ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ
Μα, ποιος μπορεί να το φανταστεί
Του Άριστου Μιχαηλίδη
ΑΥΤΟ που συζητήθηκε περισσότερο απ’ όσα είπε ο Πρόεδρος της
Δημοκρατίας κατά τη συνέντευξη Τύπου για την τετραετία του, είναι η
έμφαση που έδωσε στο ότι ξένοι ηγέτες, ο διεθνής παράγοντας, τον
παρακαλεί να ξαναδιεκδικήσει την προεδρία. Προπάντων το ότι υπάρχουν
πολλοί που του λένε: «δεν μπορούμε να φανταστούμε την Κύπρο χωρίς τη
δική σου Προεδρία». Με τη διευκρίνιση ότι «αυτοί δεν είναι κομμουνιστές
στην ΕΕ». Φυσικά, δεν χρειαζόταν η διευκρίνιση, αφού είναι γνωστό ότι
ο μοναδικός κομμουνιστής ηγέτης στην Ευρώπη είναι ο Δημήτρης
Χριστόφιας, δεν υπάρχουν άλλοι.
Δεν υπάρχει κομμουνιστής ηγέτης πλέον
ούτε για δείγμα. Ηγέτες σαν τον Ενβέρ Χότζα, τον Νικολάι και την Έλενα
Τσαουσέσκου, τον Μπρέζνιεφ, τον Γκεόργκι Δημητρόφ (που η Λευκωσία τον
τιμά ακόμα με οδό στο όνομά του) πέρασαν στην ιστορία πριν από πάρα
πολλά χρόνια και είναι περίεργο που ο δικός μας Ευρωπαίος ηγέτης, τους
σκέφτεται ακόμα. Μήπως δεν το πίστεψε ότι έφυγαν αυτοί; Υπάρχουν
βέβαια ακόμα στη Βολιβία και στη Βενεζουέλα, αλλά δεν νομίζουμε ότι
αυτούς εννοούσε ο κ. Χριστόφιας. Μιλούσε γι’ αυτούς που ανακατεύονται
στο Κυπριακό και του λένε ότι εύχονται να κερδίσει την προεδρία «για
να χειριστεί περαιτέρω το Κυπριακό». Επειδή προφανώς τους αρέσει (για
να μην πω, τους εξυπηρετεί και πλήξω τον θεσμό) ο τρόπος που το
χειρίστηκε μέχρι τώρα. Το περίεργο όμως είναι ότι στην προηγούμενη
προεκλογική περίοδο, το 2007 - 08, όταν κέρδισε τις εκλογές στο τέλος
της ημέρας, όπως του αρέσει να λέει, γινόταν Τούρκος με όσους
υποστήριζαν ότι ο διεθνής παράγοντας δεν ήθελε τον Τάσσο Παπαδόπουλο
και ότι η δική του υποψηφιότητα συστρατευόταν με τα σχέδια τους να
«φάνε» τον Τάσσο. Δεν μπορούσε να ανεχτεί ότι τον κατηγορούν για κάτι
τέτοιο. Ωιμέ - ωιμέ, αναφωνούσε τότε, όπως αναφωνεί σήμερα για άλλα. Τι
μεσολάβησε λοιπόν, στα τέσσερα χρόνια της προεδρίας του και δεν θεωρεί
μεμπτόν να εύχονται οι ξένοι να κερδίσει ξανά τις εκλογές; Άλλαξε η
ιδιοσυγκρασία του; Η ιδεολογία του; Μήπως πρόκειται για το σύνδρομο του
ξιπάσματος, που επηρεάζει τους ηγέτες μικρών χωρών (ή χωριών), οι
οποίοι αγάλλονται όταν μπαίνουν στα μεγάλα σαλόνια; Δεν μπορεί να
ερμηνευθεί εύκολα αυτή η συμπεριφορά, πάντως είμαστε πολύ περίεργοι να
μάθουμε πώς το εξηγούν αυτό οι κομματικοί ινστρούχτορες στα ακτίβ, όταν
τους ρωτούν πώς γίνεται ένας κομμουνιστής να είναι περήφανος που του
λένε οι καπιταλίστες της Ευρώπης ότι τον προτιμούν αυτόν στην προεδρία,
παρά κάποιον ομοϊδεάτη τους καπιταλίστα.
aristosm@phileleftheros.com
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire