Ο ρατσισμός χωρίς πρόσωπο

Οταν οι κορόνες κρύβουν την ουσία

Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στην εποχή των άκρων, η ακράτεια των επιχειρημάτων προς τη μία ή την άλλη πλευρά, ποτέ κάπου ενδιάμεσα ή κάπου αλλού εν πάση περιπτώσει, είναι το σπορ που εδώ και χρόνια είναι πανεθνικής εμβέλειας.

Η υπόθεση των φραουλοχώραφων της Νέας Μανολάδας ήταν και παραμένει ένα τεράστιο debate όπου το μόνο που θεωρείται δεδομένο είναι το αειθαλές «άνθρωποι είναι και αυτοί, δεν πρέπει να συμβαίνουν αυτά». Για ακόμα μία φορά επιστρέψαμε στον ιδεολογικό-ανθρωπιστικό πρωτογονισμό της ανακάλυψης του αυτονόητου.
Ηελληνική κοινωνία είναι πράγματι ανοιχτή και σέβεται τη διαφορετικότητα, τη φτώχεια, την ανέχεια των αλλοδαπών που, ναι, χωρίς χαρτιά και πιστοποιητικά νομιμότητας βρίσκονται στην Ελλάδα προσπαθώντας να παραμείνουν ζωντανοί; Είναι ένα ερώτημα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει μονοσήμαντη απάντηση. Ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά. Ούτε και οι κορόνες περί «μεμονωμένων περιστατικών» ισχύουν.
Αλλά ούτε και οι συλλογιστικές περί του ότι η ελληνική κοινωνία είναι a priori δημοκρατική, ανεκτική και σέβεται τους πάντες και τα πάντα στέκει. Ιδίως όταν αναλύεται από εμπνευστές και εφαρμοστές επιχειρήσεων τύπου «Ξένιος Ζευς» ή άλλων που μαζεύουν σαν άχρηστα μπάζα εξαρτημένους από το «ωραίον και άσπιλον» κέντρο της πρωτεύουσας για να δώσουν απλώς και μόνο την επίφαση μιας καθαριότητας που κάθε άλλο παρά καθαρή είναι.
Αλυσοδεμένους, κακοποιημένους, και μάλιστα δημοσίως, αλλοδαπούς δεν έχουμε στην ελληνική κοινωνία από τη Νέα Μανολάδα και έπειτα. Ισως είναι το πρώτο τόσο σκληρό, δολοφονικό και μαζικό. Αλλά «τα μηδενικά φτιάχνουν τα εκατομμύρια», λένε. Οταν στην ελληνική επαρχία και στις μεγάλες πόλεις, εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν είκοσι, στοιβάζονται, βιάζονται και εξαναγκάζονται στην πορνεία γυναίκες από διαλυμένες κοινωνίες-οικονομίες της ανατ. Ευρώπης, αυτό τι είναι; Οταν εδώ και τουλάχιστον δέκα-δώδεκα χρόνια αλλοδαποί τιμωρούνται από Ελληνες με αλυσίδες σε δέντρα, στύλους ή προφυλακτήρες αυτοκινήτων που τους σέρνουν για δημόσιο παραδειγματισμό, αυτό τι είναι; Πού οφείλονται; Σε αρρωστημένες, ψυχωσικές προσωπικότητες; Οχι.
Για να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός σε μια κοινωνία έχουν συμβεί πάρα πολλά άλλα πριν από αυτό. Είτε σε σχολεία είτε σε καφενεία είτε σε γειτονιές είτε σε άλλα χωράφια. Είτε ακόμα και στους φωτεινούς σηματοδότες μιας διασταύρωσης, όταν ο Πακιστανός ή άλλης εθνικότητας αλλοδαπός πλησιάζει με το σκουπόξυλο προτεταμένο για να καθαρίσει το παρμπρίζ. Στην ιστορία δεν έχουν χρειαστεί, πάντα, εθνοκαθάρσεις και πογκρόμ για τη νομιμοποίηση καθημερινών συμπεριφορών «ανωτέρων» προς «κατώτερους».
Πολύ πιο σπουδαίο από οποιαδήποτε επετειακή κορόνα πολιτικής παρέμβασης και κρατικής μαγκιάς, που κρατά όσο το θέμα «παίζει» στα ΜΜΕ, είναι το ακόλουθο περιστατικό. Σε φούρνο του κέντρου της Αθήνας, ένας αλλοδαπός μετρά τα κέρματα που έχει. «Μ' αυτά πόσο παίρνω;» ρωτά την κοπέλα του φούρνου. Η κοπέλα τα μετρά και του απαντά «ένα τέταρτο» και του κόβει το 1/4 μιας φραντζόλας. Ενας 45άρης Ελληνας που στέκεται δίπλα του, βάζει το χέρι στην τσέπη και τον ρωτά: «Μου επιτρέπετε να κεράσω το υπόλοιπο;». «Οχι, ευχαριστώ, κύριε», είπε ο αλλοδαπός και έφυγε με το 1/4 της φραντζόλας στο χέρι...

k.kyriakopoulos@eleftherotypia.net