ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ
Ψάχνουν το όραμα που μας αξίζει
Του Άριστου Μιχαηλίδη
Το Δημοκρατικό Κόμμα-ΔΗΚΟ εξευτελίζει καθημερινά την κυπριακή πολιτική ζωή
«ΤΑ αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών δίνουν την εντολή στο
Δημοκρατικό Κόμμα να προχωρήσει, ως κυρίαρχη δύναμη του Κέντρου, στη
δρομολόγηση της στρατηγικής για την ανασυγκρότηση ενός νέου, ενιαίου,
δυναμικού, σύγχρονου Κέντρου με σταθερό στόχο την απελευθέρωση και την
επανένωση της Κύπρου, την ανάπτυξή της και την ευημερία του λαού της».
Αυτά στις 27 Μαΐου 2011, όταν άρχισαν οι διεργασίες για την
προεδρία της Βουλής και το Εκτελεστικό Γραφείο του ΔΗΚΟ αποφάσισε να
προτείνει την υποψηφιότητα του προέδρου του. Χτες (όπως και τις
προηγούμενες μέρες) στις νέες διεργασίες, για τις προεδρικές εκλογές
αυτή τη φορά, ξεχάστηκε η δρομολόγηση στρατηγικής και ο σταθερός στόχος
της απελευθέρωσης. «Κριτήριο μας πάντα», είπε χτες ο Μάριος Καρογιάν,
μετά τη συνάντηση με τον Νίκο Αναστασιάδη, «παραμένει η δημιουργία ενός
αξιόπιστου συνασπισμού εξουσίας, που με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση,
θα μπορέσει να θέσει σε εφαρμογή ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο
αντιμετώπισης της σημερινής κατάστασης έκτακτης ανάγκης και δίκαιης
επίλυσης του Κυπριακού».
Ο αξιόπιστος συνασπισμός εξουσίας, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με τη θορυβώδη ανακοίνωση ότι «θα επιδιώξει συνεργασία σε όλα τα πεδία της πολιτικής με όλες τις δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου και της οικολογίας (ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩ.ΚΟ., Κίνημα Οικολόγων / Περιβαλλοντιστών)
και προς τον σκοπό αυτό θα αναλάβει πρωτοβουλία για την ανάπτυξη ενός δομημένου διαλόγου». Το μόνο πεδίο στο οποίο γίνεται διάλογος είναι οι προεδρικές εκλογές και ο διάλογος του Μάριου Καρογιάν δεν γίνεται «με όλες τις δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου και της οικολογίας», αλλά με όλες τις δυνάμεις με τις οποίες δεν θα μπορούσε να μιλήσει για σταθερό στόχο απελευθέρωσης. Γιατί είναι οι δυνάμεις, που θεωρούν τέτοιες έννοιες ξεπερασμένες και εθνικιστικές και απαγορεύονται διότι αντιστρατεύονται το μεγάλο δίλημμα, που βάζουν κάθε τόσο ενώπιον του λαού: Διζωνική ή διχοτόμηση. Εκτός κι αν ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ ή το ΔΗΚΟ άλλαξαν στόχους και δεν πρέπει να μας παραξενεύει ο διάλογος, διότι, όπως είπε κι ο Νίκος Αναστασιάδης, «ο διάλογος είναι που από τούδε και στο εξής θα αποτελεί τον υγιή τρόπο διατύπωσης πολιτικών». Σωστό αυτό, αλλά είναι επίσης σωστό ότι ο υγιής πολιτικός διάλογος πρέπει να έχει κάποιες συγκεκριμένες παραμέτρους, που επιτρέπουν έναν κοινό στόχο. Διερωτώμεθα ως εκ τούτου, ποιος είναι ο στόχος του διαλόγου ΔΗΣΥ- ΔΗΚΟ; Ένας συνασπισμός εξουσίας; Η ανασυγκρότηση ενός νέου, ενιαίου, δυναμικού, σύγχρονου Κέντρου; Η απελευθέρωση της Κύπρου; Το διζωνική ή διχοτόμηση; Το ίδιο ισχύει βεβαίως και για όσα ακούμε κάθε φορά που βλέπει ο κ. Καρογιάν το ΑΚΕΛ, όπως συνέβαινε και πριν εξαναγκαστεί μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή, μετά την τραγωδία της 11ης Ιουλίου, να αποχωρήσει από την κυβέρνηση Χριστόφια.
Κάποια στιγμή, πρέπει να μας εξηγήσουν οι ταγοί μας, τι είναι το ζητούμενό τους και να πάψουν να αλωπεκίζουν με παχιά λόγια πολιτικής αναγωγίας για τη δήθεν «διαμόρφωση ενός οράματος που αξίζει στον κυπριακό λαό», όπως είπε ο κ. Καρογιάν. Διότι το όραμα του λαού το ξέρουμε, το όραμα των κομματικών αρχηγών ποιο είναι, εκτός από τον συνασπισμό εξουσίας;
aristosm@phileleftheros.com
Ο αξιόπιστος συνασπισμός εξουσίας, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με τη θορυβώδη ανακοίνωση ότι «θα επιδιώξει συνεργασία σε όλα τα πεδία της πολιτικής με όλες τις δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου και της οικολογίας (ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩ.ΚΟ., Κίνημα Οικολόγων / Περιβαλλοντιστών)
και προς τον σκοπό αυτό θα αναλάβει πρωτοβουλία για την ανάπτυξη ενός δομημένου διαλόγου». Το μόνο πεδίο στο οποίο γίνεται διάλογος είναι οι προεδρικές εκλογές και ο διάλογος του Μάριου Καρογιάν δεν γίνεται «με όλες τις δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου και της οικολογίας», αλλά με όλες τις δυνάμεις με τις οποίες δεν θα μπορούσε να μιλήσει για σταθερό στόχο απελευθέρωσης. Γιατί είναι οι δυνάμεις, που θεωρούν τέτοιες έννοιες ξεπερασμένες και εθνικιστικές και απαγορεύονται διότι αντιστρατεύονται το μεγάλο δίλημμα, που βάζουν κάθε τόσο ενώπιον του λαού: Διζωνική ή διχοτόμηση. Εκτός κι αν ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ ή το ΔΗΚΟ άλλαξαν στόχους και δεν πρέπει να μας παραξενεύει ο διάλογος, διότι, όπως είπε κι ο Νίκος Αναστασιάδης, «ο διάλογος είναι που από τούδε και στο εξής θα αποτελεί τον υγιή τρόπο διατύπωσης πολιτικών». Σωστό αυτό, αλλά είναι επίσης σωστό ότι ο υγιής πολιτικός διάλογος πρέπει να έχει κάποιες συγκεκριμένες παραμέτρους, που επιτρέπουν έναν κοινό στόχο. Διερωτώμεθα ως εκ τούτου, ποιος είναι ο στόχος του διαλόγου ΔΗΣΥ- ΔΗΚΟ; Ένας συνασπισμός εξουσίας; Η ανασυγκρότηση ενός νέου, ενιαίου, δυναμικού, σύγχρονου Κέντρου; Η απελευθέρωση της Κύπρου; Το διζωνική ή διχοτόμηση; Το ίδιο ισχύει βεβαίως και για όσα ακούμε κάθε φορά που βλέπει ο κ. Καρογιάν το ΑΚΕΛ, όπως συνέβαινε και πριν εξαναγκαστεί μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή, μετά την τραγωδία της 11ης Ιουλίου, να αποχωρήσει από την κυβέρνηση Χριστόφια.
Κάποια στιγμή, πρέπει να μας εξηγήσουν οι ταγοί μας, τι είναι το ζητούμενό τους και να πάψουν να αλωπεκίζουν με παχιά λόγια πολιτικής αναγωγίας για τη δήθεν «διαμόρφωση ενός οράματος που αξίζει στον κυπριακό λαό», όπως είπε ο κ. Καρογιάν. Διότι το όραμα του λαού το ξέρουμε, το όραμα των κομματικών αρχηγών ποιο είναι, εκτός από τον συνασπισμό εξουσίας;
aristosm@phileleftheros.com
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire