Γραφικοί δημοσιολόγοι που θέλουν να αντικαταστήσουν τα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη με τη "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας"...

Η ματαίωση της γιορτής

Από τον ΑΔΑΜ ΓΙΑΝΝΙΚΟ

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μαζί με τις παρελάσεις, που ολοένα και περισσότερο θυμίζουν καρναβάλι, κάνουν την εμφάνισή τους οι γραφικοί δημοσιολόγοι που προσπαθούν να αποδομήσουν τους λεγόμενους «εθνικούς μύθους».

Με επιλεκτική και μεροληπτική ανάγνωση περιστατικών της Ιστορίας, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν κάτι σπουδαίο και πως με την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε ένα κατασκεύασμα -έθνος ή κράτος ή και τα δύο μαζί- που δύο αιώνες μετά βασανίζει με την ασυνέπειά του τον ελληνικό λαό και τον Γερμανό φορολογούμενο, ενώ θα έπρεπε να εφαρμόσει περισσότερα και καλύτερα μνημόνια συνεργασίας. Την ίδια στιγμή που η Ιστορία υποφέρει από πάσης φύσεως ανιστόρητους, η μνημονιακή κυβέρνηση ετοιμάζεται να γράψει Ιστορία, κάνοντας νόμο του κράτους και τάμα του έθνους μια συμφωνία με τους δανειστές για την οποία κανείς δεν ξέρει τι λέει ακριβώς. Με τη συγκυρία να νοηματοδοτεί συγκρίσεις, η Επανάσταση του 1821 παραμένει ένα από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα της παγκόσμιας Ιστορίας, αλλά έχει ένα πρόβλημα: τα μηνύματά της είναι ασύμβατα με τις πρακτικές του μνημονίου με τον ίδιο τρόπο που διαφέρουν τα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη από τη «Δυστυχία τού να είσαι Ελληνας».
Ευτυχώς, η Επανάσταση του 1821 ήταν η πρώτη επιτυχημένη από μια σειρά εθνικοαπελευθερωτικών εξεγέρσεων που πραγματοποιήθηκαν στο συγκεκριμένο γεωπολιτικό χώρο κατά τη διάρκεια μιας μακράς ιστορικής περίοδου, όπου διαμορφώθηκαν οι νεότεροι πολιτικοί, οικονομικοί και πολιτιστικοί συσχετισμοί εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου. Με αφετηρία εκείνη την εξέγερση η Ελλάδα
μετεξελίχθηκε από γεωγραφικός χώρος σε χώρα. Ικανοποιώντας τις εθνεγερσιακές της διακηρύξεις, η μαζική εξέγερση έλαβε δικαιωματικά τον τίτλο της επανάστασης, δίνοντας την ευκαιρία στο νεότευκτο ελληνικό κράτος να διεκδικήσει την ιστορική συνέχεια και πρωτοκαθεδρία επί της συλλογικής μνήμης της λαϊκής -και σύντομα παραγωγικής του- βάσης και να την ευθυγραμμίσει με τα συμφέροντά του, σ' αυτό που ονομάστηκε έθνος-κράτος και είναι προϊόν μακράς ιστορικής εξέλιξης, που σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά νομοτέλεια. Στη λαϊκή αυτή βάση αποδόθηκε τότε, δύο αιώνες πριν, μια ανανεωμένη και επιλεκτική ως προς τα επιμέρους της κοινής παράδοσης ταυτότητα, σύγχρονη με τα προτάγματα της νεοτερικότητας, αφήνοντας παραδοσιακά ανοιχτό το αίτημα ταξικής χειραφέτησης, που έκτοτε τροφοδοτεί την παγκόσμια Ιστορία με πολιτική.
Η ξαφνική σήμερα αναγνώριση των θυσιών του ελληνικού λαού και ο προσεταιρισμός του από τη μνημονιακή ελίτ δεν είναι πράξη ούτε αθώα ούτε πολιτική, καθώς προσφέρεται υπό τον όρο ο λαός αυτός να αναγνωρίσει την πρωτοκαθεδρία της και την ελέω δανειστών ηγεμονία της, χωρίς άλλες ερμηνείες. Ο μνημονιακός λόγος λειτουργεί ως η καθαρεύουσα μιας νέας βαυαροκρατίας με όρους newspeak. Το ότι τα μνημόνια δεν διαβάζονται αποτελεί κυριολεξία που δεν αφορά μόνο τη διάθεση των ανεύθυνων πολιτικών αλλά και τον αποκλεισμό της λαϊκής βάσης από τους κώδικες ενός καταρρέοντος εξουσιαστικού μηχανισμού, που επιβιώνει από γιορτή σε γιορτή. Η παραδοσιακή ματαίωση της κοινωνικής ελευθερίας περνά σήμερα από την πολιτική αποξένωση μέσω της ακατανόητης γλώσσας του success story. Και αυτή είναι σήμερα η μεγάλη γιορτή της μνημονιακής δυστοπίας.

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014