Ελλάδα - Η φιλανθρωπία δεν είναι ανάπτυξη

Η κοινωνία θέλει εργασία, χρήματα και όχι μόνο συσσίτια

Του Γιάννη ΜΗΤΣΙΟΥ* 

 

Τα Χριστούγεννα του 2013 μοιάζουν να έχουν βγει από εικόνες περασμένων δεκαετιών για τη χώρα μας και την ελληνική κοινωνία. Η Ελλάδα του χρηματιστηρίου, η ισχυρή Ελλάδα του πάλαι ποτέ Σημίτη, με όλα τα Βαλκάνια στα πόδια μας (τράπεζες, επιχειρήσεις, real estate κ.λπ.), η Ελλάδα του σύγχρονου επιτεύγματος των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν υπάρχει πια. Το όνειρο αποδείχθηκε όνειρο θερινής νυκτός και οι αυταπάτες τελείωσαν. 

Σήμερα τη θέση στα παραπάνω παίρνει μια Ελλάδα της επαιτείας, της 
φτώχειας, της εξαθλίωσης, της μιζέριας, της νέας μετανάστευσης, μια Ελλάδα 
που σιγά σιγά μετατρέπεται σε χώρα τριτοκοσμική, βαλκανική ή Μέσης Ανατολής.




Τις τελευταίες μέρες και λόγω εορτών έχει αυξηθεί το αίσθημα φιλανθρωπίας - άτομα, τοπικές κοινωνίες, μη κυβερνητικές οργανώσεις, σωματεία, σύλλογοι, εκκλησία, εθελοντές κ.λπ. μαζεύουμε τρόφιμα (και τελευταία κονσέρβες, επειδή πολλά νοικοκυριά δεν έχουν ρεύμα να μαγειρέψουν ή χρήματα για μπουκάλες υγραερίου, λες και είμαστε στη Συρία) για τους απόρους, παιχνίδια, ρούχα, φάρμακα, σκεπάσματα και ό,τι άλλο έχουν ανάγκη οι συνάνθρωποί μας που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις.
Αυτό όμως αποτελεί και την καλή μεριά της κρίσης και γι' αυτό για την ώρα διατηρείται μια σχετική ισορροπία. Γονείς μένουν με τα παιδιά τους, συνταξιούχοι μοιράζονται τις συντάξεις και μένουν με τα παιδιά και τις οικογένειές τους, η Εκκλησία, δήμοι και οι ΜΚΟ με τους εθελοντές βρίσκονται σε κάθε γωνιά παρέχοντας τα στοιχειώδη τουλάχιστον για να μην πεθάνουν συνάνθρωποί μας (μια μερίδα φαγητού, φάρμακα, χρηματική βοήθεια). Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια και η στήριξη είναι πρωτόγνωρες, έχουν όμως και τις αντοχές τους.
Ενα κράτος δεν μπορεί συνεχώς να ζει με συσσίτια και μέσα σε μια διαδικασία αργού θανάτου για τους πολίτες του αλλά και για το ίδιο. Από τα 9,5 εκατομμύρια που μείναμε στη χώρα (βγάζουμε τους νέους μετανάστες και τους ξένους που αναχώρησαν οικειοθελώς για άλλες χώρες), το 1,5 εκατομμύριο είναι οι άνεργοι, εκ των οποίων μόνο οι 160 χιλιάδες λαμβάνουν επίδομα ανεργίας. 2,7 εκατομμύρια είναι οι συνταξιούχοι και όσοι εργάζονται έχουν χαμηλές πλέον απολαβές ή δεν πληρώνονται στην ώρα τους. Την ώρα που η φορολογία θεριεύει, τα «κόκκινα δάνεια» στις τράπεζες έχουν ξεπεράσει τα 120 δισ. ευρώ και έπεται συνέχεια. Οι άνεργοι θέλουν δουλειά, οι πολίτες που θα χάσουν τα σπίτια τους από τους πλειστηριασμούς θέλουν στέγη, τα παιδιά στα σχολεία θέλουν πετρέλαιο, τα νοσοκομεία θέλουν αναλώσιμα, τα σπίτια θέλουν πετρέλαιο και ρεύμα, οι αναξιοπαθούντες και μετά τις γιορτές θα θέλουν τρόφιμα, φάρμακα κ.λπ.
Και το ερώτημα που γεννάται είναι πόσο θα αντέξει μια κοινωνία, μια χώρα που βλέπει το 41% να είναι στο όριο της φτώχειας και κάτω από αυτό; Καλή λοιπόν η φιλανθρωπία αλλά δεν αγγίζει τη ρίζα του ζητήματος. Η κοινωνία όμως έχει ανάγκη από όραμα, ελπίδα και προοπτική. Ο αργός θάνατος μιας χώρας, η εξαθλίωση - φτωχοποίηση και η απουσία ελπίδας μπορεί να οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση το πολιτικό σύστημα. Η οργή, η αγανάκτηση και τα αδιέξοδα των πολιτών θα ξεσπάσουν τότε ως τσουνάμι επί δικαίους και αδίκους και το 2014 δεν θα μοιάζει με τίποτα με τα προηγούμενα χρόνια.
*Πολιτικός επιστήμονας


Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δημοσιεύτηκε στις 23/12/2013