Η χώρα λέγεται Ελλάς και δεν χρειάζεται να κουβαλάς μαζί σου τίποτε περισσότερο από ένα όνομα με συγκινησιακή κομματική φόρτιση. (Γι’ αυτό άλλωστε χρεοκοπήσαμε)

Έχουμε πάλι «θέμα Φώφης» και… απώλειας μνήμης

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Ποτέ μου – και οπωσδήποτε ποτέ τα τελευταία είκοσι σχεδόν χρόνια – δεν κατάλαβα τα κριτήρια με βάση τα οποία επιλέγεται κανείς για τη θέση του εκπροσώπου ενός κόμματος.
Με βάση τις γνώσεις ή την άγνοιά του; Με βάση το υπόβαθρο, την επαγγελματική εμπειρία, την επικοινωνιακή ικανότητα, την ετοιμότητα, την αμεσότητα, την αναλυτική πολιτική σκέψη, την ικανότητα να προβλέπει, να σχεδιάζει, να εκτελεί, το φιλότιμο να νιώθει πως δεν εκπροσωπεί μόνο το κόμμα αλλά τον λαό; Ή με βάση τα ακριβώς αντίθετα;
Με βάση δηλαδή τα αντικειμενικά κριτήρια ή με βάση προσωπικές φιλοδοξίες, κομματικές επιδιώξεις και συμμετοχή σε κάποια παρέα;
Επειδή επιβάλλεται ή επιλέγεται από κάποια συμφέροντα που επιθυμούν να καθηλώνουν ένα κόμμα ή να το ανεβάζουν στα ουράνια εμφανίζοντας μια εικονική πραγματικότητα;
Επειδή πραγματικά κάποιος αξίζει μια τέτοια θέση ή επειδή έτσι έτυχε ή έτσι θεωρήθηκε πως θα εξυπηρετηθεί καλύτερα το κόμμα;
Κάτι απ’ όλα τέλος πάντων. Και – απ’ ό,τι έχει στην πράξη αποδειχθεί – ποτέ για κάποιον από τους θετικούς λόγους.
Η περίπτωση της κ. Φώφης Γεννηματά δεν μπορούσε να ξεφύγει από τον γνωστό κανόνα της αναξιοκρατίας και της υστερόβουλης πρακτικής με σκοπό την υφαρπαγή των ψήφων.


Ουδέποτε καταλάβαμε για ποιον (πραγματικό) λόγο βρέθηκε στην πολιτική – αλλά προφανώς δεν είναι η μόνη, κάθε άλλο.

Ουδέποτε καταλάβαμε ποια υπήρξαν τα πολιτικά της επιτεύγματα – αλλά επίσης δεν είναι η μόνη.

Ουδέποτε καταλάβαμε για ποιο λόγο δεν έχει πάψει να βρίσκεται συνεχώς σε θέσεις και αξιώματα – όπως και πολλοί άλλοι, φυσικά.

Ουδέποτε καταλάβαμε για ποιο λόγο δεν έλειψε από κανέναν ανασχηματισμό της κυβέρνησης Παπανδρέου – το αυτό ισχύει και για τους υπόλοιπους.

Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνουμε με τίποτε, είναι πώς βρέθηκε αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Παπαδήμου και τι δουλειά έκανε όλους αυτούς τους μήνες.

(Μόνο την προηγούμενη Παρασκευή και όταν πια είχε γίνει γνωστό πως θα την τιμούσε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πληροφορηθήκαμε ότι υπέγραψε… μνημόνιο συνεργασίας με τον πρόεδρο του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών για την… μεταναστευτική πολιτική! Για να υπάρξει, όπως είπε, «ανταλλαγή και διάχυση πρακτικών και τεχνογνωσίας σε ζητήματα μεταναστευτικής πολιτικής»! Δηλαδή, ζήτω που καήκαμε!)

Κατόπιν όλων αυτών, θα έπρεπε να μην καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο η Φώφη Γεννηματά εξασφαλίζει μια μόνιμη δημοφιλία.

Αλλά η χώρα λέγεται Ελλάς και δεν χρειάζεται να κουβαλάς μαζί σου τίποτε περισσότερο από ένα όνομα με συγκινησιακή κομματική φόρτιση.

(Γι’ αυτό άλλωστε χρεοκοπήσαμε).

Το όνομα είναι αρκετό: Για να διοριστείς στην Εθνική Τράπεζα (το 1988 μαζί με όλα τα φυσικά τέκνα των πρωτοκλασάτων του ΠΑΣΟΚ), για να εξασφαλίζεις μια θέση στα υπουργικά συμβούλια, για να ηγείσαι ψηφοδελτίων στις περιφερειακές εκλογές, για να διορίζεσαι σε λίστες Επικρατείας.

(Γι’ αυτό άλλωστε χρεοκοπήσαμε).

Το τρυκ του «ονόματος» οδηγεί και σε άλλα τρυκ. Όπως, για παράδειγμα, να παρουσιάζεις το σήμα του συνδυασμού σου (12/9/2002) από το Σπίτι της Άρσης Βαρών, που υπήρξε πάντα το… προεκλογικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ.

Αλλά αυτό που είναι από τα άγραφα, είναι το γεγονός ότι ο κ. Βενιζέλος εγκατέστησε χθες μετά φανών και λαμπάδων την κ. Γεννηματά στη θέση του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ, πλέκοντας μάλιστα το εγκώμιό της ενώ δεν πάνε ούτε πέντε χρόνια από τότε που οι δυο τους είχαν συγκρουστεί όσο δεν παίρνει, με τα μαχαίρια να βγαίνουν δημοσίως.

Περασμένα, ξεχασμένα; Ξέρω και γω; Προφανώς όχι, αλλά κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία. Και ποντάρουν στο γνωστό (γκεμπελικό) αξίωμα σύμφωνα με το οποίο η κοινή γνώμη έχει κοντή μνήμη.

Ας την φρεσκάρουμε, λοιπόν, λίγο αυτή τη μνήμη:

Πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου του 2007, δέκα μέρες πριν από τις εκλογές και με τις φωτιές να κατακαίνε ακόμη τη χώρα, αυτό που κυριαρχούσε στον κόσμο της πολιτικής εικονικής πραγματικότητας ήταν το «θέμα της Φώφης»!

Ποιο ήταν αυτό; Μα ο κ. Παπανδρέου είχε αποφασίσει να τοποθετήσει την Φώφη επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, αλλά ο Άρειος Πάγος την απέκλεισε, καθώς το Σύνταγμα είναι σαφές:

Ο υπερνομάρχης μένει μέχρι το τέλος της θητείας του, δηλαδή απαγορεύεται σε εν ενεργεία νομάρχη να είναι υποψήφιος και επομένως η Φώφη δεν μπορούσε να είναι υποψήφια.

Ο κ. Παπανδρέου την απέσυρε και η Φώφη έμεινε χωρίς δουλειά.

Οπότε, έπιασε δουλειά στα τηλεπαράθυρα. Και λέγε – λέγε, αποκαλύφθηκε η αλήθεια: Όπως είπε, ήταν θέμα του Εκλογοδικείου και θα… αποκαλυπτόταν μετά τις εκλογές!

Επομένως, ήξερε πως είχε κώλυμα εκλογιμότητας, αλλά αποδέχθηκε την θέση, μπας και δεν την έπαιρναν χαμπάρι, προκειμένου να εξυπηρετήσει το κόμμα της.

Και βέβαια, αν και η Ελλάδα καιγόταν, στο ΠΑΣΟΚ μιλούσαν για δικαστικό πραξικόπημα, ενώ ακόμη και ο πλέον αδαής μπορούσε να ρίξει μια ματιά στο Σύνταγμα και να μην επιχειρήσει να εξαπατήσει για να βάλει το «όνομα» στην κορυφή της λίστας της Επικρατείας.

Μετά τις εκλογές, το σίριαλ συνεχίστηκε. Το «θέμα της Φώφης» διατηρήθηκε ζεστό και χρησιμοποιήθηκε και στην εσωκομματική προεκλογική μάχη μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου.

Στα τηλεπαράθυρα παρακολουθούσαμε την Φώφη να καρφώνει τον Βενιζέλο, λέγοντας πως του τηλεφώνησε και τον ρώτησε αν υπάρχει κώλυμα και πως εκείνος της απάντησε πως δεν θα υπάρξει πρόβλημα με τον Άρειο Πάγο.

Ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να επιστρέψει τα βέλη, λέγοντας πως (ως συνταγματολόγος) την προειδοποίησε πως υπάρχει πρόβλημα.

Επομένως, το «θέμα της Φώφης» σημάδεψε και την κόντρα των δύο υποψηφίων.

Και η Φώφη, με τη στάση της, τάχθηκε στο πλευρό του Παπανδρέου, εμφανίζοντας με τις δηλώσεις της τον Βενιζέλο άσχετο και περί τα συνταγματικά!

Ανταμείφθηκε από τον κ. Παπανδρέου με σειρά κομματικών αξιωμάτων, όσο το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην αντιπολίτευση και με σειρά υπουργικών αξιωμάτων όταν ξαναβρέθηκε στην (ολέθρια για τον τόπο) εξουσία.

Και μην φανταστεί κανείς πως επέστρεψε στη θέση της στην Εθνική Τράπεζα (όπου δεν πρέπει να έχει προσφέρει ούτε μια μέρα εργασίας).

Τον Μάρτιο του 2008 η Φώφη αποσπάστηκε από την Εθνική Τράπεζα στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή.

Στους μήνες που ακολούθησαν, για κάποιον (ανεξήγητο) λόγο η Φώφη παρέμενε πρώτη σε δημοτικότητα, πάνω και από τον Βενιζέλο.

Η δημοφιλία συνεχίστηκε και τον Αύγουστο του 2010, όταν το ΠΑΣΟΚ έψαχνε για υποψήφιο για τον Δήμο της Αθήνας. Οπότε, νάτη πάλι η Φώφη να απολαμβάνει το 40,9% των θετικών προτιμήσεων, έναντι 27,7% του Γ. Καμίνη, που είχε προτείνει η ΔΗΜΑΡ.

Η Φώφη ήταν τότε υφυπουργός Υγείας, στον ανασχηματισμό (εκείνον τον μεταμεσονύκτιο) της 7ης Σεπτεμβρίου 2010 αναβαθμίστηκε σε αναπληρωτή υπουργό Παιδείας, για να καταλήξει σε αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών στην κυβέρνηση Παπαδήμου και τώρα σε εκπρόσωπο του κόμματος και πρώτη στη λίστα Επικρατείας.

Όχι κι’ άσχημα για κάποιον που πορεύεται μόνο με το όνομά του – δεν είναι η πρώτη, αλλά ελπίζουμε να είναι η τελευταία, διαφορετικά να μην διαμαρτυρηθεί ποτέ κανείς για όσα συμβαίνουν στη χώρα.

Επομένως, ο κ. Βενιζέλος δεν… αγάπησε ξαφνικά τη Φώφη. Προσπαθεί κι’ αυτός να χρησιμοποιήσει το όνομα και το θυμικό του λαού.

Και δεν είναι μόνο ότι τον είχε μια χαρά καρφώσει όταν, μετά την εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2007, βγήκε στα τηλεπαράθυρα εναντίον του.

Είναι ότι η Φώφη δήλωνε μέχρι την τελευταία στιγμή πως ο κ. Παπανδρέου είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να έχει συμβεί στη χώρα!

Μόλις στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου, λίγες μέρες πριν από την αποχώρηση Παπανδρέου, δήλωνε από το βήμα της Βουλής και από την κρατική τηλεόραση πως «δεν πρόκειται να αλωθεί η Ελλάδα γιατί στο τιμόνι υπάρχει ο πρωθυπουργός που έχει δώσει μάχες χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος»!

Τώρα, καλείται να υπηρετήσει τον άλλο «μεγάλο τιμονιέρη».

Αν όλα αυτά δεν συνιστούν πολιτική ιδιοτέλεια, τότε τι είναι;

Υ.Γ. Έλεος! Τέτοια προπαγάνδα επί των ερειπίων της πατρίδας;