Κύπρος - Η ελληνική πλευρά κυριαρχείται από ένα φοβικό σύνδρομο. Γι' αυτό και διαχρονικά, ο φόβος αυτός οδήγησε βαθμηδόν σε μεγάλες υποχωρήσεις και πολύ μεγαλύτερες ήττες.

Επιμένοντας στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Κώστας Βενιζέλος

ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΦΑΣΗ, οι συνομιλίες για το Κυπριακό θα ξεκινήσουν. Μπορεί τούτο να γίνει σύντομα, ενδέχεται όμως να υπάρξει καθυστέρηση μερικών εβδομάδων. Με τα σημερινά δεδομένα και γνωρίζοντας αυτά που υποστηρίζουν οι Τούρκοι, μπορεί ο καθένας να προβλέψει -χωρίς να έχει ικανότητες προφήτη- το προδιαγραφόμενο αποτέλεσμα μιας νέας διαδικασίας διαπραγματεύσεων.

Η ελληνική πλευρά κυριαρχείται από ένα φοβικό σύνδρομο. Φοβάται το κόστος από την επίρριψη ευθυνών και επιχειρεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, με τη… φιλοδοξία να βρεθεί ένας συμβιβασμός με την τουρκική πλευρά.

Γι' αυτό και διαχρονικά, ο φόβος αυτός οδήγησε βαθμηδόν σε μεγάλες υποχωρήσεις και πολύ μεγαλύτερες ήττες. Αυτή η προσέγγιση, του «στύλλον-στύλλον άνεση» και της λογικής «να δεχθούμε γιατί θα το απορρίψουν οι Τούρκοι», οδήγησαν την ε/κ πλευρά σε ένα αντιδημοκρατικό σχέδιο το 2004 και ενώπιον ενός δημοψηφίσματος. Και παρόλο αυτά, τίποτε δεν φαίνεται να αλλάζει. Συνεχίζεται η ιστορία με τους ίδιους βηματισμούς.

Σήμερα διαδραματίζεται ένα παρόμοιο σενάριο. Οι Τούρκοι παίζουν με τις λέξεις, προσπαθούν να αναιρέσουν τα πάντα, να αφήσουν στον αέρα την Κυπριακή Δημοκρατία, να ανοίξουν παράθυρο αναβάθμισης του ψευδοκράτους. Ζητούν το ύψιστο αντάλλαγμα για να κάνουν ένα βήμα, που αφορά τα αυτονόητα. Συντηρούν διά του «Μπαρμπαρός» την ένταση και το κλίμα εκφοβισμού, αμφισβητώντας με τον πλέον σαφή τρόπο την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφήνοντας ταυτόχρονα από εδώ και απ΄εκεί την εντύπωση πως συζητούν φραστικές φόρμουλες. Η απάντηση της Άγκυρας στο αίτημα της ελληνικής πλευράς για «καθαρή διατύπωση» στο θέμα της κυριαρχίας, είναι η παρουσία του «Μπαρμπαρός» εντός της κυπριακής ΑΟΖ.

Η Λευκωσία δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται την επίρριψη ευθυνών. Εάν ο Ντάουνερ, που έχει χάσει την αντικειμενικότητά του πολύ πριν αναλάβει τη θέση του στο Κυπριακό, φορτώσει το αδιέξοδο στη δική μας πλευρά, τι θα πάθουμε; Είναι καλύτερα να αρχίσουμε μια διαδικασία που θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο, να βρεθούμε ενώπιον εκβιαστικών διλημμάτων ή να φορτωθούμε την αποτυχία;

Μετά τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ και την ισοπέδωση της οικονομίας, τι άλλο μπορεί να πάθει η χώρα αυτή και το φοβάται;

Δεν υπάρχει «καθαρό μυαλό» στη διαχείριση των εξελίξεων και τούτο οδηγεί στη «σύντομη οδό» και στην πεπατημένη. Όλα περιορίζονται, κινούνται στα προβλεπτά και τα επαναλαμβανόμενα, που δεν έχουν οδηγήσει πουθενά μέχρι σήμερα στο Κυπριακό. Δεν αρκούν τα ανακοινωθέντα του Εθνικού Συμβουλίου, για τα οποία όλοι χαίρονται, για διαφορετικούς λόγους. Δεν αρκούν οι αδιέξοδες εμμονές σε ταμπέλες, που έχουν ξεθωριάσει από το χρόνο και ξεπεράστηκαν από τα γεγονότα. Μόνο στο Κυπριακό υπάρχει άβατο και ένας απίστευτος δογματισμός. Η συζήτηση εναλλακτικών επιλογών, αποτελεί πολιτικό ορθολογισμό και ενίοτε αναγκαιότητα. Στο κάτω-κάτω, στο σημείο που έχουμε φθάσει (σαράντα χρόνια κατοχής, αλλεπάλληλες αποτυχημένες πρωτοβουλίες, διαδικασίες), τι έχουμε να χάσουμε εάν εξετασθούν και εναλλακτικά σενάρια; Φτάνει να οδηγούν σε λύση βιώσιμη, που σημαίνει, λειτουργική, βιώσιμη και δημοκρατική. 

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 24/12/2013