ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ
Το 2004 έκανε µεταµόσχευση καρδιάς. Η 38χρονη Ζωή Κωσταρίδη ήθελε όµως να γίνει µητέρα. Οι γιατροί ήταν διαρκώς επιφυλακτικοί. Εκείνη όµως επέµεινε. Και τη Μεγάλη ∆ευτέρα έφερε στον κόσµο το µωράκι της. Η περίπτωσή της είναι η µοναδική στην Ελλάδα, από τις σπάνιες και στα παγκόσµια ιατρικά χρονικά
«Αύριο, ανήµερα της ονοµαστικής εορτής µου, θα πάρω για πρώτη φορά στο σπίτι µας τον µπέµπη µας! Τον περιµένουµε πώς και πώς,η λαχτάρα µας είναι απεριόριστη! Είναι που τρία χρόνια προσπαθούσα να πείσω τους γιατρούς να µ’ αφήσουν να κάνω παιδί.Αρχικά ήταν διστακτικοί έως κι αρνητικοί, αφού προηγουµένως είχα υποβληθεί σε µεταµόσχευση καρδιάς…».
Για την 38χρονη Ζωή Κωσταρίδη και τον σύζυγό της το φετινό Πάσχα ήταν το πιο ξεχωριστό, χαρµόσυνο όσο ποτέ. Από το πρωινό της Μεγάλης ∆ευτέρας έγιναν γονείς. Αν και µεταµοσχευµένη στην καρδιά από το 2004, κατάφερε να διαψεύσει και έµπρακτα τις συνεχείς επιφυλάξεις των γιατρών της στην επιθυµία της να γίνει µητέρα. Οι γιατροί της, όταν ανακοίνωσαν τη γέννηση του παιδιού της Ζωής την περασµένη εβδοµάδα, πιστοποιούσαν τελικά ότι η περίπτωσή της είναι η µοναδική στην Ελλάδα από τις σπάνιες και στα παγκόσµια ιατρικά χρονικά. Ταυτόχρονα αποτελεί, έλεγαν, και το πρώτο περιστατικό όπου ολόκληρη η διαδικασία – και η µεταµόσχευση και ο τοκετός – έγινε εντός συνόρων.
Σήµερα, δέκαηµέρες από τη γέννηση του γιου της, η Ζωή Κωσταρίδη εκφράζει και γραπτά στο ∆ιαδίκτυο τα συναισθήµατα που την πληµµυρίζουν.«∆εν χορταίνω να το κοιτάω!» παραδέχεται την ώρα που και το δωµάτιο του µωρού της στο σπίτι της στον Πειραιά είναι κιόλας ζωγραφισµένο κατάλληλα. Συγγενείς και φίλοι τής οικογένειας είναι εξίσου ανυπόµονοινα το αντικρύσουν για πρώτη φορά. Κανείς τους δεν τα έχει καταφέρει για την ώρα, αφού ο µπόµπιρας έπρεπε να παραµείνει στο µαιευτήριο (Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική ΡΕΑ) για να πάρει βάρος – είναι ήδη 2.700 γραµµάρια. Η µητέρα του, που γέννησε µε καισαρική, πήρε εξιτήριο τη Μεγάλη Παρασκευή. Πηγαινοέρχεται έκτοτε για να το βλέπει στη Μονάδα Αυξηµένης Φροντίδας, όπου παραµένει προληπτικά.
«∆εν µπορώ να το πιστέψω ότι είναι το παιδί µου! Τον βλέπω και νιώθω ότι η καρδιά µου θα σπάσει από την αγάπη που έχω να του δώσω! Τον αποχωρίζοµαι υποχρεωτικά αυτές τις µέρες και βγαίνω έξω και κλαίω. Τουλάχιστον τώρα είναι δάκρυα χαράς! Και ο σύζυγός µου, ο Ηλίας Τσιρωνίδης, που δεν εκδηλώνεται γενικά, τώρα πια έγινε... αλοιφή! Κλαίει κι αυτός όποτε βλέπει τον γιο µας. Εκφράζεται πλέον ανοιχτά, ήδη του µιλά!», λέει πανευτυχής στα«ΝΕΑ».
Και πώς να µη νιώθει άλλωστε τυχερή, παρά τον Γολγοθά που πέρασε µέχρι να καταφέρει να κρατήσει το πρώτο παιδί της στην αγκαλιά της. Οχι τόσο στη διάρκεια της εγκυµοσύνης της, όπου «όλα κύλησαν νεράκι», όσο µ’ όλα αυτά που αναπάντεχα βίωσε από το 1996, που έβαλαν σε άµεσο κίνδυνο ακόµα και τη ζωή της. «Είκοσι τριών χρονών ήµουν, όταν ξαφνικά αισθάνθηκα συγκοπτικά - λιποθυµικά επεισόδια. Μια - δυο φορές την εβδοµάδα µού γύριζαν η γλώσσα και τα µάτια! Αναβάλαµε βεβαίως τον προγραµµατισµένο γάµο µας και µπήκα για δυο εβδοµάδες στο Ωνάσειο, όπου και µου διαγνώστηκε διατατική µυοκαρδιοπάθεια. Χωρίς να υπάρχει προηγούµενο οικογενειακό ιστορικό, αυτή εξελίχθηκε σε βαριά καρδιακή ανεπάρκεια. Πολύ σύντοµα οι γιατροί έκριναν απαραίτητο να µου εµφυτεύσουν απινιδωτή, αλλά εγώ “φρίκαρα” και µ’ άφησαν να το σκεφτώ. Λίγες εβδοµάδες αργότερα παντρεύτηκα όπως όπως, παίρνοντας ακόµα και τότε φάρµακα…», ανατρέχει.
Για την 38χρονη Ζωή Κωσταρίδη και τον σύζυγό της το φετινό Πάσχα ήταν το πιο ξεχωριστό, χαρµόσυνο όσο ποτέ. Από το πρωινό της Μεγάλης ∆ευτέρας έγιναν γονείς. Αν και µεταµοσχευµένη στην καρδιά από το 2004, κατάφερε να διαψεύσει και έµπρακτα τις συνεχείς επιφυλάξεις των γιατρών της στην επιθυµία της να γίνει µητέρα. Οι γιατροί της, όταν ανακοίνωσαν τη γέννηση του παιδιού της Ζωής την περασµένη εβδοµάδα, πιστοποιούσαν τελικά ότι η περίπτωσή της είναι η µοναδική στην Ελλάδα από τις σπάνιες και στα παγκόσµια ιατρικά χρονικά. Ταυτόχρονα αποτελεί, έλεγαν, και το πρώτο περιστατικό όπου ολόκληρη η διαδικασία – και η µεταµόσχευση και ο τοκετός – έγινε εντός συνόρων.
Σήµερα, δέκαηµέρες από τη γέννηση του γιου της, η Ζωή Κωσταρίδη εκφράζει και γραπτά στο ∆ιαδίκτυο τα συναισθήµατα που την πληµµυρίζουν.«∆εν χορταίνω να το κοιτάω!» παραδέχεται την ώρα που και το δωµάτιο του µωρού της στο σπίτι της στον Πειραιά είναι κιόλας ζωγραφισµένο κατάλληλα. Συγγενείς και φίλοι τής οικογένειας είναι εξίσου ανυπόµονοινα το αντικρύσουν για πρώτη φορά. Κανείς τους δεν τα έχει καταφέρει για την ώρα, αφού ο µπόµπιρας έπρεπε να παραµείνει στο µαιευτήριο (Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική ΡΕΑ) για να πάρει βάρος – είναι ήδη 2.700 γραµµάρια. Η µητέρα του, που γέννησε µε καισαρική, πήρε εξιτήριο τη Μεγάλη Παρασκευή. Πηγαινοέρχεται έκτοτε για να το βλέπει στη Μονάδα Αυξηµένης Φροντίδας, όπου παραµένει προληπτικά.
«∆εν µπορώ να το πιστέψω ότι είναι το παιδί µου! Τον βλέπω και νιώθω ότι η καρδιά µου θα σπάσει από την αγάπη που έχω να του δώσω! Τον αποχωρίζοµαι υποχρεωτικά αυτές τις µέρες και βγαίνω έξω και κλαίω. Τουλάχιστον τώρα είναι δάκρυα χαράς! Και ο σύζυγός µου, ο Ηλίας Τσιρωνίδης, που δεν εκδηλώνεται γενικά, τώρα πια έγινε... αλοιφή! Κλαίει κι αυτός όποτε βλέπει τον γιο µας. Εκφράζεται πλέον ανοιχτά, ήδη του µιλά!», λέει πανευτυχής στα«ΝΕΑ».
Και πώς να µη νιώθει άλλωστε τυχερή, παρά τον Γολγοθά που πέρασε µέχρι να καταφέρει να κρατήσει το πρώτο παιδί της στην αγκαλιά της. Οχι τόσο στη διάρκεια της εγκυµοσύνης της, όπου «όλα κύλησαν νεράκι», όσο µ’ όλα αυτά που αναπάντεχα βίωσε από το 1996, που έβαλαν σε άµεσο κίνδυνο ακόµα και τη ζωή της. «Είκοσι τριών χρονών ήµουν, όταν ξαφνικά αισθάνθηκα συγκοπτικά - λιποθυµικά επεισόδια. Μια - δυο φορές την εβδοµάδα µού γύριζαν η γλώσσα και τα µάτια! Αναβάλαµε βεβαίως τον προγραµµατισµένο γάµο µας και µπήκα για δυο εβδοµάδες στο Ωνάσειο, όπου και µου διαγνώστηκε διατατική µυοκαρδιοπάθεια. Χωρίς να υπάρχει προηγούµενο οικογενειακό ιστορικό, αυτή εξελίχθηκε σε βαριά καρδιακή ανεπάρκεια. Πολύ σύντοµα οι γιατροί έκριναν απαραίτητο να µου εµφυτεύσουν απινιδωτή, αλλά εγώ “φρίκαρα” και µ’ άφησαν να το σκεφτώ. Λίγες εβδοµάδες αργότερα παντρεύτηκα όπως όπως, παίρνοντας ακόµα και τότε φάρµακα…», ανατρέχει.
Από το καλοκαίρι του 1997 πια πείθεται και τελικά βάζει στο σώµα της τον απινιδωτή. «Στα επόµενα επτά χρόνια ταηλεκτροσόκστα οποία υποβλήθηκα ήταν αµέτρητα,σχεδόν καθηµερινά, ένας µικρόςεφιάλτης. ∆εν µπορούσα να χαρώ καθόλου στη σκέψη και µόνο ότι ένα µικρό “κινητό” ήταν µεςστο στήθος µου, ώστε να ανιχνεύει πιθανά επεισόδια και να δίνει ρεύµα στην καρδιά µου για να την επαναφέρει. Παρ’ όλ’ αυτά, συνέχιζα και τότε να εργάζοµαι ως γραµµατέας σε δικηγορικό γραφείο.
Ωσπου στα τριάντα µου, σε διακοπές, άρχισανα χάνω συνεχώς τις δυνάµεις µου. ∆ε µπορούσα να διασχίσω ούτε την παραλία! Η καρδιά µου πλέον υπολειτουργούσε! Εκείνο τον χειµώνα ένιωσα κι έναν οξύ πόνο στα πλευρά. “Ψύξη”, µου λέει ο γιατρόςπου έφερα στο σπίτι, αλλά λίγοαργότερα στο Ωνάσειο µου βρήκαν δύο λίτρα υγρού στον πνεύµονα!
Εκεί στην Εντατική ήταν που είδα πρώτη φορά τον καθηγητή - καρδιοχειρουργό Πέτρο Αλιβιζάτο. “Πρέπει να µπεις στη λίστα για µεταµόσχευση”, µου ξεκαθάρισε τον Γενάρη του 2004. Καθόλουδεν µε σοκάρισαν τα λόγια του. Ηµουν τόσο χάλια, που απλά τον ρώτησα αν θα µπορέσω µε νέα καρδιά να επιβιώ
Ωσπου στα τριάντα µου, σε διακοπές, άρχισανα χάνω συνεχώς τις δυνάµεις µου. ∆ε µπορούσα να διασχίσω ούτε την παραλία! Η καρδιά µου πλέον υπολειτουργούσε! Εκείνο τον χειµώνα ένιωσα κι έναν οξύ πόνο στα πλευρά. “Ψύξη”, µου λέει ο γιατρόςπου έφερα στο σπίτι, αλλά λίγοαργότερα στο Ωνάσειο µου βρήκαν δύο λίτρα υγρού στον πνεύµονα!
Εκεί στην Εντατική ήταν που είδα πρώτη φορά τον καθηγητή - καρδιοχειρουργό Πέτρο Αλιβιζάτο. “Πρέπει να µπεις στη λίστα για µεταµόσχευση”, µου ξεκαθάρισε τον Γενάρη του 2004. Καθόλουδεν µε σοκάρισαν τα λόγια του. Ηµουν τόσο χάλια, που απλά τον ρώτησα αν θα µπορέσω µε νέα καρδιά να επιβιώ
«∆εν µπορώ να το πιστέψω ότι είναι το παιδί µου!», λέει. «Τον βλέπω και νιώθω ότι ηκαρδιά µου θα σπάσει από την αγάπη που έχω να του δώσω!»
«Τα ηλεκτροσόκ στα οποία υποβλήθηκα ήταν αµέτρητα, σχεδόν καθηµερινά, ένας µικρός εφιάλτης. ∆εν µπορούσα να χαρώ καθόλου στη σκέψη και µόνο ότι ένα µικρό “κινητό” ήταν µες στο στήθος µου»σω για κάποια χρόνια. “Οχι απλώς θα ζήσεις, αλλά θα έχεις και µια κανονική ζωή”, µου τόνισε. Αυτός µου έδωσε ελπίδα! Μ’ έκανενα καταλάβω ότι έχω να περιµένω να πάρω τη ζωή µου πίσω! Για µένα αυτός και η οµάδατου είναι πλέονο µικρός θεός µου!»λέει αυθόρµητα, χωρίςνα ξεχνά και τον µαιευτήρα - γυναικολόγο της Ηλία Γάτο. ΤΟ «ΤΡΕΝΟ». Μες στην ατυχία της η Ζωή αποδείχθηκε και τυχερή. Μόλις δύο µήνες αργότερα το κρίσιµο τηλεφώνηµα ήρθε απρόσµενα τόσονωρίς. «Ηταν η προϊσταµένη συντονισµούτων µεταµοσχεύσεων του Ωνασείου! “∆εν έρχεσαι από δω σιγά σιγά; Εχουµε βρει ένα πάρα πολύ καλό µόσχευµα για εσένα”, µου έλεγε κι εγώ πάγωνα. “Μήπως να το αφήναµε για λίγο αργότερα; Ηδη µετα φάρµακα αισθάνοµαι καλύτερα”, ξεστόµιζα. “Το τρένοτης ζωής περνά µόνο µια φορά. Ελατώρα νατο πάρεις!”, µου το ξέκοψε δίχως δεύτερη κουβέντα», περιγράφει.Πράγµατι, στις 8 Απριλίου του 2004, και πάλι σε πασχαλινή περίοδο, µπαίνει στο χειρουργείο.Για πεντέµισι ώρες όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν. «∆εν αισθάνοµαι µοναδική, δεν έκανα κάτι τροµερό», υποστηρίζει σήµερα. «Νιώθω όπως όλες οι µανούλες που χαίρονται τον ερχοµό του πρώτου παιδιού τους.
Για την ακρίβεια, ίσως η δική µου χαρά να είναι κι ακόµα µεγαλύτερη, γιατί τα κατάφερα να γίνω µητέρα ύστερα από µια τόσο µεγάλη, πολυετή περιπέτεια. Ευτυχώς, όλα πέρασαν, τώρα µπορώ και κάνω όνειρα για το παιδί µου! Θέλω να ’χει πάνω απ’ όλα την υγεία του, να γίνει ένας ωραίος, καλόςάνθρωπος. Φυσικά και θα του πωτι πέρασα µέχρι να έρθει στονκόσµο γιανα ξέρει»,ξεκαθαρίζει.
«Ας κάνουµε όλοι την υπέρβαση»
ΜΟΛΙΣ ∆ΥΟ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ καρδιάς έχουν πραγµατοποιηθεί στην Ελλάδα το 2011, άλλες πέντε την περσινή χρονιά. Μπροστά στους χαµηλούς αυτούς δείκτες στη δωρεά οργάνων, και η Ζωή Κωσταρίδη νιώθει την υποχρέωση να απευθύνει έκκληση για µεγαλύτερη προσφορά. «Η περίπτωσή µου είναι ιατρικό επίτευγµα, αν τη δω από την άποψη ότι έπιασε τόπο το δώρο ζωής, το µόσχευµα που έλαβα. ∆υστυχώς όµως στη χώρα µας δεν υπάρχουν άλλα διαθέσιµα µοσχεύµατα. Προσωπικά, σκέφτοµαι πως, εάν δεν υπήρχε το γενναίο παράδειγµα των γονιών του 17χρονου Αργύρη – από τον Πύργο – που χάθηκε σε τροχαίο, τώρα δεν θα υπήρχα ούτε εγώ, ούτε κι αυτότο υπέροχο πλασµατάκι, ο γιος µου. Ξέρω από πρώτο χέρι ότι αυτήν τη στιγµή η λίστα αναµονής των προς µε ταµόσχευση ασθενών είναι µεγάλη. Γνωρίζω η ίδια και πολλάπαιδιά που ζουν για χρόνια µε µηχανική καρδιά, άλλα που δεν πρόλαβαν να ζήσουν για πολύ. Ας µην ξεχνάµε και τις οικογένειες των καρδιοπαθών, που αναγκάζονται συχνά να ξεσπιτωθούν για να είναι κοντά τους κατά τη νοσηλεία τους, στριµώχνονται οικονοµικά από τα ιατρικά έξοδα. Ενα θέλω να πω µε την ευκαιρία: όταν δεν υπάρχει γυρισµός, αλλά πιστοποιηµένος εγκεφαλικός θάνατος, οι συγγενείς ας κάνουν µες στον πόνο τους την υπέρβαση, ας δείχνουν το µεγαλείο της ψυχής τους! Ειδικά µετά και το µόσχευµα που έλαβα, αισθάνοµαι µεγάλο σεβασµό και θαυµασµό για όσους, µέσα στην τραγωδία τους, βρίσκουν το κουράγιο να δωρίσουν τα όργανα του ανθρώπου τους...», τονίζει.
Τα Νέα, Πέμπτη, 28 Απριλίου 2011«Ας κάνουµε όλοι την υπέρβαση»
ΜΟΛΙΣ ∆ΥΟ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ καρδιάς έχουν πραγµατοποιηθεί στην Ελλάδα το 2011, άλλες πέντε την περσινή χρονιά. Μπροστά στους χαµηλούς αυτούς δείκτες στη δωρεά οργάνων, και η Ζωή Κωσταρίδη νιώθει την υποχρέωση να απευθύνει έκκληση για µεγαλύτερη προσφορά. «Η περίπτωσή µου είναι ιατρικό επίτευγµα, αν τη δω από την άποψη ότι έπιασε τόπο το δώρο ζωής, το µόσχευµα που έλαβα. ∆υστυχώς όµως στη χώρα µας δεν υπάρχουν άλλα διαθέσιµα µοσχεύµατα. Προσωπικά, σκέφτοµαι πως, εάν δεν υπήρχε το γενναίο παράδειγµα των γονιών του 17χρονου Αργύρη – από τον Πύργο – που χάθηκε σε τροχαίο, τώρα δεν θα υπήρχα ούτε εγώ, ούτε κι αυτότο υπέροχο πλασµατάκι, ο γιος µου. Ξέρω από πρώτο χέρι ότι αυτήν τη στιγµή η λίστα αναµονής των προς µε ταµόσχευση ασθενών είναι µεγάλη. Γνωρίζω η ίδια και πολλάπαιδιά που ζουν για χρόνια µε µηχανική καρδιά, άλλα που δεν πρόλαβαν να ζήσουν για πολύ. Ας µην ξεχνάµε και τις οικογένειες των καρδιοπαθών, που αναγκάζονται συχνά να ξεσπιτωθούν για να είναι κοντά τους κατά τη νοσηλεία τους, στριµώχνονται οικονοµικά από τα ιατρικά έξοδα. Ενα θέλω να πω µε την ευκαιρία: όταν δεν υπάρχει γυρισµός, αλλά πιστοποιηµένος εγκεφαλικός θάνατος, οι συγγενείς ας κάνουν µες στον πόνο τους την υπέρβαση, ας δείχνουν το µεγαλείο της ψυχής τους! Ειδικά µετά και το µόσχευµα που έλαβα, αισθάνοµαι µεγάλο σεβασµό και θαυµασµό για όσους, µέσα στην τραγωδία τους, βρίσκουν το κουράγιο να δωρίσουν τα όργανα του ανθρώπου τους...», τονίζει. 
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire