Είμαστε ένας λαός που έγινε διεφθαρμένος. Μας παρέσυρε, σιγά σιγά, το πολιτικό σύστημα εξαγοράζοντας συνειδήσεις

Πολιτικοί...

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Με δελτίο παίρναμε το ψωμί στα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής. Και ήταν ένα ψωμί φτιαγμένο από καλαμποκάλευρο. Το λέγανε μπομπότα. Αλεύρι από σιτάρι δεν υπήρχε. Οι γερμανοί φαντάροι τρώγανε κουραμάνες από σίκαλη. Οι γονείς μου είχαν δώσει τις βέρες τους για μισή οκά αλεύρι, κανονικό αλεύρι, που μας το 'φερε ένας μαυραγορίτης, από τη Λιβαδειά.

Ολες, σχεδόν, οι οικογένειες είχαν και γέρους. Γονείς και παππούδες. Πέθαιναν, λοιπόν, οι γέροντες, από την πείνα, τις κακουχίες και την έλλειψη φαρμάκων. Η οικογένεια, ήταν υποχρεωμένη να δηλώσει τον θάνατο στην Αστυνομία. Το απέφευγε, όμως, κατά κανόνα. Γιατί η δήλωσή του θανάτου συνοδευόταν από την κατάθεση στις Αρχές μαζί με την ταυτότητα του μακαρίτη και του δελτίου για το ψωμί. Και τα 50 δράμια ψωμί που εδικαιούτο ο καθένας μας ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση.

Τα θυμήθηκα όλ' αυτά, τώρα, με τις απάτες που κάνουν χιλιάδες συμπατριώτες μας σε διάφορα επίπεδα και με κάθε ευκαιρία για να γεμίσουν οι τσέπες τους. Μόνο που το να μη δηλώνεις τον θάνατο του παππού σου, για να μπορείς να παίρνεις από το φούρναρη, ακόμη 50 δράμια ψωμί σε περίοδο φριχτής πείνας όπως στην Κατοχή, δεν είναι το ίδιο με το να κλέβεις συστηματικά το κράτος, εισπράττοντας τα προνoιακά επιδόματα τυφλών και αναπήρων. Επιδόματα, που τα πληρώνει ο ελληνικός λαός.

Και, ορισμένοι, κάποτε πρέπει να το παραδεχθούμε: είμαστε ένας λαός που έγινε διεφθαρμένος. Πελάτης, συναλλασσόμενος, νταραβεριτζής. Δεν γεννηθήκαμε έτσι. Δεν μεγαλώσαμε έτσι. Μας παρέσυρε, σιγά σιγά, το πολιτικό σύστημα. Που εξαγόραζε συνειδήσεις, έδινε για να πάρει. Να πάρει ψήφους, για να διαιωνίσει την κυριαρχία του.

Και άκουσα κάποιον πολιτικό να λέει στην τηλεόραση ότι αποκαλύπτονται τώρα τα σκάνδαλα, το ένα μετά το άλλο, γιατί οι σημερινοί κυβερνώντες αποφάσισαν, επιτέλους, να χτυπήσουν στο κεφάλι το φίδι της παρανομίας για να φτιάξουν μια Ελλάδα πιο δίκαιη. Μπορεί να συμβαίνει, όντως, σε κάποιο μικρό ποσοστό και αυτό. Αλλά τα ψεύτικα πιστοποιητικά, οι τυφλοί που οδηγούσαν ταξί και οι πεθαμένοι που έπαιρναν σύνταξη έπεσαν από τον ουρανό; Δεν χρειαζόντουσαν πολιτικές πλάτες - νομάρχες, δημάρχους, βουλευτές - για να κερδίσουν χρήματα, άδειες για χρυσοφόρες δουλειές, «διευκολύνσεις» από τις πολεοδομίες κ.λπ. κ.λπ.;

Ας μη κάνουν, λοιπόν, οι πολιτικοί, τον ανήξερο. Και, δεν βλέπετε τι γίνεται σήμερα; Σκοτώνονται μεταξύ τους «μνημονιακοί» και «αντιμνημονικοί». Οσοι ψήφισαν «όχι» και διεγράφησαν θέλουν να επιστρέψουν στο κόμμα τους και παρακαλούν γι' αυτό. Οσοι ψήφισαν «ναι» αρνούνται. Και οι μεν και οι δε προβάλλουν «ιδεολογικά» επιχειρήματα! Ενώ στο μυαλό τους έχουν τις επικείμενες εκλογές. Τα ίδια πάντα...