Βάναυσες πειρατικές πρακτικές της Τουρκίας

Του Α. Λυκαύγη

Την ώρα που αφενός η προσοχή στην Ελλάδα περισπάται από καταθλιπτικά εσωτερικά προβλήματα που την καθηλώνουν και έωλες παθογένειες που εξουθενώνουν τις εθνικές δυνατότητες και αφετέρου η ευρωπαϊκή έγνια είναι προσηλωμένη στις κρίσιμες περιφερειακές εξελίξεις: Η Άγκυρα επιταχύνει σχεδόν ανενόχλητη τους νέους γεωστρατηγικούς της σχεδιασμούς. Μέσα από βάναυσους εκβιασμούς. Γιατί αυτό είναι το μήνυμα που η νέα πειρατική επέμβαση τουρκικού πολεμικού στην περιοχή του Καστελορίζου διαβιβάζει. Αναπαράγοντας αφενός εντάσεις. Και προδιαγράφοντας αφετέρου έωλες πρακτικές, με προβλεπτές και ταυτοχρόνως προδήλως επικίνδυνες μετεξελίξεις. Ο τρόπος που ενήργησαν οι Τούρκοι, όχι απλώς εκδιώκοντας ιταλικό επιστημονικό σκάφος (που εκτελούσε αποστολή διερευνήσεως σε μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδος) αλλά και δίδοντας στοιχεία οριοθετήσεως της «τουρκικής οικονομικής ζώνης» (ΑΟΖ) στην περιοχή, δίδει ευθέως το στίγμα των προθέσεων τους σ’ αυτή την κρίσιμη γεωγραφία.
Η συγκρατημένη ελληνική αντίδραση, μπορεί μεν να απέτρεψε -προς το παρόνεντάσεις που φυσιολογικά θα προέκυπταν. Αλλά ταυτοχρόνως αφήνει ανενόχλητη την πειρατεία και παρέχει άνεση σ’ αυτές τις τουρκικές πρακτικές. Οι οποίες και αποθρασυνόμενες, επιβάλλουν κατά φάσεις, αλλά σταθερά, τα νέα τετελεσμένα που μεθοδεύονται σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Και αυτό θα δημιουργήσει προφανείς κινδύνους οδυνηρών γεωπολιτικών ακρωτηριασμών.
Και στον αιγαιωτικό χώρο. Και πέραν αυτού. Την ώρα πουν η Αθήνα δεν προχωρά στο φυσιολογικό βήμα της ανακηρύξεως δικής της ΑΟΖπρος ανατολάς, όπως έχει απόλυτο δικαίωμα να πράξει (και όπως μάλιστα της υποδεικνύεται από φίλιες κατευθύνσεις-όρα Ισραήλ) η Άγκυρα προάγει τη δική της. Όχι ανακηρύσσοντας ΑΟΖ, αλλά θεωρώντας την εκ των πραγμάτων αυτονόητη! Δεδομένη. Εξ ου και όταν από το ιταλικό ερευνητικό σκάφος ζητήθηκε ο λόγος παρεμβάσεως του τουρκικού πολεμικού, ο καπετάνιος του τελευταίου διεβίβασε το στίγμα της τουρκικής ΑΟΖ! Οπόταν και το πρώτο απεχώρησε. Με την τάξη -όπως την εννοούν οι Τούρκοι στην περιοχή- να αποκαθίσταται! Δηλαδή το τετελεσμένο.
Ακόμη και αν αυτό το σκεπτικό αποτελεί καθ’ υπερβολήν ερμηνεία του περιστατικού, εντούτοις δεν παύει να σηματοδοτεί πρόδηλους κινδύνους.
Και να προειδοποιεί για τα επερχόμενα. Τα οποία θα είναι πολύ χειρότερα όσων το ίδιο το επεισόδιο επιμαρτυρεί. Γιατί με όσα γίνονται και με γνωστές τις τουρκικές θέσεις-όπως μόλις προ δεκαπενθημέρου τις εξέθεσε στην Αθήνα ο πολύς κ. Νταούτογλου - η μεν Ελλάδα δεν θα μπορέσει τελικά να προχωρήσει σε ανακήρυξη ΑΟΖ (τουλάχιστον στο εύρος που δικαιούται) η δε Τουρκία θα επιβάλει τη δική της, κατά τρόπο που:
Πρώτο: Θα διασπά τη θαλάσσια ενότητα μεταξύ Καστελλορίζου και Κύπρου και θα αποσοβεί συνομολόγηση συμφωνίας Ελλάδος-Κυπριακής Δημοκρατίας για οριοθέτηση των ΑΟΖτους.
Δεύτερο: Θα δίδει την ευκαιρία στην Άγκυρα να ζητήσει και να συνάψει συμφωνίες για το ίδιο θέμα, με χώρες νοτιότερα. Δηλαδή την Αίγυπτο και τη Λιβύη ενδεχομένως. Κάτι που δεν θα έχει μόνο συνέπειες στο θέμα των υδρογονανθράκων, αλλά ιδιαιτέρως σε ό,τι αφορά τις γεωστρατηγικές ισορροπίες.
Καιρός λοιπόν η Αθήνα -παρά τα εσωτερικά της προβλήματα και αδυναμίες- να επιστρατεύσει δυναμικές αντιδράσεως. Γιατί τα οικονομικά κάποτε θα τα διορθώσει. Αλλά τυχόν γεωπολιτικοί ακρωτηριασμοί, δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμοι.