Σε αρκετές απ' τις σημερινές εφαρμογές σύνταξης κειμένου, η αυτόματη διόρθωση 
παρεμβαίνει όταν πληκτρολογεί κανείς τ' όνομα "Πούτιν" αλλάζοντάς το αυθαίρετα 
σε..."Ρασπούτιν"!



Νίκος Κυριακίδης 

Συμβολισμός πρώτου μεγέθους, θα πουν μερικοί, ειδικά όσοι αρέσκονται στη δαιμονοποίηση του Ρώσου προέδρου. Άλλωστε, μια ολόκληρη παραφιλολογία κυκλώνει την προσωπικότητά του με βάση το στερεότυπο της πανουργίας. Αναπόφευκτα, η γοητεία ή η ανάγκη να αποκρυπτογραφήσει κανείς τη μυστηριώδη, απόμακρη, ναρκισσιστική προσωπικότητά του, που διακατέχεται από το ψυχρό πάθος της εξουσίας, γίνεται σχεδόν εμμονή.

Αλλά κι αυτό δεν είναι ανεξήγητο. Ναι μεν η Ρωσία έχει κυβέρνηση και κοινοβούλιο, θεσμούς, επιτροπές κι όλα τα σχετικά -ανάμεσά τους και το πανίσχυρο "Συμβούλιο Ασφαλείας"-, όμως όλες οι καίριες αποφάσεις στη χώρα λαμβάνονται από έναν και μοναδικό άνθρωπο.
Όπως έγραψε ο ανταποκριτής του BBC στη Μόσχα Στιβ Ρόζενμπεργκ, ο Βλαντίμιρ Πούτιν κάθεται στην κορυφή της πυραμίδας εξουσίας που κατασκεύασε ο ίδιος κι ως εκ τούτου είναι ο μοναδικός άνθρωπος που αποφασίζει ποια πορεία θα ακολουθήσει η Ρωσία. "Προσπαθώντας κανείς ν' αναλύσει τι σκέφτεται και τι σχεδιάζει η Μόσχα, ενδεχομένως να είναι δύσκολο. Θα πρέπει να μπει στο μυαλό του προέδρου Πούτιν", υπογραμμίζει ο Βρετανός δημοσιογράφος.

Ο άρπαγας

Αυτό το τελευταίο φαίνεται πως έχει γίνει έμμονη ιδέα στους Αμερικανούς. Το Πεντάγωνο έχει ξοδέψει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια τα τελευταία χρόνια χρηματοδοτώντας ειδικό ερευνητικό πρόγραμμα για τη μελέτη της γλώσσας του σώματος του Πούτιν (!) ώστε να προβλεφθούν οι μελλοντικές αποφάσεις του, σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Ρέι Λόκερ στην USA Today. Το πρόγραμμα έχει κωδική ονομασία Body Leads και υποστηρίζεται από την ομάδα Office of Net Assessment (ONA). Μάλιστα, οι υπεύθυνοί του παραδίδουν τα όποια ευρήματά τους απευθείας στον υπουργό Άμυνας Τσακ Χέγκελ...
Τα διάφορα συγγραφικά πονήματα αποτελούν επίσης μια καλή πηγή πληροφόρησης για το "μυστήριο Πούτιν". Η γεννημένη στη Σοβιετική Ένωση και μεγαλωμένη στην Αμερική Ρωσοεβραία δημοσιογράφος Μάσα Γκέσεν, που έχει γράψει μια πολιτική αντι-βιογραφία του Ρώσου προέδρου με τίτλο "Ο Άνθρωπος Δίχως Πρόσωπο", χρησιμοποιεί αυτούσια μια ελληνική λέξη (πλεονεξία) για να υποστηρίξει ότι ο Πούτιν δεν πάσχει απλώς από κλεπτομανία, αλλά από κάτι χειρότερο: μια ακόρεστη επιθυμία να αποκτά ό,τι δικαιωματικά ανήκει στους άλλους. Αν αυτό ισχύει, η προσάρτηση της Κριμαίας θα πρέπει να θεωρείται έκφραση αυτού του "βίτσιου"...
Ως παράδειγμα αναφέρει ένα περιστατικό τον Σεπτέμβριο του 2005 στο μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης. Ο Πούτιν είδε ένα γυάλινο ομοίωμα ντουφεκιού "Καλάσνικοφ" γεμάτο με βότκα που του άρεσε. Η τιμή του ήταν 300 δολάρια. Διέταξε έναν σωματοφύλακά του να το αρπάξει καθώς έβγαιναν από το μουσείο, αφήνοντας άφωνους τους παριστάμενους.
Προσπαθώντας να φτιάξουν το ψυχογράφημά του, πολλοί ειδικοί και μη, στέκονται στο μεγάλο "ελάττωμά" του: την καθυστέρηση με την οποία εμφανίζεται στα ραντεβού του, φυσικά και στα επίσημα. Θύμα του έχει πέσει ακόμα και ο Πάπας Φραγκίσκος. Ο δρ. Φιλ Μακ Γκρόου, Αμερικανός ψυχολόγος ειδικευμένος στην συμπεριφορά των διασημοτήτων, υποστηρίζει ότι η αναβλητικότητα και η καθυστέρηση είναι ένας τρόπος να χειραγωγεί κανείς και να ελέγχει την κατάσταση σε βάρος των άλλων. "Δεν θα σταματήσει αν δεν πάρει κάποια ανταμοιβή γι' αυτό. Είναι μια αλαζονική συμπεριφορά", υποστηρίζει ο ψυχολόγος.

Η εξουσία είναι για τους δυνατούς...

Άλλος Αμερικανός ειδικός, ο ψυχίατρος δρ. Κιθ Άμπλοου, θεωρεί ωστόσο πως ο Πούτιν δεν είναι το ψυχολογικό μυστήριο που νομίζουν οι περισσότεροι. Όπως λέει, οι κινήσεις του στη διεθνή σκηνή φανερώνουν ένα πράγμα: την πεποίθησή του πως οι άνθρωποι που διαθέτουν εξουσία πρέπει να την χρησιμοποιούν και πως όσοι είναι απρόθυμοι να την χρησιμοποιήσουν δεν διαφέρουν από εκείνους που έχουν γεννηθεί αδύναμοι εκ φύσεως. Ακόμα περισσότερο, ο Βλαντίμιρ πιστεύει ότι τα αδύναμα άτομα, οι λαοί και τα έθνη γενικά, έχουν βρεθεί στον δρόμο του με σκοπό να ενδώσουν στην ηγεσία του και στη Ρωσία, τα οποία, όπως πιστεύει, είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα.
"Με εντυπωσίαζε φοβερά το πως μια μικρή δύναμη, ένας άνθρωπος μόνος του, μπορεί να καταφέρει κάτι που δεν μπορεί να καταφέρει ένας ολόκληρος στρατός", είχε πει στους βιογράφους του το 1999, πριν ακόμα εκλεγεί πρόεδρος της Ρωσίας. Σ' εκείνη την βιογραφία - "προσωπική μυθολογία" την χαρακτηρίζουν οι πολέμιοί του- με τίτλο "Σε Πρώτο Πρόσωπο", ο άνθρωπος που τον στρατολόγησε στην KGB τον περιέγραφε ως "όχι ιδιαίτερα εξωστρεφή, αλλά δραστήριο, προσαρμοστικό -και γενναίο και, το πιο σημαντικό, έπιανε γρήγορα επαφή με τους ανθρώπους". Ένας από τους "καθηγητές" του στη "σχολή κατασκοπίας" της Μόσχας το 1984, τον είχε επιπλήξει επίσης επανειλημμένα για τη "χαμηλή αίσθηση κινδύνου" που τον διέκρινε, άλλο ένα στοιχείο της προσωπικότητάς του που σκόπιμα έχει διογκωθεί από τους υποστηρικτές του.
"Ο Πούτιν δεν είναι ένας απλός κακοποιός σε μια σόλο διαδρομή εξουσίας που τροφοδοτείται από καθαρό ατομικό ναρκισσισμό", λέει χαρακτηριστικά ο δρ. Άμπλοου και εξηγεί: "Απ' την παιδική ηλικία του, είχε ταυτιστεί με τη πατρίδα του, τη Σοβιετική Ένωση τότε, τη Ρωσία σήμερα"...

"Πώς μπορούν να το κάνουν αυτό;"

Ο πατέρας του, ο Βλαντίμιρ ο πρεσβύτερος, πολέμησε και σακατεύτηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανήκε στις λεγόμενες "υπονομευτικές δυνάμεις" του Κόκκινου Στρατού, στο Λένινγκραντ. Οι "υπονομευτικές δυνάμεις" ήταν μικρά αποσπάσματα αλεξιπτωτιστών που πραγματοποιούσαν καταδρομικές επιχειρήσεις δολιοφθοράς πίσω από τις γραμμές των Ναζί και έδιναν απευθείας αναφορά στη διαβόητη NKVD, τη σοβιετική μυστική αστυνομία. Σε μια από αυτές, οι Ναζί κυνήγησαν το πρεσβύτερο Βλαντίμιρ κι εκείνος βυθίστηκε σ' έναν βάλτο παραμένοντας κάτω απ΄ το νερό για πολύ ώρα αναπνέοντας μ' ένα καλάμι. Ήταν ένας από τους μόλις τέσσερις επιζήσαντες της αποστολής των 28 αλεξιπτωτιστών...
Μετά την πτώση του Τείχους το '89, και ενώ ο Πούτιν είχε πια επιστρέψει από τη ΓΛΔ στη Σοβιετική Ένωση, η οποία βρίσκονταν ήδη στα πρόθυρα της διάλυσης, με τη γυναίκα του Λουντμίλα να περνά τον περισσότερο χρόνο της στις ουρές έξω από τ' άδεια καταστήματα για ν' αγοράσει τα απολύτως απαραίτητα, ο Βλαντίμιρ δεν έκρυβε την οργή, την πίκρα και την απογοήτευση του για τον αργό θάνατο της πατρίδας του, ένιωθε προδομένος από τους ηγέτες της. "Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Πώς μπορούν να το κάνουν; Καταλαβαίνω πως εγώ μπορώ να κάνω λάθη, αλλά πως μπορούν να κάνουν λάθη αυτοί, οι άνθρωποι που τους θεωρούμε τους καλύτερους επαγγελματίες;" έλεγε και ξανάλεγε στον φίλο του, τον μουσικό Σεργκέι Ρολντούγκιν.

"Επανασυναρμολογώντας" τη Σοβιετική Ένωση

Ο Ντέιβιντ Ρέμνικ, παλαίμαχος Αμερικανός ανταποκριτής στην Μόσχα, επιμένει πάντως πως ο Πούτιν δεν τρέφει κανένα ενδιαφέρον για την "παλιά κομμουνιστική ιδεολογία, κανένα απολύτως". Το ενδιαφέρον του, λέει, είναι η αποκατάσταση, η επανάκτηση, για την ακρίβεια, της ρωσικής ισχύος, του "ρωσικού μεγαλείου", όπως το βλέπει ο ίδιος, και των ρωσικών συμφερόντων. "Κι αυτό που θεωρεί ως απώλεια της Ουκρανίας, ως προδοσία της χώρας αυτής απέναντι στη Ρωσία, είναι κάτι το δυσβάσταχτο για έναν Ρώσο εθνικιστή σαν τον Πούτιν", υποστηρίζει ο Αμερικανός δημοσιογράφος, καταλήγοντας συμπερασματικά: "Λοιπόν, δεν νομίζω ότι ο Πούτιν είναι τόσο τρελός. Με την ευκαιρία, θα έλεγα ότι είναι εξαιρετικά έξυπνος με τον τρόπο του - με κάποιο τρόπο η Σοβιετική Ένωση πρόκειται να ανασυσταθεί..."
Όσοι παρατηρούν τις κινήσεις του στη διπλωματική σκακιέρα, μιλούν όλο και πιο συχνά γι' αυτό. Πρόσφατα, η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να "κουρέψει" κατά 90% (!) τα χρέη των χωρών που ανήκαν στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης με αντάλλαγμα νέες εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες μαζί τους. Τον περασμένο Δεκέμβριο, την ώρα που στο Κίεβο ξέσπαγαν οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, η Ρωσία διέγραφε το 90% του χρέους της Κούβας που είχε συσσωρευτεί από την εποχή της ΕΣΣΔ (29 δισ. δολάρια σε σύνολο 32,2), σε μια καθαρά πολιτική απόφαση που εγκαινίαζε νέα εποχή οικονομικής συνεργασίας -κυρίως στον τομέα του πετρελαίου- με το "νησί της επανάστασης". Απ' αυτό που κάποτε η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ παρακολουθούσε με τα... κιάλια τους Αμερικανούς...



Πηγή: Η Αυγή
Δημοσιεύτηκε στις 23/03/2014