενα «κάτι» περίμενε ο κόσμος για ν' αλλάξει πορεία και ο ίδιος. Μιά δημιουργική ώθηση. Ενα λαμπρό παράδειγμα. Μια ευφάνταστη πρόταση για το μέλλον. Εις μάτην. Οι κύκλωπες του δικομματισμού και η ευωχούμενη παρέα τους συνέχιζαν αβέλτεροι, πονηροί, ανίκανοι και σκάρτοι. Ψεύτες ολκής, παραμυθάδες της κακιάς ώρας... Ωσπου ήρθαν τα πάνω κάτω. Και όλα γκρεμίστηκαν με πάταγο. Οι φιλόδοξοι εξυγιαντές, με αρωγούς τους τοκογλύφους και αμβλύωπες της Ευρώπης, αποδείχτηκαν άσχετοι και επικίνδυνοι. Σκέτοι κομπογιαννίτες. Που έφεραν τη χώρα στην εντατική. Ημιθανή και παραιτημένη. Μιά χώρα στην οποία το αύριο ισοδυναμεί με το μηδέν. Το κάθε ξημέρωμα με κόλαση. Μιά χώρα που αγωνίζεται ασθμαίνουσα να επιβιώσει. Και θα ψάχνει, σε λίγο, να εξασφαλίσει ψωμί και λάδι. Οπως στην κατοχή.