Η υποκρισία της Δύσης στις περιπτώσεις της Λιβύης και της Συρίας

Οι εξελίξεις στον αρβικό κόσμο μας ξεπερνούν Tης Ριτσας Μασουρα Τηρουμένων των αναλογιών, οι σημερινές συνταρακτικές εξελίξεις στον αραβικό κόσμο παραπέμπουν στην περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Τον Οκτώβρη του 1789, πραγματοποιήθηκε τεράστια πορεία προς τις Βερσαλλίες, αποτελούμενη κυρίως από γυναίκες, οι οποίες ζητούσαν από τον βασιλιά ψωμί. Οι αφόρητες πιέσεις ανάγκασαν τον βασιλιά να εγκαταλείψει το παλάτι και να επιστρέψει στο Παρίσι, όπου εκεί οι επαναστάτες τον έθεσαν υπό τον έλεγχό τους. Το 1789, η πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη Γαλλία άλλαξε ριζικά. Η επανάσταση αναδείχθηκε ως η νέα πραγματικότητα και το μήνυμά της για τα ανθρώπινα και αστικά δικαιώματα γρήγορα ξέφυγε από τα γαλλικά σύνορα, προκαλώντας συναισθήματα φόβου και ελπίδας. Φόβο στους βασιλείς και την αριστοκρατία της Ευρώπης που έτρεμαν πλέον για το σαρκίο τους, ελπίδα για τους απλούς ανθρώπους που δεν είχαν πια τι άλλο να χάσουν. Βεβαίως, μετά τα πρώτα βεγγαλικά της Eπανάστασης, ήρθε η εποχή του Τρόμου, η εποχή του Ροβεσπιέρου και η γκιλοτίνα έγινε άθλια καθημερινότητα. Αλλά οι λαοί έτρεχαν πλέον με χίλια προς την ελευθερία. Σήμερα, μήνες μετά το ξέσπασμα της επανάστασης στην Τυνησία, το ίδιο μήνυμα ταξιδεύει προς όλο τον αραβικό κόσμο. Βρίσκει αποδέκτες τη μια μετά την άλλη χώρες που έζησαν σε φθαρμένα από τον χρόνο απολυταρχικά καθεστώτα. Ο κίνδυνος να ακολουθήσει η εποχή του Τρόμου, αντίστοιχη αυτής των πρώτων καιρών της Γαλλικής Επανάστασης είναι μεγάλος, αλλά εξίσου μεγάλος είναι ο πόθος για ελευθερία. Οπως δε πολύ ρομαντικά σημειώνει ο Γάλλος διανοούμενος Εντγκάρ Μορέν σε άρθρο του, αυτό το γιγαντιαίο δημοκρατικό κύμα δεν οφείλει τίποτα στις δυτικές δημοκρατίες, οι οποίες στήριξαν τα καθεστώτα. Οφείλει όμως τα πάντα στις δημοκρατικές ιδέες που γεννήθηκαν στη Δύση. Aγκαλιάζοντας τις ιδέες περί ελευθερίας, οι Αραβες αποκηρύσσουν την πνευματική αποικιοκρατία και σύντομα θα φανεί κατά πόσον θα αποκηρύξουν και την οικονομική αποικιοκρατία, σημειώνει ο Μορέν. Σ’ αυτή την εκρηκτική εικόνα, η Δύση αναζητεί το δικό της ρόλο. Οι Ευρωπαίοι πιάστηκαν εξαπίνης, ενεργώντας σπασμωδικά και υποκριτικά, όπως δείχνουν οι διαφορετικές περιπτώσεις της Λιβύης και της Συρίας. Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ εναντίον του λιβυκού καθεστώτος ανέδειξαν τη διχογνωμία στους κόλπους της Ε.Ε., ενώ η αποστασιοποίηση της τελευταίας και των ΗΠΑ απέναντι σε όσα συμβαίνουν στη Συρία μας έδειξε για χιλιοστή φορά το πώς ακριβώς τοποθετείται το καντάρι στο γεωπολιτικό ζύγι. Το ενδεχόμενο ανατροπής του Ασαντ και οι επιπτώσεις σε Τουρκία, Ισραήλ, Ιράν, Λίβανο και Σαουδική Αραβία κάνουν σπαρακτικό τον φόβο στο βλέμμα των Ευρωπαίων ηγετών. Γιατί δεν είναι μόνον το Ισλάμ ή το ενεργειακό. Είναι και το Μεταναστευτικό. Διόλου τυχαία η κοινή επιστολή Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με αίτημα το ενδεχόμενο αναθεώρησης της συνθήκης του Σένγκεν για την ελεύθερη διακίνηση πολιτών. Δεν είναι καιρός για ολοφυρμούς, αλλά και οι διθύραμβοι μας έχουν τελειώσει από καιρό.