«Υγιές είναι να γελάς με τον πόνο»
Με χιούμορ, αισθησιασμό και την ίδια καυστική ματιά αλλά και μια συμπάθεια για τις γυναίκες πρωταγωνίστριές του, ο Αλμοδόβαρ θα συνεχίσει το συναρπαστικό έργο του με ταινίες όπως «Δέσε με», «Ψηλά τακούνια», «Κίκα», «Το μυστικό μου λουλούδι», «Ολα για τη μητέρα μου», «Μίλα της», «Γύρνα πίσω», «Ραγισμένες αγκαλιές», «Το δέρμα που κατοικώ» κ.ά.
Ο πιο γνωστός διεθνώς Ισπανός σκηνοθέτης από την εποχή του Λουίς Μπουνιουέλ, στην πιο πρόσφατη κωμωδία του «Δεν κρατιέμαι», υποψήφια για το Βραβείο Κωμωδίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (EFA), δεν περιορίζεται στο τρελό χιούμορ αλλά επεκτείνεται και σε κοινωνική κριτική για τη διαφθορά στο τραπεζικό σύστημα, όπως και άλλα «κακώς κείμενα» της ισπανικής κοινωνίας και όχι μόνο.
Στο Βερολίνο, όπου βρέθηκε πρόσφατα για την απονομή των βραβείων της EFA, αλλά και για να παραλάβει το τιμητικό βραβείο για την επιτυχία του έργου του (μαζί και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου) διεθνώς, ο Αλμοδόβαρ βρήκε την ευκαιρία, όχι μόνο να διασκεδάσει στην τελετή της απονομής, αλλά και στο πάρτι που ακολούθησε, τραγουδώντας μαζί με τους ηθοποιούς του διάφορα ισπανικά τραγούδια, αλλά και να αναφερθεί στην κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα και να κάνει κριτική στην κυρία Μέρκελ και την πολιτική της λιτότητας που έχει, όπως σημείωσε, οδηγήσει την Ισπανία (όπως και την Ελλάδα) στην καταστροφή.
Στις συναντήσεις του με μια ομάδα δημοσιογράφων, τόσο πριν από τη βράβευσή του όσο και μετά την απονομή του ειδικού βραβείου, ο 64χρονος Αλμοδόβαρ, εκτός από το πρόσφατο έργο του, μας μίλησε άλλοτε στα (κάπως μέτρια) αγγλικά του και άλλοτε με μεταφραστή από τα ισπανικά για την οικονομική κρίση στη χώρα του και γενικότερα στην Ευρώπη, καθώς και για τα προβλήματα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
- Θεωρείτε τον εαυτό σας Ευρωπαίο σκηνοθέτη του οποίου οι ταινίες έχουν συμβάλει στον παγκόσμιο κινηματογράφο;
Αφίσες από τις προηγούμενες ταινίες του Αλμοδόβαρ «Εμένα με κολακεύει αλλά έχω ανάμικτα συναισθήματα γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να θεωρηθώ αντιπροσωπευτικός της ευρωπαϊκής κινηματογραφίας. Δεν είμαι το καλύτερο παράδειγμα μιας τέτοιας άποψης. Είναι κάπως περίεργο γιατί, όταν έγραφα το σενάριο, δεν σκεφτόμουν την Ευρώπη ή τον υπόλοιπο κόσμο. Οταν γύριζα την ταινία μου, σκεφτόμουν τα πράγματα που είναι γύρω μου, αυτά που βλέπω, που με επηρεάζουν, αυτά που αγαπώ και αυτά που μισώ. Αλλά αν έχουν κάτι από μένα, αυτό οφείλεται στις ρίζες μου, που προέρχονται από δύο μέρη: το ένα είναι το La Mancha, όπου γεννήθηκα, και το άλλο από τη Μαδρίτη, όπου ζω τα τελευταία χρόνια. Σε αυτά πρέπει να προσθέσω και τη φαντασία μου».
- Πώς σας φάνηκε η βράβευση αυτή;
«Δεν περίμενα ότι θα κέρδιζα ένα τέτοιο βραβείο ούτε στην Ισπανία ούτε στην Ευρώπη. Νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις στον κόσμο είναι να είσαι αυτό που είσαι, τίποτα περισσότερο. Θυμάμαι, όταν γύριζα την ταινία μου "Το μυστικό μου λουλούδι". Η προφορά με την οποία μιλούν τα πρόσωπα είναι αντιπροσωπευτική μιας συγκεκριμένης περιοχής της Ισπανίας. Και ρώτησα τον αδελφό μου: "Πιστεύεις πως στη Νέα Υόρκη θα βρεθεί κάποιος που θα καταλάβει ορισμένα από αυτά που λέγονται στην ταινία;". Είναι λόγια που μόνο η μητέρα μου θα έλεγε. Και όμως τα κατάλαβαν και γέλασαν. Φαντάζομαι πως σε όλες αυτές τις ταινίες μου υπάρχει κάτι από τη χώρα μου και από αυτή την ήπειρο. Μπορεί να μην εκπροσωπώ τη χώρα μου ή την Ευρώπη με τις ταινίες μου αλλά θα έλεγα πως τις εκπροσωπώ εν μέρει».
Η ύφεση
...και σκηνή από την τελευταία του ταινία «Δεν κρατιέμαι»
Η ταινία σας «Δεν κρατιέμαι» ασχολείται με τη διαφθορά, την πολιτική και την πτώχευση στην Ισπανία σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής και πολιτικής κρίσης, δεν είναι απλώς μια κωμωδία...
«Εχετε δίκιο, δεν είναι μια τυπική κωμωδία, έχει όμως θέματα για κωμωδία. Οταν άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά τα θέματα, η πραγματική κατάσταση της Ισπανίας, η τωρινή ύφεση, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οταν τελείωσα το πρώτο σχέδιο του σεναρίου, το έβαλα στο συρτάρι μου. Υστερα από καιρό το ξαναέβγαλα για να το διορθώσω και τα πράγματα είχαν αλλάξει: η κρίση είχε ξεσπάσει, η κατάσταση ήταν πράγματι έκρυθμη. Με το ένα τέταρτο του πληθυσμού να είναι άνεργο και να φεύγει από τη χώρα, άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Θέλησα τότε να μιλήσω για όσα συνέβαιναν. Δεν μπορούσα να εμποδίσω την πραγματικότητα από το να εισβάλει σε μερικά από αυτά που έγραφα. Στο τέλος η ταινία, για μένα, μετατράπηκε σε ένα είδος μεταφοράς για όσα συνέβαιναν στους Ισπανούς σήμερα. Πάντα μπορείς να διακωμωδήσεις την πραγματικότητα, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο μαύρη σήμερα στην Ισπανία. Είναι κάτι το υγιές να γελάς με τον πόνο, αυτό γίνεται λιγότερο επώδυνο. Ακόμη και όταν μιλάς για το θάνατο».
- Με ποιόν τρόπο η κρίση επηρέασε την ταινία σας;
«Αρχίσαμε να γυρίζουμε την ταινία μας χωρίς να έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ από την ισπανική κυβέρνηση. Εγιναν περικοπές από το υπουργείο Πολιτισμού και ιδιαίτερα στον κινηματογράφο. Η ταινία μας χρηματοδοτήθηκε από προαγορές της ταινίας από τη Γαλλία και την Ιταλία».
- Δεν υπήρχαν φοροαπαλλαγές;
«Αυτή τη στιγμή οι φοροαπαλλαγές στην Ισπανία είναι πολύ ασήμαντες· δεν ξεπερνούν το 18%. Στον κινηματογράφο δίνονται απευθείας επιδοτήσεις. Η φετινή χρονιά ήταν η χειρότερη. Οι παραγωγοί αυτή τη στιγμή ζητούν οι φοροαπαλλαγές να αυξηθούν στο 30-40%. Σήμερα, το πρόβλημα του ισπανικού κινηματογράφου είναι ότι περιμένουμε να ψηφιστεί ένας νέος νόμος για τον κινηματογράφο που το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα μάς τον είχε υποσχεθεί εδώ και δύο χρόνια. Ο νόμος που ισχύει σήμερα είναι ο νόμος του 2007, τον οποίο προσπαθούν αυτή την εποχή να καταργήσουν. Το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι, καθημερινά, πολλές εταιρείες που γύρισαν τις ταινίες τους, με την επιδότηση, υποτίθεται, που πήραν από το κράτος, πηγαίνουν στις τράπεζες για να πάρουν δάνειο ώστε να καλύψουν αυτή την επιδότηση, αλλά, εξαιτίας της μείωσης του κεφαλαίου για τον κινηματογράφο, δεν μπορούν να πάρουν το δάνειο που περίμεναν. Ο νέος προϋπολογισμός σήμερα δεν είναι καν αρκετός για να πληρώσουν τις επιδοτήσεις που ήδη ενέκριναν. Γι' αυτό ο ισπανικός κινηματογράφος ζει μια μεγάλη αβεβαιότητα. Είναι πραγματική καταστροφή! Οι πολιτικοί μας σήμερα δεν έχουν κανένα όραμα».
- Γιατί στόχος της επίθεσής σας τον περασμένο Οκτώβριο ήταν ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών Cristobal Montoro;
«Γιατί δική του ιδέα ήταν να αυξήσει το εισιτήριο στους κινηματογράφους, αύξηση που οδήγησε στο κλείσιμο πολλών αιθουσών και την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας. Ο Montoro παρέμεινε κωφός στο γεγονός ότι στη Γαλλία ο ΦΠΑ στα εισιτήρια του κινηματογράφου από 7% θα μειωθεί την επόμενη χρονιά στο 5%, στην Ιταλία ανέρχεται στο 10% και στη Γερμανία περίπου στο 11%, ενώ σε εμάς θα αυξηθεί από 8% στο 21%! Είναι κάτι το γκροτέσκο αυτό που επιτυγχάνουν τα μέτρα λιτότητας στην Ισπανία. Μιλάμε για πείνα».
- Γιατί αυτή η στάση του;
«Νομίζω πως η στάση του και γενικότερα της κυβέρνησης ήταν γιατί εμείς, ως καλλιτέχνες, αντισταθήκαμε πολύ έντονα στην πολιτική τους όταν υποστήριζαν τον πόλεμο του Ιράκ. Γι' αυτό η στάση τους στον πολιτιστικό τομέα είναι ένα είδος εκδίκησης».
- Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχει μισαλλοδοξία, έλλειψη ανεκτικότητας. Πώς τη βλέπετε εσείς, που γυρίζετε ταινίες υπέρ της ανεκτικότητας;
«Αυτό που χρειάζεται η ανεκτικότητα είναι το θάρρος. Ολοι μας ξέρουμε πως σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ισπανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, αντιμετωπίζουμε καθημερινά δείγματα φυλετικής μισαλλοδοξίας, η οποία συνεχώς αυξάνεται».
- Πώς βλέπετε το μέλλον του ευρωπαϊκού κινηματογράφου;
«Στην Ισπανία, το μέλλον είναι άσχημο, ιδιαίτερα από πλευράς παραγωγής. Η μόνη δυνατότητα αυτή τη στιγμή να φτιάξεις κινηματογράφο είναι να φτιάχνεις ταινίες αντάρτικες ή ταινίες no budget. Αλλά, παρόλο που δεν γίνονται συνηθισμένες ταινίες, φέτος είδαμε πολλές καλές ταινίες χαμηλού κόστους. Ταινίες που μπορεί να έχουν αδυναμίες παραγωγής αλλά που γυρίζονται βασικά από ταλαντούχους ανθρώπους. Αδυναμίες παραγωγής που μπορεί συχνά να μην έχουν μεγάλη σημασία αλλά που εμποδίζουν την ταινία να προβληθεί σε άλλες χώρες.
Τέτοιες ταινίες που γυρίζονται σήμερα στην Ισπανία για μένα είναι πολύ αναζωογονητικές. Η κρίση, παραδόξως, έχει γεννήσει πολλά νέα ταλέντα, τα οποία, με πολύ μικρούς προϋπολογισμούς, δημιουργούν μεγάλες ταινίες. Δείτε ένα παράδειγμα της ισπανικής παραγωγής, τη μαυρόασπρη βουβή ταινία "Χιονάτη" του Pablo Berger, ο οποίος την έχει κάνει σχεδόν χωρίς χρήματα και στην Ισπανία είναι υποψήφιος για το ξενόγλωσσο Οσκαρ, ενώ η ταινία ήταν υποψήφια σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες για τα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου».
Η αναγνώριση
- Πόσο σας βοηθούν τα Οσκαρ, τα βραβεία της Ακαδημίας και άλλες διεθνείς αναγνωρίσεις;
«Το Οσκαρ για μένα ήταν σημαντικό. Αλλά όλα αυτά τα βραβεία δεν σημαίνουν και πολλά, δεν αλλάζουν τη ζωή μου ή την καριέρα μου. Απλώς ικανοποιούν τη ματαιοδοξία μου. Τα βραβεία είναι όπως σε ένα αθλητικό γεγονός: Οταν κερδίζεις, είσαι χαρούμενος, ευτυχισμένος, όπως είμαι και για τους ανθρώπους γύρω μου και για τη χώρα μου και για όσους χάρηκαν που παίρνω ένα βραβείο. Είναι πάντα ωραία ευκαιρία για μια μεγάλη γιορτή. Δεν μπορώ, βέβαια, να τα συγκρίνω μεταξύ τους, δεν θα ήταν σωστό. Οπως δεν μπορείς να συγκρίνεις δυο συζύγους, ποια είναι η πιο κομψή... (γελά)»
- Θα γυρίζατε μια ταινία στα αγγλικά;
«Είμαι πολύ γέρος για να αλλάξω τη γλώσσα μου και τον πολιτισμό μου. Αν ποτέ κάνω μια τέτοια ταινία, πρέπει να είναι τμήμα μιας τυπικής μου ισπανικής ιστορίας στην οποία ίσως κάποιοι να μιλούν αγγλικά και όχι μια αμιγώς αγγλική ταινία».
- Ισως αυτό να είναι και το μυστικό της επιτυχίας σας...
«Είναι σημαντικό για όλους τους Ευρωπαίους δημιουργούς, ειδικά για τους νέους, να αφηγούνται ιστορίες που έχουν σχέση με τον τόπο τους, με τα προβλήματα και τις χαρές τους. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα αναγνωριστούν στην Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο ώστε μια μέρα ο κινηματογράφος αυτός να μπορεί να ονομάζεται ευρωπαϊκός».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δημοσιεύτηκε στις 21/12/2013
*Είμαι πολύ γέρος για να αλλάξω τη
γλώσσα μου και τον πολιτισμό μου
* Οι πολιτικοί μας σήμερα δεν έχουν κανένα όραμα
* Πάντα μπορείς να διακωμωδήσεις την πραγματικότητα, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο μαύρη
* Οι πολιτικοί μας σήμερα δεν έχουν κανένα όραμα
* Πάντα μπορείς να διακωμωδήσεις την πραγματικότητα, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο μαύρη
Η καυστική κωμωδία του «Γυναίκες
στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» έκανε τον Πέδρο Αλμοδόβαρ διάσημο σε
ολόκληρο τον κόσμο.
Με χιούμορ, αισθησιασμό και την ίδια καυστική ματιά αλλά και μια συμπάθεια για τις γυναίκες πρωταγωνίστριές του, ο Αλμοδόβαρ θα συνεχίσει το συναρπαστικό έργο του με ταινίες όπως «Δέσε με», «Ψηλά τακούνια», «Κίκα», «Το μυστικό μου λουλούδι», «Ολα για τη μητέρα μου», «Μίλα της», «Γύρνα πίσω», «Ραγισμένες αγκαλιές», «Το δέρμα που κατοικώ» κ.ά.
Ο πιο γνωστός διεθνώς Ισπανός σκηνοθέτης από την εποχή του Λουίς Μπουνιουέλ, στην πιο πρόσφατη κωμωδία του «Δεν κρατιέμαι», υποψήφια για το Βραβείο Κωμωδίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (EFA), δεν περιορίζεται στο τρελό χιούμορ αλλά επεκτείνεται και σε κοινωνική κριτική για τη διαφθορά στο τραπεζικό σύστημα, όπως και άλλα «κακώς κείμενα» της ισπανικής κοινωνίας και όχι μόνο.
Στο Βερολίνο, όπου βρέθηκε πρόσφατα για την απονομή των βραβείων της EFA, αλλά και για να παραλάβει το τιμητικό βραβείο για την επιτυχία του έργου του (μαζί και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου) διεθνώς, ο Αλμοδόβαρ βρήκε την ευκαιρία, όχι μόνο να διασκεδάσει στην τελετή της απονομής, αλλά και στο πάρτι που ακολούθησε, τραγουδώντας μαζί με τους ηθοποιούς του διάφορα ισπανικά τραγούδια, αλλά και να αναφερθεί στην κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα και να κάνει κριτική στην κυρία Μέρκελ και την πολιτική της λιτότητας που έχει, όπως σημείωσε, οδηγήσει την Ισπανία (όπως και την Ελλάδα) στην καταστροφή.
Στις συναντήσεις του με μια ομάδα δημοσιογράφων, τόσο πριν από τη βράβευσή του όσο και μετά την απονομή του ειδικού βραβείου, ο 64χρονος Αλμοδόβαρ, εκτός από το πρόσφατο έργο του, μας μίλησε άλλοτε στα (κάπως μέτρια) αγγλικά του και άλλοτε με μεταφραστή από τα ισπανικά για την οικονομική κρίση στη χώρα του και γενικότερα στην Ευρώπη, καθώς και για τα προβλήματα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
- Θεωρείτε τον εαυτό σας Ευρωπαίο σκηνοθέτη του οποίου οι ταινίες έχουν συμβάλει στον παγκόσμιο κινηματογράφο;
Αφίσες από τις προηγούμενες ταινίες του Αλμοδόβαρ «Εμένα με κολακεύει αλλά έχω ανάμικτα συναισθήματα γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να θεωρηθώ αντιπροσωπευτικός της ευρωπαϊκής κινηματογραφίας. Δεν είμαι το καλύτερο παράδειγμα μιας τέτοιας άποψης. Είναι κάπως περίεργο γιατί, όταν έγραφα το σενάριο, δεν σκεφτόμουν την Ευρώπη ή τον υπόλοιπο κόσμο. Οταν γύριζα την ταινία μου, σκεφτόμουν τα πράγματα που είναι γύρω μου, αυτά που βλέπω, που με επηρεάζουν, αυτά που αγαπώ και αυτά που μισώ. Αλλά αν έχουν κάτι από μένα, αυτό οφείλεται στις ρίζες μου, που προέρχονται από δύο μέρη: το ένα είναι το La Mancha, όπου γεννήθηκα, και το άλλο από τη Μαδρίτη, όπου ζω τα τελευταία χρόνια. Σε αυτά πρέπει να προσθέσω και τη φαντασία μου».
- Πώς σας φάνηκε η βράβευση αυτή;
«Δεν περίμενα ότι θα κέρδιζα ένα τέτοιο βραβείο ούτε στην Ισπανία ούτε στην Ευρώπη. Νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις στον κόσμο είναι να είσαι αυτό που είσαι, τίποτα περισσότερο. Θυμάμαι, όταν γύριζα την ταινία μου "Το μυστικό μου λουλούδι". Η προφορά με την οποία μιλούν τα πρόσωπα είναι αντιπροσωπευτική μιας συγκεκριμένης περιοχής της Ισπανίας. Και ρώτησα τον αδελφό μου: "Πιστεύεις πως στη Νέα Υόρκη θα βρεθεί κάποιος που θα καταλάβει ορισμένα από αυτά που λέγονται στην ταινία;". Είναι λόγια που μόνο η μητέρα μου θα έλεγε. Και όμως τα κατάλαβαν και γέλασαν. Φαντάζομαι πως σε όλες αυτές τις ταινίες μου υπάρχει κάτι από τη χώρα μου και από αυτή την ήπειρο. Μπορεί να μην εκπροσωπώ τη χώρα μου ή την Ευρώπη με τις ταινίες μου αλλά θα έλεγα πως τις εκπροσωπώ εν μέρει».
Η ύφεση
...και σκηνή από την τελευταία του ταινία «Δεν κρατιέμαι»
Η ταινία σας «Δεν κρατιέμαι» ασχολείται με τη διαφθορά, την πολιτική και την πτώχευση στην Ισπανία σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής και πολιτικής κρίσης, δεν είναι απλώς μια κωμωδία...
«Εχετε δίκιο, δεν είναι μια τυπική κωμωδία, έχει όμως θέματα για κωμωδία. Οταν άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά τα θέματα, η πραγματική κατάσταση της Ισπανίας, η τωρινή ύφεση, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οταν τελείωσα το πρώτο σχέδιο του σεναρίου, το έβαλα στο συρτάρι μου. Υστερα από καιρό το ξαναέβγαλα για να το διορθώσω και τα πράγματα είχαν αλλάξει: η κρίση είχε ξεσπάσει, η κατάσταση ήταν πράγματι έκρυθμη. Με το ένα τέταρτο του πληθυσμού να είναι άνεργο και να φεύγει από τη χώρα, άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Θέλησα τότε να μιλήσω για όσα συνέβαιναν. Δεν μπορούσα να εμποδίσω την πραγματικότητα από το να εισβάλει σε μερικά από αυτά που έγραφα. Στο τέλος η ταινία, για μένα, μετατράπηκε σε ένα είδος μεταφοράς για όσα συνέβαιναν στους Ισπανούς σήμερα. Πάντα μπορείς να διακωμωδήσεις την πραγματικότητα, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο μαύρη σήμερα στην Ισπανία. Είναι κάτι το υγιές να γελάς με τον πόνο, αυτό γίνεται λιγότερο επώδυνο. Ακόμη και όταν μιλάς για το θάνατο».
- Με ποιόν τρόπο η κρίση επηρέασε την ταινία σας;
«Αρχίσαμε να γυρίζουμε την ταινία μας χωρίς να έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ από την ισπανική κυβέρνηση. Εγιναν περικοπές από το υπουργείο Πολιτισμού και ιδιαίτερα στον κινηματογράφο. Η ταινία μας χρηματοδοτήθηκε από προαγορές της ταινίας από τη Γαλλία και την Ιταλία».
- Δεν υπήρχαν φοροαπαλλαγές;
«Αυτή τη στιγμή οι φοροαπαλλαγές στην Ισπανία είναι πολύ ασήμαντες· δεν ξεπερνούν το 18%. Στον κινηματογράφο δίνονται απευθείας επιδοτήσεις. Η φετινή χρονιά ήταν η χειρότερη. Οι παραγωγοί αυτή τη στιγμή ζητούν οι φοροαπαλλαγές να αυξηθούν στο 30-40%. Σήμερα, το πρόβλημα του ισπανικού κινηματογράφου είναι ότι περιμένουμε να ψηφιστεί ένας νέος νόμος για τον κινηματογράφο που το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα μάς τον είχε υποσχεθεί εδώ και δύο χρόνια. Ο νόμος που ισχύει σήμερα είναι ο νόμος του 2007, τον οποίο προσπαθούν αυτή την εποχή να καταργήσουν. Το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι, καθημερινά, πολλές εταιρείες που γύρισαν τις ταινίες τους, με την επιδότηση, υποτίθεται, που πήραν από το κράτος, πηγαίνουν στις τράπεζες για να πάρουν δάνειο ώστε να καλύψουν αυτή την επιδότηση, αλλά, εξαιτίας της μείωσης του κεφαλαίου για τον κινηματογράφο, δεν μπορούν να πάρουν το δάνειο που περίμεναν. Ο νέος προϋπολογισμός σήμερα δεν είναι καν αρκετός για να πληρώσουν τις επιδοτήσεις που ήδη ενέκριναν. Γι' αυτό ο ισπανικός κινηματογράφος ζει μια μεγάλη αβεβαιότητα. Είναι πραγματική καταστροφή! Οι πολιτικοί μας σήμερα δεν έχουν κανένα όραμα».
- Γιατί στόχος της επίθεσής σας τον περασμένο Οκτώβριο ήταν ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών Cristobal Montoro;
«Γιατί δική του ιδέα ήταν να αυξήσει το εισιτήριο στους κινηματογράφους, αύξηση που οδήγησε στο κλείσιμο πολλών αιθουσών και την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας. Ο Montoro παρέμεινε κωφός στο γεγονός ότι στη Γαλλία ο ΦΠΑ στα εισιτήρια του κινηματογράφου από 7% θα μειωθεί την επόμενη χρονιά στο 5%, στην Ιταλία ανέρχεται στο 10% και στη Γερμανία περίπου στο 11%, ενώ σε εμάς θα αυξηθεί από 8% στο 21%! Είναι κάτι το γκροτέσκο αυτό που επιτυγχάνουν τα μέτρα λιτότητας στην Ισπανία. Μιλάμε για πείνα».
- Γιατί αυτή η στάση του;
«Νομίζω πως η στάση του και γενικότερα της κυβέρνησης ήταν γιατί εμείς, ως καλλιτέχνες, αντισταθήκαμε πολύ έντονα στην πολιτική τους όταν υποστήριζαν τον πόλεμο του Ιράκ. Γι' αυτό η στάση τους στον πολιτιστικό τομέα είναι ένα είδος εκδίκησης».
- Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχει μισαλλοδοξία, έλλειψη ανεκτικότητας. Πώς τη βλέπετε εσείς, που γυρίζετε ταινίες υπέρ της ανεκτικότητας;
«Αυτό που χρειάζεται η ανεκτικότητα είναι το θάρρος. Ολοι μας ξέρουμε πως σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ισπανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, αντιμετωπίζουμε καθημερινά δείγματα φυλετικής μισαλλοδοξίας, η οποία συνεχώς αυξάνεται».
- Πώς βλέπετε το μέλλον του ευρωπαϊκού κινηματογράφου;
«Στην Ισπανία, το μέλλον είναι άσχημο, ιδιαίτερα από πλευράς παραγωγής. Η μόνη δυνατότητα αυτή τη στιγμή να φτιάξεις κινηματογράφο είναι να φτιάχνεις ταινίες αντάρτικες ή ταινίες no budget. Αλλά, παρόλο που δεν γίνονται συνηθισμένες ταινίες, φέτος είδαμε πολλές καλές ταινίες χαμηλού κόστους. Ταινίες που μπορεί να έχουν αδυναμίες παραγωγής αλλά που γυρίζονται βασικά από ταλαντούχους ανθρώπους. Αδυναμίες παραγωγής που μπορεί συχνά να μην έχουν μεγάλη σημασία αλλά που εμποδίζουν την ταινία να προβληθεί σε άλλες χώρες.
Τέτοιες ταινίες που γυρίζονται σήμερα στην Ισπανία για μένα είναι πολύ αναζωογονητικές. Η κρίση, παραδόξως, έχει γεννήσει πολλά νέα ταλέντα, τα οποία, με πολύ μικρούς προϋπολογισμούς, δημιουργούν μεγάλες ταινίες. Δείτε ένα παράδειγμα της ισπανικής παραγωγής, τη μαυρόασπρη βουβή ταινία "Χιονάτη" του Pablo Berger, ο οποίος την έχει κάνει σχεδόν χωρίς χρήματα και στην Ισπανία είναι υποψήφιος για το ξενόγλωσσο Οσκαρ, ενώ η ταινία ήταν υποψήφια σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες για τα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου».
Η αναγνώριση
- Πόσο σας βοηθούν τα Οσκαρ, τα βραβεία της Ακαδημίας και άλλες διεθνείς αναγνωρίσεις;
«Το Οσκαρ για μένα ήταν σημαντικό. Αλλά όλα αυτά τα βραβεία δεν σημαίνουν και πολλά, δεν αλλάζουν τη ζωή μου ή την καριέρα μου. Απλώς ικανοποιούν τη ματαιοδοξία μου. Τα βραβεία είναι όπως σε ένα αθλητικό γεγονός: Οταν κερδίζεις, είσαι χαρούμενος, ευτυχισμένος, όπως είμαι και για τους ανθρώπους γύρω μου και για τη χώρα μου και για όσους χάρηκαν που παίρνω ένα βραβείο. Είναι πάντα ωραία ευκαιρία για μια μεγάλη γιορτή. Δεν μπορώ, βέβαια, να τα συγκρίνω μεταξύ τους, δεν θα ήταν σωστό. Οπως δεν μπορείς να συγκρίνεις δυο συζύγους, ποια είναι η πιο κομψή... (γελά)»
- Θα γυρίζατε μια ταινία στα αγγλικά;
«Είμαι πολύ γέρος για να αλλάξω τη γλώσσα μου και τον πολιτισμό μου. Αν ποτέ κάνω μια τέτοια ταινία, πρέπει να είναι τμήμα μιας τυπικής μου ισπανικής ιστορίας στην οποία ίσως κάποιοι να μιλούν αγγλικά και όχι μια αμιγώς αγγλική ταινία».
- Ισως αυτό να είναι και το μυστικό της επιτυχίας σας...
«Είναι σημαντικό για όλους τους Ευρωπαίους δημιουργούς, ειδικά για τους νέους, να αφηγούνται ιστορίες που έχουν σχέση με τον τόπο τους, με τα προβλήματα και τις χαρές τους. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα αναγνωριστούν στην Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο ώστε μια μέρα ο κινηματογράφος αυτός να μπορεί να ονομάζεται ευρωπαϊκός».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δημοσιεύτηκε στις 21/12/2013
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire