Κύπρος - Τέσσερις πράξεις και μια κηδεία

Σταύρος Χριστοδούλου

Δράμα σε τέσσερις πράξεις. Η έναρξη μάς βρήκε όλους σύμφωνους από θέση αρχής. Ακόμα και κάποιες ασθενικές φωνές αντίδρασης στο ΑΚΕΛ συμφωνούσαν ότι έπρεπε να χυθεί φως στον τόπο του εγκλήματος κατά της οικονομίας. Η συνέχεια αποδείχτηκε δύσκολη. Λίγο οι παραιτήσεις των μελών της επιτροπής και πολύ περισσότερο η ενδιάμεση απόφαση πως δεν μπορεί να επιληφθεί σοβαρών θεμάτων που εκκρεμοδικούν οδήγησαν στην αναπόδραστη φθορά. Είναι δυνατόν να θες να καταλήξεις σε ένα αξιόπιστο πόρισμα και να μην μπορείς να καλέσεις τον Βγενόπουλο; Υπάρχει λογική να έχεις απέναντί σου τον Ηλιάδη και να μην μπορείς να αγγίξεις την εξαγορά της Uniastrum;

Αυτές οι παραδοχές δημιούργησαν ένα πολύ κακό κλίμα τόσο στον Τύπο όσο και στα κόμματα. Η επιτροπή Πική δεν είχε τη γενική αποδοχή και η ευθύνη την βάραινε απόλυτα. Ο «θάνατος» ήταν η δεύτερη πράξη μιας ιστορίας που ξεκίνησε ως δράμα και κατέληξε σε οπερέτα. Κάπου εκεί, κι ενώ αναμέναμε το βαρετό φινάλε, προέκυψε η ανατροπή. Η θορυβώδης (μη) κατάθεση του Δημήτρη Χριστόφια αποδείχτηκε σωτήριο δώρο για τον κύριο Πική που είδε την απαξιωμένη επιτροπή του να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της. Πράξη τρίτη, λοιπόν, «η νεκρανάσταση». Η μετά Χριστόφια περίοδος ήταν βραχύβια και εξαντλήθηκε στις καταθέσεις Ορφανίδη και Αναστασιάδη. Ήθελε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να υπάρξει μια καινούργια ανατροπή που θα τσαλάκωνε το κύρος της. Ή πάλι, δεν ήθελε καμία προσπάθεια, παρά μόνο τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων σε μια χώρα που όλα πηγαίνουν στραβά αποκαλύπτοντας την ένδεια του στελεχιακού μας δυναμικού σε όλο το φάσμα των εξουσιών. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο απροσδόκητο φινάλε, την κηδεία της πολιτικής σοβαρότητας. Στον διασυρμό αυτού του κράτους που δεν είναι ικανό ούτε μια επιτροπή να συστήσει. Η νομιμότητα της επιτροπής αμφισβητήθηκε, πρώτα από το ΑΚΕΛ για προφανείς βεβαίως λόγους. Στη συνέχεια όμως αποδείχτηκε πως όντως υπάρχει θέμα και οδηγηθήκαμε σε μια ακραία διαμάχη, κατώτερη των σοβαρών περιστάσεων που περνάμε. Για να το θέσω απλά και για να μην παίζουμε με τις λέξεις: αν αυτοί οι άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν στα διαδικαστικά, στη σύσταση δηλαδή μιας επιτροπής, τι μας κάνει να ελπίζουμε πως θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβηκε στον τόπο; Αυτό εννοώ λέγοντας «ένδεια στελεχιακού δυναμικού». Την ανικανότητα των ανθρώπων που κινούν τα νήματα. Όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην οικονομία και στη δικαιοσύνη και όπου αλλού απαιτούνται προσωπικότητες για να μας πάνε μπροστά. Αυτοί μας χαντάκωσαν. Οι μέτριοι τραπεζίτες που φαντασιώνονταν ότι μπορούν να υπερβούν το επαρχιώτικό τους μέγεθος και οι ακόμα πιο μέτριοι πολιτικοί -κοινοβουλευτικοί φευ και κυβερνητικοί- που δεν είχαν τα φόντα, τις γνώσεις ή τις ικανότητες για να διοικήσουν αποτελεσματικά. Παλιά βαυκαλιζόμασταν ότι είμαστε καλοί στη διαχείριση και ότι όση αδυναμία είχαμε στην οραματική πολιτική την αναπληρώναμε με τεχνοκρατική γνώση. Μπούρδες. Είμαστε ένα νησί που δεν μετρά ούτε ένα εκατομμύριο κατοίκους και αγχωνόμαστε να φτάσουμε τη σκιά μας. Η παρωδία της επιτροπής Πική αυτό κατέδειξε. Οπότε ας βγάλει ο καθένας πια τα ιδιωτικά του συμπεράσματα και όταν έρθει η ώρα της κάλπης ας πράξει αυτό που του επιβάλλει το μυαλό ή η συνείδησή του.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 01/09/2013