Κι οι σταυροφοροι της Δύσης βομβαρδίζουν την Λιβύη...

ΕΦΗΜΕΡΑ

Πάλι με χρόνια με καιρούς

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣΧρυσόστομος καλεί τους πιστούς να μην επισκέπτονται το μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα ώστε να αναγκαστούν οι Τούρκοι να καταργήσουν το αντίτιμο εισόδου που έχουν επιβάλει. «Έχουμε αρκετούς ναούς του Αποστόλου Αντρέα σε όλη την Κύπρο και μπορούν οι πιστοί να προσεύχονται μέχρι να ανατείλουν καλύτερες μέρες».
Φυσικά το θέμα δεν είναι η προσευχή. Και από το σπίτι μας μπορούμε να προσευχόμαστε και θέλουμε να πιστεύουμε πως εισακούονται οι προσευχές μας, χωρίς να χρειάζεται να καταβάλλουμε κανένα αντίτιμο σε οποιονδήποτε.
Το προσκύνημα στον Απόστολο Αντρέα ήταν πάντοτε για τους πιστούς της Κύπρου, τάμα ζωής. Όπως και το προσκύνημα στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη. Όπου για χρόνια οι Ελληνοχριστιανοί αρνούνταν να πατήσουν το πόδι τους σαν αντίδραση προς τον κατακτητή. Η παθητική αντίσταση όμως, δεν οδήγησε σε καλύτερες μέρες. Το πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι, αποδείχτηκε όνειρο που δεν θα εκπληρωθεί ποτέ. Όπως, ίσως, αναποτελεσματική αποδειχτεί και η άρνηση να επισκεπτόμαστε τον Απόστολο Αντρέα πληρώνοντας ένα ευρώ και λαμβάνοντας ένα εισιτήριο με την κεφαλή γαϊδουριού τυπωμένη επάνω. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε στη θέση του θύματος και του ηττημένου κι είτε θα ενισχύουμε την οικονομία του κατακτητή για να βλέπουμε όσα μας ανήκουν είτε θα τους γυρίσουμε την πλάτη αναμένοντας καλύτερες μέρες. Μέχρι που, ίσως, ξεπεράσουμε τις όποιες αναστολές και όπως το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και το προσκύνημα στην Αγία Σοφία έγινε πια προορισμός ζωής, έτσι θα γίνει και ο Απόστολος Αντρέας κάποια στιγμή. Ίσως πείσουμε κιόλας τους εαυτούς μας πως έτσι κρατάμε ζωντανή μια σύνδεση. Πως έτσι εξαναγκάζουμε τον κατακτητή να συντηρεί τα μνημεία αυτά. Η πραγματικότητα όμως είναι πως απλά κοροϊδευόμαστε. Είτε επισκεφτούμε το μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα είτε όχι, εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Το μέχρι να ανατείλουν καλύτερες μέρες ακούγεται όπως και το πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι.