ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Το όνειρο της "τέλειας, ελληνικής οικογένειας"

ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΪΤΑΝΙ∆Η

Ωρυόταν η µάνα στο τηλέφωνο – την έπνιγε το δίκιο. Σου λέει ή είµαι εντελώς αποτυχηµένη ή δεν έχω συνείδηση της επιτυχίας µου λόγω της φοβικής συµπεριφοράς µου. Oι αναζητήσεις αυτές άρχισαν χρόνια πριν. Εχει τρία παιδιά, εργάζεται σκληρά σε µια δουλειά απαιτητική και άρα οι προβληµατισµοί της είναι έντονοι. Οπως και οι ανησυχίες της για το εάν µεγαλώνει σωστά τους µπόµπιρές της. Ξαγρυπνάει όταν εντοπίζει κάτι διαφορετικό ή µεµπτό στη συµπεριφορά τους. Εγκλωβίζεται σε αρνητικές σκέψεις όταν νιώθει ότι έχει σφάλει, όταν αναλογίζεται πως τα λόγια που τους είπε για να τα νουθετήσει δεν ήταν σωστά.
Γι’ αυτό και το βρήκε λαµπρή ιδέα να κάτσει και πάλι στα θρανία – όχι για να µάθει ιστορία ή γεωγραφία, αλλά για να διδαχτεί πώς να µεγαλώσει τα παιδιά της στις σχολές γονέων που διοργανώνονται στον δήµο της.

Πρώτη πήγε και κατέθεσε την αίτηση συµµετοχής. Και ούτε που την ένοιαζε ότι θα αναγκαζόταν ενώπιον άλλων – πιθανόν και καλύτερων γονέων – να στιγµατιστεί, παραδεχόµενη πως η ίδια δεν ξέρει πώς να χειριστεί τα προβλήµατα των παιδιών της.

Να όµως που διαπίστωσε πως εκείνη και τρεις ακόµη ενδιαφέρονταν για τα συγκεκριµένα µαθήµατα. Ηρθε απροσδόκητα αντιµέτωπη µε την αίσθηση (ή ψευδαίσθηση) που έχουν οι άλλοι για το «αλάθητο του Πάπα».

Οσο και να ήθελε, δεν µπορούσε να πιστέψει στο όνειρο της «τέλειας, ελληνικής οικογένειας». Το έβλεπε, το άκουγε, το συζητούσε. Αναρωτήθηκε όµως, µήπως οι άλλοι έχουν βουτήξει και επαναπαυθεί σε αυτό.