Η Κύπρος είμαι εγώ...

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Ρητορικά ερωτήματα με πολλή ουσία

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΗΤΑΝ καιρός να μιλήσει και ο Πρόεδρος, διότι μιλούν όλοι εκτός από τον Πρόεδρο κι αυτό είναι άδικο. Ούτε στο τετραήμερο Εθνικό Συμβούλιο δεν τον άφησαν να δευτερολογήσει! Μίλησε την πρώτη μέρα για δύο ώρες, μίλησε και το κυβερνών κόμμα άλλες δύο, αλλά δεν τον άφησαν να δευτερολογήσει. Ποιος ήταν ο συντονιστής αυτής της ανίερης φίμωσης, δεν μας αποκάλυψε. Χτες όμως, που του επέτρεψαν να μιλήσει του Προέδρου μας, έκανε τη μεγάλη αποκάλυψη κι έκλεισε στόματα: Είναι πολλοί ηγέτες, ξένοι όχι δικοί μας, που του λένε: «δεν μπορούμε να φανταστούμετην Κύπρος δίχως τη δική σου Προεδρία». Φυσικά, δεν αποφάσισε ακόμα αν θα είναι υποψήφιος, «όπως κάποιοι άλλοι», αλλά «ο διεθνής παράγοντας ενδιαφέρεται για το ποιος θα είναι πρόεδρος» και ο διεθνής παράγοντας θέλει να είναι ο ίδιος Πρόεδρος. Το είπε κουτσιά καθαρισμένα για να μην έχει κανένας αμφιβολίες. «Εάν αυτός ο Πρόεδρος», είπε για τον εαυτό του, «είναι τόσο ανίκανος να αναπτύξει διεθνείς σχέσεις, πώς είναι δυνατόν να τον καλούν να ξαναδιεκδικήσει την προεδρία και να εύχονται να κερδίσει την προεδρία για να χειριστεί περαιτέρω το Κυπριακό; Είναι ένα ερώτημα που θέτω ρητορικά αλλά έχει πολλή ουσία». Ρητορικά ομιλούντες, λοιπόν, είναι σαφές πλέον ότι αυτός ο Πρόεδρος θα είναι ξανά υποψήφιος επειδή τον καλεί ο διεθνής παράγοντας ο οποίος μάλιστα εύχεται, ο διεθνής παράγοντας, να κερδίσει. Κι ας μην τον αφήνουν κάποιοι να δευτερολογεί στο Εθνικό Συμβούλιο. Δεν καταλάβαμε βεβαίως γιατί να θέλει ο διεθνής παράγοντας να κερδίσει τις εκλογές ο κ. Χριστόφιας και όχι ο κ. Αναστασιάδης, για παράδειγμα, ούτε γιατί είναι τιμητικό να σε καλεί ο διεθνής παράγοντας να επαναδιεκδικήσεις για να χειριστείς το Κυπριακό, αντί να σε καλούν τα κόμματα και οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με ποιον τρόπο θέλει ο διεθνής παράγοντας να χειριστείς το Κυπριακό; Με τρόπο που βολεύει τους Ελληνοκύπριους ή το διεθνή παράγοντα; Εκείνο πάντως που μας εντυπωσίασε πιο πολύ, είναι ότι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν να φανταστούν την Κύπρο χωρίς την προεδρία του Δημήτρη Χριστόφια. Είναι κάτι σαν σύμβολο. Όπως ήταν ο Μακάριος, περίπου. Δεν ήξεραν την Κύπρο, αλλά ήξεραν τον Μακάριο. Λοιπόν, αφού είναι έτσι τα πράματα, να μην το σκαλίζουμε άλλο. Συμφωνούμε όλοι ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας πρέπει να είναι ξανά υποψήφιος και είμαστε σίγουροι ότι συμφωνούν και όσοι άλλοι θέλουν να διεκδικήσουν την προεδρία, παρόλο που όπως είπε, κάποιοι θα λυπηθούν. Δεν νομίζουμε να λυπηθεί κανένας. Στο τέλος της ημέρας, όπως αρέσκεται να λέει ο ίδιος, «ο καθένας έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί την υστεροφημία του». Φυσικά, αν θα διεκδικήσει ξανά, πρέπει να φωνάξει πέντε-έξι επικοινωνιολόγους να του εξηγήσουν ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να εμφανίζεται ως ο καημένος της υπόθεσης (δεν λέω ο κλαμένος, από σεβασμό στους θεσμούς). Διότι χτες από τη διάσκεψη, λάβαμε το μήνυμα ότι έχουμε έναν Πρόεδρο καημένο. «Όλοι οι άλλοι έχουν στραφεί εναντίον στο τέλος της ημέρας», «δέχομαι αυτή τη σκληρή και εξοντωτική κριτική», «εγώ δέχομαι τόσα χαστούκια διότι μένω συνεπής, συνεπέστατος», «δεν μπορεί να είμαι ο αποδιοπομπαίος τράγος εγώ της υπόθεσης», «Ειλικρινά οϊμέ. Οϊμέ»… Αυτές και πολλές άλλες αυθόρμητες εκφράσεις έδωσαν άλλο τόνο σε αυτό που λέμε: λουβάνες. Κι αυτό δεν είναι σωστό να το επιτρέπει ο θεσμός.
aristosm@phileleftheros.com