Κύπρος : Η συναλλαγή, ως τρόπος διακυβερνήσεως...

Με τον Κωστάκη Αντωνίου

Αυτό το κράτος ήταν που ήταν αμαρτωλό. Τώρα το διαλαλεί υπό το φως του ήλιου

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, σε έναν από τους πολλούς μνημειώδεις λόγους του στη Βουλή των Ελλήνων, είχε οριοθετήσει ως εξής τα όρια των συμβιβασμών. «Εάν ο συμβιβασμός είναι δυνατός και χρήσιμος εις τον πολιτικόν βίον, είναι όμως απαράδεκτος και είναι ολέθριος εις τα θέματα της Δικαιοσύνης και εις τα θέματα της ηθικής τάξεως», είπε.

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη προχώρησε σε μίαν απαράδεκτη και ολέθρια, σε θέματα Δικαιοσύνης και ηθικής τάξης, συναλλαγή, στο θέμα του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Δεν ήταν καν συμβιβασμός αυτός που έγινε. Δεν ήταν απλή «συμφωνία», όπως τη χαρακτήρισε ο Υπουργός Οικονομικών. Ήταν μία ολέθρια συναλλαγή, διά της οποίας ο Διοικητής Κεντρικής Τράπεζας, προκειμένου να απαλλαγεί οποιωνδήποτε δικαστικών διώξεων, και προκειμένου η Κυβέρνηση να απαλλαγεί της παρουσίας του, κατέληξαν, μέσα από ένα απαράδεκτο πάρε-δώσε, σε αμοιβαία συμφέρουσα λύση.

Και πότε; Σε μία περίοδο κατά την οποία διεπράχθησαν μεγάλα οικονομικά εγκλήματα, ο Πρόεδρος και η Κυβέρνηση δεσμεύθηκαν να σύρουν στα δικαστήρια και στις φυλακές όσους ενέχονται στα εγκλήματα και οι πολίτες, δικαίως, απαιτούν τιμωρία όσων συνήργησαν στην καταστροφή τους.

Δεν υπάρχει πλέον στο μυαλό κανενός πολίτη η αμφιβολία ότι, στην περίπτωση του Διοικητή, διεπράχθη μία ολέθρια συναλλαγή. Το παραδέχθηκε άλλωστε χθες και ο Υπουργός Οικονομικών, ο οποίος προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ηπιότερες εκφράσεις. Μίλησε για «συμφωνία».

Δεν θα επανέλθουμε στα πολλά ερωτήματα τα οποία ετέθησαν από πολλούς και τα οποία παραμένουν αναπάντητα, ή η Κυβέρνηση τα απαντά όπως της συμφέρει. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτή η συναλλαγή επιδοκιμάζεται. Μάλιστα, επιδοκιμάζεται από κόμματα, πολιτικούς ηγέτες και διάφορους άλλους, ως «αναγκαία». Χειροκροτείται και γίνεται αποδεκτό, ως αρχή διακυβέρνησης ενός κράτους, το απαράδεκτο: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αφού, λέγουν, δεν ήταν δυνατή η εκδίωξη του Διοικητή, γιατί να μη γίνει συναλλαγή, ώστε να φύγει με τον τρόπο που φεύγει; Αφού δεν φεύγει ο Διοικητής, γιατί να μην τον χρυσώσουμε ώστε να φύγει; Γιατί να μην αγνοήσουμε τις πρόνοιες του συμβολαίου του και να κάνουμε μία προσωπική συμφωνία μαζί του, ώστε να τον απαλλαγούμε;

Η συναλλαγή, δηλαδή, καθίσταται μέρος και τρόπος της διακυβέρνησης ενός κράτους. Και αυτή η συναλλαγή ευλογείται από πολιτικούς και νομικούς, και άλλους, ως νόμιμη παρανομία και ως δίκαιο. Επ΄ αυτής της διακυβέρνησης, η δικαιοσύνη αντικαθίσταται με τη συναλλαγή. Και στο κάτω κάτω, γιατί όχι; Όταν το Σύνταγμα παραβιάζεται και αντικαθίσταται με αποφάσεις του Γιούρογκρουπ, όταν οι νόμοι καταλύονται και αντικαθίστανται με τα μνημονιακά νομοσχέδια, γιατί και η συναλλαγή να μην αντικαθιστά τη δικαιοσύνη και την ηθική τάξη;

Αν δεν το έχουν αντιληφθεί οι πολίτες, εισερχόμαστε σε νέα φάση διακυβέρνησης του τόπου. Η συναλλαγή, πλέον, καθιερώνεται. Ό,τι δεν λύεται, κόβεται με ολέθριους συμβιβασμούς. Ό,τι δεν μπορεί να επιτευχθεί διά νομίμων μέσων και τρόπων, επιτυγχάνεται διά μη ηθικών συμβιβασμών.
Το κράτος αυτό ήταν που ήταν αμαρτωλό. Τώρα δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να το επιβεβαιώσει, και να το αποδείξει, ακόμη και χωρίς συγκαλύψεις. Το διαλαλεί. Κάτω από το φως του ήλιου...

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
Πότε ΔΕΝ έκλαψε...
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν έκλαψε, όταν αποδεχόταν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν έκλαψε, όταν αποδεχόταν το κούρεμα καταθέσεων και την καταστροφή της κυπριακής οικονομίας. Δεν έκλαψε, όταν η Κυβέρνηση έκοβε το επίδομα από την άτυχη Ρουμάνα και το παιδί της. Δεν έκλαψε για τη δυστυχία 78 χιλιάδων ανέργων. Δεν έκλαψε για τους πεινασμένους μαθητές, που η Κυβέρνηση τούς στέρησε και τον πρωινό χυμό. Δεν έκλαψε βλέποντας 45 χιλιάδες άπορους να ζητιανεύουν ψωμί και γάλα από τα κοινωνικά συσσίτια. Και κλαίει διότι δεν τον άφησαν να βολέψει τρεις Υπουργούς, οι οποίοι, στο κάτω κάτω, απέτυχαν στο έργο τους. Ακόμη και τα δάκρυά του ρέουν, μόνο, όταν δεν μπορεί να εξυπηρετήσει κομματικές σκοπιμότητες....