23 λεπτά με την Ευανθία Ρεμπούτσικα

Μουσικός. Έχει γράψει εκατοντάδες μελωδίες, soundtracks ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Πιστεύει ότι η μουσική είναι ψυχοθεραπευτική και ότι βοηθάει να φωτιστούν οι σκοτεινές γωνιές μας.

 
Γράφει: Πιερής Παναγή

Είναι αυτή και άλλα τρία αδέλφια. Τέσσερις στο σύνολο λοιπόν. Και όλοι τους, από μικροί, έπαιζαν μουσική. Ο μπαμπάς τους είχε ένα βαν, απ' έξω έγραφε με μεγάλα μαύρα γράμματα Κινηματογράφος, έβαζαν όλοι μέσα τα όργανά τους και έκαναν περιοδεία. Έπαιζαν σε σινεμά, σε θέατρα, σε προαύλια σχολείων, σε αλάνες. Μέσα στη μικρή οικογενειακή επιχείρηση, τον κινηματογράφο Rex, άκουσε πρώτη φορά μουσική που φτιαχνόταν ειδικά για ταινίες. Παιδικά χρόνια που θυμίζουν Cinema Paradiso; Το ακούει και χαμογελά… «Κάπως έτσι. Έτσι αγάπησα πολύ και τη μουσική του Nino Rota. Λάτρευα τον ιταλικό κινηματογράφο, κυρίως τον Fellini και τον Visconti, και θυμάμαι ότι συνεχώς άκουγα τη μουσική από τις ταινίες τους». Μέχρι τα 6 της ήθελε να ξεκινήσει βιολί. Κάπως έτσι γράφτηκε στο Πατραϊκό Ωδείο. Γιατί όμως βιολί κυρία μου; «Μικρή όταν άκουγα σόλο βιολί και τον ήχο που έβγαζε μαγευόμουν, κάτι αναρριγούσε μέσα μου. Στην αρχή βέβαια ήταν δύσκολο να το μάθω. Ειδικά τα πρώτα χρόνια που το γρατζουνάς αντί να παίζεις…». Ο καθένας απ' τα αδέλφια έπαιζε διαφορετικό όργανο: πιάνο, τσέλο και άλλο ένα βιολί. «Σε σύντομο χρονικό διάστημα αρχίσαμε να παίζουμε μαζί και οι τέσσερις κάνοντας το Κουαρτέτο Αδερφών Ρεμπούτσικα». Και τότε ξεκίνησαν οι περιοδείες που λέγαμε πιο πάνω. «Πολλές φορές στο σπίτι οι τέσσερίς μας κάναμε ότι ήμασταν μουσικοί σε συγκρότημα με αυτοσχέδια όργανα. Μέσα στο σπίτι όμως υπήρχε καλλιτεχνική ατμόσφαιρα. Ο πατέρας μας ήταν, επίσης, ένας πολύ καλός βυζαντινός μουσικός, εξαιρετικός ψάλτης, ζωγράφιζε υπέροχα, μας έκανε κουκλοθέατρο, έπαιζε Καραγκιόζη». Και η μαμά; Τι ρόλο

έπαιζε σε όλα αυτά; «Η μαμά ήταν η μαμά μας, η μαμά του σπιτιού. Ήταν στο σπίτι και μαγείρευε, ήταν στον κινηματογράφο και βοηθούσε τον μπαμπά. Όλη η οικογένεια ήταν εκεί και βοηθούσε. Και μπορεί να μιλάω πιο συχνά για τον μπαμπά αλλά το κάνω γιατί ήταν ο δικός μου πρωταγωνιστής».

Αναρωτιέμαι πώς είναι όταν γράφει. Κλείνεται στο καβούκι της; Ακούει άλλες μουσικές; Βγαίνει έξω για να μαζέψει εικόνες; «Λειτουργώ πολύ με εικόνες, επηρεάζομαι απ' το κείμενο που έχω μπροστά μου κάθε φορά. Γράφω όμως πολύ. Πολλές φορές γράφω για μένα, από μια ανάγκη δικιά μου. Και μελωδίες τέτοιες πολλές φορές μπαίνουν σε ταινίες ή μια θεατρική παράσταση και δένουν σαν να έχουν γραφτεί γι' αυτό. Έτσι, και στο «Τρίτο Στεφάνι» τώρα. Δυο θέματα είναι δικά μου, γράφτηκαν πιο παλιά από μια ανάγκη δικιά μου αλλά μπήκαν τώρα στην παράσταση. Γενικά γράφω μουσική αυθόρμητα, λειτουργώ πολύ με το ένστικτο και πολλές μουσικές μου έχουν προκύψει αβίαστα». Και τι θα μάθει κανείς για εσάς ακούγοντας τη μουσική σας; «Το σίγουρο είναι ότι αυτό που θα ακούσει θα είναι αληθινό γιατί βγαίνει απ' την καρδιά μου, απ' την ψυχή μου. Δεν είναι κάτι επιφανειακό αλλά διάφορα αισθήματα που νιώθω, βιώματα δικά μου». Αγχωτικό όμως δεν μπορεί να γίνει; Να ψάχνεις την επόμενη νότα, τον επόμενο τόνο, την επόμενη μελωδία και να μην τα βρίσκεις; «Όχι, όχι, ποτέ. Δεν αγχώνομαι. Ενεργοποιούνται διάφοροι μηχανισμοί… Υπάρχει η ένταση της δημιουργίας, για να γίνουν κάποια πράγματα, αλλά άγχος όχι».  Αναρωτιέμαι αν η μουσική, το γράψιμο λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. «Πολλές φορές γίνεται αυτό. Η μουσική μας βοηθά στις σκοτεινιές μας. Έτσι και σε μένα». Και εάν κάποιος έλεγε να ακούσει μόνο ένα δίσκο σου ή μόνο μια μελωδία σου, ποια θα του έλεγες να ακούσει; «Είναι πολλά που αγαπώ γιατί όλα κρύβουν μια δική μου ιστορία μέσα. Το «Αστέρι και η Ευχή» είναι η βάση, κάτι που αγαπώ πάρα πολύ μέχρι σήμερα. Όχι γιατί δεν με αγγίζουν και τα άλλα, αλλά να, μου είπες να διαλέξω μόνο ένα…».

* Η Ευανθία Ρεμπούτσικα έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Τρίτο Στεφάνι» που ανεβαίνει στην Κύρια Σκηνή του ΘΟΚ.

 Ο Φιλελεύθερος, 26-11-2014