Προτιμάνε όλα να είναι εισαγωγής...

ΕΦΗΜΕΡΑ

Παπούτσι απ’ την ξενιτιά

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

ΚΑΘΕ αγοράκι ονειρεύεται να γίνει κάποτε μεγάλος ποδοσφαιριστής. Λες και γενιούνται με μια μπάλα στο πόδι. Χωρίς να τους ενθαρρύνει κάποιος, με το που στέκουν στα πόδια τους αρχίζουν να κλοτσάνε. Μετά το σχολείο πάνε σε ΑΓΟ και ακαδημίες ποδοσφαίρου, τα Σαββατοκυρίακα παίζουν φούτσαλ και φαντασιώνονται πως είναι νέοι Ροναλντίνιο, Ρούνι, Μπέκαμ… και τους χειροκροτάνε χιλιάδες οπαδοί. Κάποιοι από αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν στα αλήθεια να διαπρέψουν στο ποδόσφαιρο. Κι όμως. Ενώ υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός ποδοσφαίρου, δυσανάλογος για τα μεγέθη του τόπου, εν τέλει αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να γίνουν τίποτα. Ο μηχανισμός είναι για να βρίσκει ταλέντα (;) από το εξωτερικό, να κάνει μετεγγραφές και να τις ακριβοπληρώνει. Οι ντόπιοι καλά παίξανε, καλά ονειρεύτηκαν, ας προσγειωθούνε στο χωράφι της γειτονιάς τους, γιατί κάπου εκεί τερματίζονται τα όνειρα. Ας ασχοληθούν καλύτερα με το τραγούδι που έχουν περισσότερες πιθανότητες, τουλάχιστον σε κάποιο τηλεοπτικό show. Όπως στα υπόλοιπα, έτσι και στους ποδοσφαιριστές, προτιμάμε να είναι εισαγωγής.
Σύμφωνα με διεθνή στατιστικά στοιχεία, η Κύπρος κατέχει την πρωτιά στην εισαγωγή ποδοσφαιριστών. Μια χώρα όπως η Κύπρος εισάγει το 70% των ποδοσφαιριστών της από άλλες χώρες, τσακίζοντας τα όνειρα των ντόπιων νεαρών που μια ζωή ονειρεύονται να παίξουν σε κάποια ομάδα πρώτης κατηγορίας. Μια χώρα που δεν θα διαπρέψει ποτέ στο διεθνές πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, επενδύει τόσα πολλά, υποτιμώντας το ντόπιο υλικό και δεν δίνει στους νέους της καμία ευκαιρία. Και τι κατάφερε τόσα χρόνια; Πόσο καλύτερο έγινε το πρωτάθλημα; Σε τι εξυπηρέτησε τον τόπο όλο αυτό το πάθος, όλες αυτές οι άνευ λογικής επενδύσεις;
Χώρες όπως η Κροατία, η Σερβία, η Ιρλανδία προτιμούν να στέκουν στα δικά τους πόδια. Κάθε μια από αυτές τις χώρες έχει γύρω στους 50-60 ξένους ποδοσφαιριστές, εμβολιάζοντας απλά τις δικές τους ομάδες. Κι έτσι οι νέοι των χωρών αυτών μπορούν, αν το θέλουν, να ονειρεύονται πως κάποτε θα παίξουν επαγγελματικό ποδόσφαιρο κι αυτό το όνειρο να μην είναι ουτοπικό (Και το θέμα δεν είναι εθνικιστικό. Αλλά, τι ευκαιρίες δίνεις στους ανθρώπους του τόπου; Πώς τους ενθαρρύνεις; Τι επενδύεις πάνω τους;).