Από το 1989 (εποχή κυβέρνησης συνεργασίας των τριών κομμάτων Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, με πρωθυπουργό τον Ξ. Ζολώτα) η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, δίχως διεθνή δανεισμό!

Οι ακροβασίες απολογούνται

Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ

Διαβάζω πάντα με προσοχή τα πολιτικά σχόλια του Γ. Καρελιά. Φυσικά και τη μομφή για τις ακροβασίες που μου καταλόγισε. Αποδέχομαι τη μομφή. Γιατί όντως υπήρξα αφελής, καθώς έτρεφα προσδοκίες από τη μεταδικτατορική αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών, την αξιοπιστία των σοσιαλιστικών οραμάτων κι αργότερα από την επαγγελία του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, ιδίως όμως την αφέλεια της προσδοκίας άλλου ήθους, αντί της κούφιας συνθηματολογίας.

Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (του 2009) αγανακτούσα, όταν άκουγα τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο ένας να υπόσχεται «ακόμη καλύτερες μέρες» και ο άλλος να ευαγγελίζεται τη μεταμόρφωση της Ελλάδας σε «Δανία του Νότου»! Πέρασαν αρκετοί μήνες απραξίας της νέας κυβέρνησης που προήλθε από τις εκλογές του 2009. Και μόλις πριν από ένα χρόνο αρχίσαμε, σταδιακά, να προσγειωνόμαστε στην πικρή πραγματικότητα: ότι κάθε τι που έχει κάποια περιουσιακή αξία στον τόπο μας είναι υποθηκευμένο στους ξένους δανειστές και ήδη εκποιείται.

Τότε λοιπόν, δηλαδή αρχές του 2010, πληροφορήθηκα κι εγώ για πρώτη φορά ότι ήδη από το 1989 (εποχή κυβέρνησης συνεργασίας των τριών κομμάτων Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, με πρωθυπουργό τον Ξ. Ζολώτα) η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, δίχως διεθνή δανεισμό! Ρώτησα πολλούς φίλους και συναδέλφους αν γνώριζαν έκτοτε αυτόν τον υπερδανεισμό και την έκτοτε προγραμματισμένη, ως αναπόφευκτη, πτώχευση της χώρας μας. Και όλοι μου απάντησαν αρνητικά. Ρώτησα φίλο συνάδελφο που είχε χρηματίσει υπουργός μετά τις εκλογές του 1996. Και εκείνος με διαβεβαίωσε ότι ποτέ στο παρελθόν δεν είχε ακούσει να γίνεται λόγος στο υπουργικό συμβούλιο γι' αυτήν την ουσιαστική ανυπαρξία ελληνικού κράτους. Θα τολμήσω λοιπόν να ρωτήσω τώρα, αν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστος ο πολιτικός κόσμος της χώρας, όχι μόνο καθώς έφεραν τη χώρα σ' αυτή την αδυναμία πληρωμών, αλλά και καθώς κόπτονται για το δημοκρατικό μας πολίτευμα, θεμέλιο του οποίου θα έπρεπε να είναι η γνώση εκ μέρους του λαού της αλήθειας, ώστε με επίγνωση να κάνει τις εκλογικές επιλογές του.
Αποδέχομαι λοιπόν τη μομφή της αφέλειας, την οποία προδήλως μου καταλογίζει η επώνυμη εναντίωση. Δυσκολεύομαι όμως να πειστώ ότι από την ίδια τάχα αφέλεια πάσχουν και όλοι οι άλλοι, όσοι συγκεντρωθήκαμε στο Πανεπιστήμιο και, επιτέλους, είπαμε τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα! Ποιους λοιπόν αναρμόδιους αποδοκιμάζει όποιος ενοχλείται από αυτήν την πανεπιστημιακή εναντίωση; Τον πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών και κορυφαίο δάσκαλο του δικαίου; Τα πρώτα ονόματα των συνταγματολόγων μας: τον Κασιμάτη, τον Χρυσόγονο, τον Κατρούγκαλο, τον Κοτζιά και άλλους πολλούς; Υπάρχει περιθώριο να πιστεύει κάποιος ότι το πολίτευμα της Ελλάδας λειτουργεί όντως ως δημοκρατικό πολίτευμα κράτους δικαίου; Υπάρχει καλόπιστος αναγνώστης του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος, που να μη δικαιούται ν' απορεί γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το αγνόησε, μολονότι η διατύπωση είναι σαφής, καθώς αξιώνει πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών, προκειμένου η χώρα μας να αναλάβει διεθνείς δεσμεύσεις;
Είχε τάχα περιθώριο συνταγματικής νομιμότητας ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν έστειλε στο Εθνικό Τυπογραφείο προς δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως τον απλό νόμο, που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία του 50% των βουλευτών, ενώ τα εξοντωτικά μέτρα αυτού του νόμου συνομολογήθηκαν με διεθνή όργανα, δηλαδή τη σύνοδο των αρχηγών κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους άλλους ελεγκτές και διαχειριστές της χρεοκοπίας μας; Είναι τάχα αφέλεια δική μου και των συναδέλφων μου συνταγματολόγων η προσδοκία του σεβασμού της συνταγματικής νομιμότητας μέσα στη θύελλα που βιώνουμε; Οπωσδήποτε ποτέ δεν είναι αργά για μια πειστική απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα: γιατί όλες οι κυβερνήσεις, από το 1989 έως το 2010, κρατούσαν στην άγνοια τον φερόμενο ως κυρίαρχο λαό και τον παραμύθιαζαν με ψεύτικα οράματα;
Με λύπη μου είμαι υποχρεωμένος να καταθέσω στη φιλόξενη τούτη στήλη και την ακόλουθη οδυνηρή ανάμνησή μου: πριν από κάποιες δεκαετίες, φίλος αρεοπαγίτης, σε δημόσια συνεδρίαση της Ενωσης Ελλήνων Δικονομολόγων, είχε χλευάσει:
«Σύνταγμα; Τι πάει να πει Σύνταγμα; -Σύνταγμα είναι ό,τι πει ο Αρειος Πάγος ότι είναι Σύνταγμα!». Ε λοιπόν, όχι! Είμαστε και κάποιοι (ίσως αφελείς...) που δεν δεχόμαστε αυτήν την απαξίωση! Σύνταγμα δεν είναι ό,τι εκάστοτε συμφέρει στην αμαρτωλή εξουσία να επικαλείται πως είναι τάχα το Σύνταγμα. Οταν το πρωί νίβουμε το πρόσωπό μας στο λουτρό και αντικρίζουμε τα μάτια μας στον καθρέφτη, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, που υψώσαμε τη φωνή μας μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του Πανεπιστημίου μας, δεν είμαστε διατεθειμένοι να ντρεπόμαστε! Και μαζί μ' εμάς είναι και άλλοι πολλοί. Ευτυχώς, το φιλότιμο δεν έλειψε από τον εμπαιζόμενο λαό μας.

www.kostasbeys.gr