Δημοκρατία των κοτζαμπάσηδων

Ιστορία μου, πελατεία μου

Tου Παντελη Mπουκαλα
Το βασικό επιχείρημα που διατύπωσε η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΕΝΟΠ– ΔΕΗ, μετά την έκθεση του συνδικάτου από τη ΔΕΗ με 31,2 εκατ. ευρώ στα χρόνια 1999–2010, ήταν απλό: «Μα η χρηματοδότηση της ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ γίνεται αδιατάρακτα επί 27 χρόνια». Ο εστί μεθερμηνευόμενον, τι σας έπιασε τώρα και τα σκαλίζετε, αφού πρόκειται για κεκτημένα, για έθιμα, για παράδοση, για νομιμοποίηση εκ χρησικτησίας, ή περίπου. Κι έπειτα άρχισαν τα συνήθη: «Δεν είναι τυχαίο που γίνονται τώρα οι αποκαλύψεις, κάποια πλεκτάνη στήνεται» κ.ο.κ.
Οτι και παχνίδια στήνονται και σχέδια εκποιήσεως υπάρχουν, εύκολα το υποψιάζεται κανείς και λογικότατα το υποθέτει. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ιστορία (την εικοσιεφτάχρονη ιστορία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού) ούτε νομιμοποιεί αναδρομικά ό,τι συνέβη. Ακόμα δηλαδή κι αν τώρα τρέχουν τα σενάρια της εκποίησης της ΔΕΗ υπέρ των καιροφυλακτούντων «επενδυτών», αυτό δεν δίνει εκ των υστέρων επαναστατικό χαρακτήρα στις εκδρομές πολυτελείας και δεν εξυψώνει σε αντιστασιακούς μυστικούς δείπνους τα πλουσιοπάροχα πάρτι. Αντίθετα, η ευθεία παραδοχή ότι για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα, με ποικίλες κυβερνήσεις και πέντ’-έξι πρωθυπουργούς διαφόρων αντιλήψεων, το έθιμο συνεχιζόταν ακωλύτως, επιβεβαιώνει ότι άσχετα με το χρώμα του κόμματος που κυβερνά, το δόγμα παραμένει ένα: κόμμα = κράτος, Δημόσιο = τιμάριο, κοινωνία = πελατεία και, βέβαια, συνδικαλισμός κορυφής = κυβερνητικός βραχίονας.

Το εκ «χρησικτησίας» δικαίωμα που επικαλείται ο κ. Ν. Φωτόπουλος, εύκολα μπορούν να το διεκδικήσουν και πολλοί άλλοι. Αίφνης, όσοι έχουν να πληρώσουν φόρους όχι μόνο 27 χρόνια αλλά 37, γιατί να υποχρεωθούν τώρα να «ματώσουν»; Και γιατί να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες ημιαιωνόβιων αυθαιρέτων, αντί να απαιτήσουν να τοποθετηθεί επιτέλους ο ανδριάντας του άγνωστου αυθαιρετούχου, όπως υποσχέθηκε κάποτε ένας υπουργός;
Ετυχε να κάνω τη θητεία μου μόλις εισαγόταν το μονοτονικό. Από φόβο μην τους ξεφύγει καμιά περισπωμένη ή δασεία και οι του ΠΑΣΟΚ τους κυνηγήσουν σαν αντιδραστικούς, οι αξιωματικοί έβρισκαν τίποτα γραμματιζούμενους, τους έδιναν τις επίσημες αναφορές τους κι αυτοί με το διορθωτικό αντί όπλου έσβηναν τα πνεύματα του πονηρού. Ενα από τα έγγραφα που μου είχαν δώσει προς διόρθωση επιγραφόταν «Κατάλογος συγκεντρωθέντων ταυτοτήτων». Τυπολάτρης εγώ, ανέφερα ευπειθώς στον συνταγματάρχη ότι η ταυτότητα είναι γένους θηλυκού, άρα πρέπει να γράψουμε «συγκεντρωθεισών». «Τι ’ναι αυτά που λες», άστραψε και βρόντηξε. «Εμείς στο ΓΕΣ το ’χουμε έτσι δεκαετίες τώρα, δεν θα μας τα χαλάσουν όλα οι κομμουνιστές». Βουνό το δίκιο του, δεν λέω. Και κυρίως βουνό η ισχύς του. Περίπου δηλαδή ό,τι συμβαίνει με όλα τα «πατροπαράδοτα» προνόμια και τις πάππου προς πάππου αυθαιρεσίες.