Το μοντέλο που ακολούθησαν χώρες της Λατινικής Αμερικής «βλέπει» ο Economist για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Αν και, εκ πρώτης όψεως, η ελληνική κρίση χρέους δείχνει να επιδεινώνεται, ίσως τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι, σύμφωνα με άρθρο του Economist σχετικά με το λατινοαμερικανικό «μοντέλο» και το πώς αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Το σπρεντ των ελληνικών ομολόγων ανεβαίνει, καθώς όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολιτικοί δείχνουν να συνειδητοποιούν το (κατά την άποψη του Economist) αναπόφευκτο: την ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Ακόμα και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, δείχνει πλέον θετικός στην ιδέα. Ωστόσο, η επίσημη θέση της ΕΚΤ είναι πως η αναδιάρθρωση δεν αποτελεί επιλογή.

Στην περίπτωση της Γερμανίας, ο στόχος των πολιτικών της δεν είναι η μείωση του ελληνικού χρέους σε διαχειρίσιμα επίπεδα, αλλά η ελαχιστοποίηση της ανάγκης της Ελλάδας για οικονομική βοήθεια και η προστασία των γερμανικών τραπεζών που κατέχουν ελληνικά ομόλογα - προτεραιότητες που υποδεικνύουν την ανάγκη για ένα ήπιο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, με προσωρινή μετάθεση των πληρωμών.
Ωστόσο, πλέον το θέμα της Ελλάδας, κατά τον Economist, έχει αποκτήσει έναν λατινοαμερικανικό χαρακτήρα. Σημείο αναφοράς φαίνεται να αποτελεί η Ουρουγουάη, που το 2003 κατάφερε να « πείσει» τους δανειστές της να ανταλλάξουν τα παλιά ομόλογά τους με νέα, με το κεφάλαιο και την απόδοση να παραμένουν τα ίδια, αλλά με μεγαλύτερη λήξη κατά μία πενταετία. Αυτό μείωσε το χρέος της χώρας κατά 15% με ελάχιστο κόστος: σύντομα η Ουρουγουάη ήταν σε θέση να δανειστεί ξανά από τις αγορές.
Στο Βερολίνο είναι πολλοί αυτοί που ελπίζουν πως η Ελλάδα θα κάνει το ίδιο.
Ωστόσο, η Ελλάδα του 2011 δεν είναι η Ουρουγουάη του 2003: το χρέος της, που υπολογίζεται πως το 2012 θα φτάσει στο 160% του ΑΕΠ, είναι διπλάσιο αυτού της Ουρουγουάης, ενώ δεν αναμένεται να υπάρξει σύντομα περίοδος ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης. Οπότε, κατά τον Economist, το πλησιέστερο (και μάλλον ανησυχητικό) λατινοαμερικανικό παράδειγμα είναι των κρίσεων του 1980 (όπως το Μεξικό το 1982).
Η έκθεση των μεγάλων αμερικανικών τραπεζών στη Νότια Αμερική ήταν μεγάλη. Το σχέδιο που καταρτίστηκε από τον Τζέημς Μπέικερ (και πήρε και το όνομά του), τότε υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, προέβλεπε προσωρινή επιμήκυνση, δίνοντας στις αμερικανικές τράπεζες χρόνο να ανακάμψουν - ωστόσο, οι οικονομίες των λατινοαμερικανικών χωρών κατέρρεαν, υπό τα βάρη χρεών που δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν.
Το 1989, ένα άλλο σχέδιο, από τον Νίκολας Μπρέιντι, οδήγησε εν τέλει σε μείωση του χρέους - αλλά η Λατινική Αμερική είχε χάσει μία δεκαετία.
Η Ελλάδα, κατά Economist, χρειάζεται ένα σχέδιο τύπου Μπρέιντι, όχι Μπέικερ. Η αναδιάρθρωση του χρέους θα έπληττε μερικές ευρωπαϊκές τράπεζες (ειδικά τις ελληνικές) που θα χρειάζονταν επιπλέον βοήθεια. Ωστόσο, το πλήγμα προς τις τράπεζες θα είναι τελικά διαχειρίσιμο- αν και αναμένεται πως μια τέτοια πορεία θα κοστίσει πολύ σε ψήφους.
Το ελληνικό χρέος πρέπει να μειωθεί τουλάχιστον κατά το ήμισυ, αναφέρεται στο άρθρο του Economist, και η Ε.Ε. μπορεί να παρέχει μια σειρά μεθόδων για να επιτευχθεί αυτό: μείωση του οφειλομένου κεφαλαίου και των επιτοκίων, ή επιμήκυνση των λήξεων. Επίσης, τα επιτόκια στα νέα δάνεια θα μπορούσαν να καταστούν ανάλογα των ρυθμών ανάπτυξης. Υπάρχουν τρόποι να επιτευχθεί ο στόχος- σίγουρα όμως ένας από αυτούς δεν είναι να αγνοηθεί το πρόβλημα, καταλήγει το άρθρο του Economist.

Πηγή: www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Economist
Δημοσιεύθηκε στις 27/04/2011